Ένας δίσκος για τη Βραζιλία και την Ελλάδα, τις παιδικές αναμνήσεις διεσταλμένες στον χώρο και τον χρόνο, την ανεκπλήρωτη εξωστρέφεια και τη μοναξιά που νικάει στο τέλος. Αυτό είναι (ή φιλοδοξεί να είναι) ο δεύτερος δίσκος του Συρο-Βραζιλιάνου και πολιτογραφημένου Αθηναίου, Jef Maarawi, που κυκλοφορεί από την Inner Ear. To Terra Papagalli εμπνευσμένο στον τίτλο του από το πρώτο όνομα που δόθηκε στην εξωτική γη της Βραζιλίας όταν ανακαλύφθηκε, είναι μια συλλογή 11 τραγουδιών που χαρακτηρίζονται από τις κατοχυρωμένες πλέον ιδιότητες του χαρισματικού καλλιτέχνη από το Σάο Πάολο. Χαλαρές και ευχάριστες μελωδικές γραμμές, μετρημένες ενορχηστρώσεις χωρίς φιοριτούρες, σύγχρονη εικονοποιία με την οποία μπορείς να ταυτιστείς. Αλλά και μια φωνή που με τον οξύμωρο συνδυασμό της απαλότητας και της τραχύτητάς της ταξιδεύει με τον παλιό καλό παραδοσιακό τρόπο των folk κιθαρωδών της αμερικανικής υπαίθρου και τη μοντέρνα συγκίνηση ενός μουσικού της πόλης που μπορεί να σε κρατήσει για ώρα στημένο μπροστά από το εκκλησάκι της Καπνικαρέας στην Ερμού. Το Terra Papagalli δεν έχει το πλεονέκτημα της έκπληξης που επεφύλασσε το δυναμικό ξεκίνημα του Jef Maarawi αφενός με το εξαιρειτικό project Egg Hell το 2014 και μετέπειτα με το ντεμπούτο του Comfort Food το 2017. Πλην όμως διατηρεί στο ακέραιο τις αρετές του και τις ενσωματώνει κατά το δοκούν πότε σε παιχνιδιάρικες ethnic μουσικές φράσεις, πότε σε μελαγχολικά χαμόγελα, όπως το πανέμορφο single “How to Sustain Minor Losses”. Το Terra Papagalli έχει τον γλυκό ρομαντισμό που λείπει από την θεότρελη εποχή μας κι αν η ηρεμία του κάπως χαραμίζεται μέσα στην ακόρεστη σύγχρονη δίψα για αιχμές, οι στίχοι του “Back Home” για το όνειρο μιας πάτριας όασης χωρίς Instagram, Facebook και λοιπούς βασανιστικούς τεχνολογικούς περισπασμούς χρωματίζουν ιδανικά τα αναγκαστικά Σαββατοκύριακα στην Αθήνα που όλοι ελπίζουμε να είναι τα τελευταία.
Άκου και αυτό: Father John Misty – Pure Comedy (2017), Sufjan Stevens – The Ascension (2020)
