Δίσκος που καταφέρνει να συνεισφέρει στις ζυμώσεις εκείνες που ψάχνουν να κάνουν εκ νέου επίκαιρες παλιές έντεχνες αναζητήσεις, φέρνοντάς τις εγγύτερα σε πιο σύγχρονες ανησυχίες –τόσο μουσικές, όσο και υπαρξιακές...

Αναπάντεχα μελετημένος και ποιοτικός δίσκος από τη νοτιοδυτική Θεσσαλία, ο οποίος διυλίζει το τραχύ black metal με τη συνθετική ομορφιά, δίνοντας μια γοητευτική γκραβούρα άχρονων μυστηρίων εν μέσω καταιγίδας...

Νεοκλασικισμός και ελληνικότητα, ελαφρά αρώματα από μουσικές του (Δυτικού) κόσμου, τζαζ λεπτομέρειες και ατμόσφαιρα ερωτισμού, σε ένα μείγμα με την επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου, που λειτουργεί πολύ καλά...

Ισορροπώντας μεταξύ οικειότητας και απειλητικής δυστοπίας, είναι ένα συγκροτημένο, μα και συγκρατημένο την ίδια στιγμή άλμπουμ, που επενδύει στην αγάπη για την ambient αισθητική και τη sci-fi κουλτούρα...

Μουσική με προσωπική και βαθιά ποιοτική αισθητική, γραμμένη για μια φανταστική ιστορία, που έχει ως επίκεντρο την αιώνια αναζήτηση της αγάπης...

Άλμπουμ πλούσιο, μελωδικό, γεμάτο αλάθητες μπασογραμμές, που πιστοποιεί ότι ο Γιώργος Μαντάς και οι συνεργάτες του βλέπουν τους τζαμαϊκανούς ήχους ως κάτι το ζωντανό –και τους μεταχειρίζονται αναλόγως...

Με τον πιο ογκώδη και διαυγή ήχο που είχαν ποτέ (όπου βρίσκει κανείς ακόμα και σαξόφωνο ή σαντούρι), οι Αθηναίοι φτάνουν σε έναν από τους καλύτερους δίσκους της death metal σκηνής για την τελευταία δεκαετία...

Αν και έχει ως αιχμή μια διασκευή στο "Limit To Your Love" που αφουγκράζεται ωραία τη μελαγχολία του James Blake, ο δίσκος πραγματεύεται μια πολύ μοντέρνα εκδοχή της τζαζ, διαθέτοντας κάμποσες καλές ιδέες...

O Coti K. συνεχίζει να αντλεί με άσβεστη δίψα από το αγγλοσαξονικό αρχέτυπο του singer/songwriter, προσφέροντας ευφορικό λυρισμό και γλυκόπικρες παραινέσεις...

Καθισμένος μόνος στο πιάνο, ο Αθηναίος συνθέτης αναδεικνύει την ομορφιά που μπορεί να υπάρχει στο απλό και στο προφανές, με έναν τρόπο που τον φέρνει κοντά στον Ludovico Einaudi...

Αν και δεν προσφέρει κάτι διαφορετικό σε σχέση με όσα έχουμε ακούσει κατά την τελευταία δεκαετία, αποδεικνύεται ένα όμορφο, πομπώδες και συμπαγές άλμπουμ –ίσως αυτό που θα έπρεπε να είχε διαδεχθεί το Aealo...

Ο δίσκος συστήνει μία από τις καλύτερες γυναικείες φωνές που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, σε αφήνει όμως με λίγα πράγματα σε επίπεδο τραγουδιών, παρά τις εμφανώς γερές του βάσεις...

Αν και δεν κομίζει πρόταση ενάντια στα αδιέξοδα, είναι ένα πηγαίο και μερακλίδικο ντεμπούτο –μια όαση στα αποβουτυρωμένα λαϊκά τραγούδια της εποχής μας, με τις συμβατικές, Δυτικές ενορχηστρώσεις...

Ο Λευτέρης Μουμτζής μεταμορφώνεται ξανά, βαπτίζεται σε μια εύφορη μελωδική νηφαλιότητα και παραδίδει έναν καλαίσθητο art pop δίσκο με διαυγείς ιδέες και στιλιστικό εύρος...

Είναι ιδιαίτερα πειστικό και ακριβές το αθηναϊκό τρίο σε αυτό που κάνει στο πρώτο του ΕΡ, αφήνοντας το μυστήριο, την απειλή και μια υποβόσκουσα ένταση να κυριαρχήσουν στον ήχο του...

Είναι η δεύτερη φορά στην ιστορία των εγχώριων ήχων που τον ορίζοντά τους τον προχωρά η δράση ενός Ιρλανδού μουσικού, τις περιπέτειες του οποίου έχουμε κάθε λόγο να ακολουθήσουμε...