Να συστηθούμε: ο King Elephant είναι ο ντράμερ των Baby Guru κι αυτό το άλμπουμ είναι το ντεμπούτο του στη δισκογραφία, ως σόλο καλλιτέχνη. Κυκλοφορεί μάλιστα στο καλύτερο ελληνικό label των τελευταίων ετών, όπως έγινε άλλωστε και με το ντεμπούτο των Baby Guru. Έχει βγει σε συλλεκτική έκδοση βινυλίου (η οποία περιέχει και το άλμπουμ σε CD μορφή) και αριθμεί δεκαοχτώ κομμάτια στο track list, που σε πρώτη ματιά θα τα έλεγε κανείς πολλά. Είναι όμως πολύ μικρά σε διάρκεια, ακριβώς γιατί είναι φτιαγμένα σαν ένα κολάζ: ένα ψηφιδωτό ήχων, σχεδιασμένο για να ακούγεται ολόκληρο. Μοναχά δυο κομμάτια ξεπερνούν τα τρία λεπτά και σχεδόν κανένα δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένο τραγούδι.
Να ξεκαθαρίσω εξαρχής πως στέκομαι με μεγάλη συμπάθεια απέναντι στο άλμπουμ. Γιατί ο τρόπος με τον οποίον ο Βασιλιάς Ελέφαντας προσεγγίζει το υλικό του και χτίζει τις συνθέσεις-ασκήσεις ύφους του ίσως να μην είναι τόσο πρωτότυπος, είναι ωστόσο τολμηρός και εν τέλει ηχεί απολαυστικός στα αυτιά μου. Electronica με άφθονη τάση για πειραματισμούς, εν ολίγοις, με έναν ορυμαγδό από samples να αποτελούν την «καύσιμη ύλη» της. O King Elephant «κλέβει» στοιχεία από το techno, το hip hop, το ροκ, τα breaks, την ποπ, το dub και την τζαζ, δημιουργώντας ένα post-everything δημιούργημα, το οποίο δεν προδίδει εύκολα συγκεκριμένες καταβολές και επιρροές.
Επιβλητικοί (σχεδόν tribal) ρυθμοί παίζονται από τα ντραμς του King Elephant καθ’ όλη τη διάρκεια και μπλέκουν με τζαζ περάσματα, με τρελαμένα πνευστά, με «κουλά» πιανίστικα μέρη, με οριεντάλ ψήγματα, με έντονα μπάσα και με πειραγμένα φωνητικά, δημιουργώντας έτσι ένα –σε στιγμές– ζοφερό σύνολο. Ένα κλίμα άλλοτε ψυχεδελικό, συνήθως μελαγχολικό, πάντα όμως ζουγκλέ (από το ζούγκλα...) και υπνωτιστικό. Να σημειωθεί δε πως τα όποια φωνητικά μέρη υπάρχουν, τα έχει όλα αναλάβει ο Obi Serotone, ο τραγουδιστής δηλαδή των Baby Guru.
Αν και δεν έχει μεγάλο νόημα να ξεχωρίσει κανείς συγκεκριμένες στιγμές –καθώς το King Elephant είναι φτιαγμένο, όπως είπαμε και πιο πάνω, για να ακούγεται ολόκληρο– αξίζει να αναφέρει κανείς την τεμπέλικη αίσθηση του “Walking Around”, το θορυβώδες, ανατολίτικο “Father” και το μελωδικό ρεφρέν του “Obnoxious”. Το πείραμα λοιπόν πέτυχε κατά τη γνώμη μου, ωστόσο περισσότερο θέτονται εδώ βάσεις για κάτι παραπάνω παρά κατατίθεται κάτι το λαμπρό και εξαιρετικό. Για την ώρα, ο King Elephant αποδεικνύει την άνεσή του στα κολάζ και την ικανότητά του να δένει πράγματα σε ένα καλώς νοούμενο συνονθύλευμα –θα περιμένουμε λοιπόν με ανυπομονησία κάποιο δεύτερο δισκογραφικό βήμα.
