Το να θέλει ένας καλλιτέχνης να συμπεριλάβει κάτω από την εκφραστική του ομπρέλα όλα τα ερεθίσματα (ηχητικά και μη) που τον κατακλύζουν στην καθημερινότητα του, το θεωρούμε αυτονόητο. Εξίσου αυτονόητο, όμως, δεν είναι ούτε το επιτυχές της δημιουργικής επέμβασης, ούτε και η μεθοδολογία αυτής. Κάτι που μας το θυμίζει εμφατικά ο νέος δίσκος της Ζωής Τηγανούρια, Zoe’s Code.
Στις σημειώσεις του δίσκου αναγράφεται μεν η λαοπρόβλητη φράση των mainstream αφορισμών «η μουσική είναι μία», κάτι τέτοιο όμως δεν σημαίνει ότι μια πεπερασμένη electronica βάση μπορεί να δέσει κατά ενδιαφέροντα τρόπο με το ακορντεόν και την ατμόσφαιρα του tango. Ουσιαστικά πρόκειται για μια Thievery Corporation/Gotan Project πατέντα, που ναι μεν δεν αντιγράφεται, ούτε όμως και ανανεώνεται. Η συμμετοχή πάλι της τραγουδίστριας In-Grid σε κάποιες συνθέσεις δεν προσθέτει κάτι παραπάνω από μια αχρείαστη γαλλο-εξωτική χροιά –δεδομένων ειδικότερα των κακών αγγλικών που ενίοτε χρησιμοποιεί. Κάτι που επιβεβαιώνει εύκολα το πολυφορεμένο τελευταία χιτάκι “Avec Toi”, το οποίο μεταδίδεται από όλους τους πομπούς ραδιοφωνικής συντήρησης εις το όνομα του «Επιτέλους φτάσαμε στη Δύση, Αδελφές μου» δόγματος.
Η ίδια η κυρία Τηγανούρια, τώρα, ανακατεύει στην ηλεκτρονική της ενορχήστρωση funk και world στοιχεία με μια ευκολία η οποία τρομάζει. Μπορεί μεν να εμπεριέχει ώρες στον κομπιούτερ, όπως σημειώνει η ίδια, δεν πείθει όμως για τον απαιτούμενο έλεγχο επί του αποτελέσματος. Έτσι, ο δίσκος μοιάζει με ένα άλογο που τρέχει ενώ τα γκέμια έχουν φύγει από τα χέρια του καβαλάρη: κάθε σχεδόν σύνθεση διακατέχεται από τον ενθουσιασμό του πρωτάρη, ο οποίος, μπροστά στις απέραντες δυνατότητες που προσφέρουν οι σύγχρονοι κωδίκελοι επεξεργασίας ήχου, αναμιγνύει χίλια υλικά χωρίς να κρατάει τα μπόσικα της πείρας που ορίζει πόσα μπορεί να αντέξει μια –ακόμα και καλή– μελωδική γραμμή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Nostalgia”, που ενώ προσπαθεί να αξιοποιήσει μια –έστω και πολυφορεμένη– σχεδόν σμυρναίικη ταξιμιάρικη ανάπτυξη στο ακορντεόν, καταστρέφεται τελικά από μια διφωνία η οποία στοχεύει πιο έκκεντρα από ό,τι θέλει να πετύχει η αρχική ιδέα. Ας πάψει επίσης, επιτέλους, αυτή η απλοχεριά που δίνεται στους μπασίστες να σολάρουν με funk γραμμές πάνω σε παραδοσιακά μοτίβα. Δεν έχει να κάνει ούτε με την ενδεχόμενη ικανότητά τους, ούτε με κάποιον δικό μου πιουρισμό –είναι απλώς πεπερασμένο.
Ένα ακόμα παράδειγμα των πραγμάτων που οδεύουν λάθος στο Zoe’s Code της Ζωής Τηγανούρια είναι το “Flight On Five”, με το άστοχα τοποθετημένο στη μίξη κανονάκι. Αντί έτσι να βγάλει σε μια επιτυχημένη σύζευξη Αργεντινής και Αραβίας, ακούγεται σαν επιλογή από Buddha Bar ή συναφείς συλλογές: άλλο πράγμα η σύζευξη, άλλο η επικόλληση και το συνταίριασμα. Το να κολλήσεις σε μια αργεντίνικη ρότα ένα ανατολίτικο πετράδι –και μάλιστα με electro ζωστήρες– δεν σημαίνει πραγματικά τίποτα.
Τέλος, το “Sodoma Gomora” θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιονδήποτε δίσκο της Έλενας Παπαρίζου. Δεν είναι εκ της συμβάσεως κακό κάτι τέτοιο, θολώνει όμως κι άλλο το σε τι προσβλέπει τελικά το άλμπουμ της Τηγανούρια. Θέλει να χαρτογραφήσει το χάος που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην ελληνική ποπ, με τις εξορύξεις από την ευρωπαϊκή disco κι από το σύγχρονο αμερικάνικο R’n’B, με τις ethnic ανησυχίες, τα ευκολότροπα (σε στίχους και μουσική διάταξη) ρεφρέν και τα τοκογλυφικά δάνεια από το trip hop; Αν ναι, τότε το Zoe’s Code συνιστά όντως επιτυχές δείγμα ενός ορυμαγδού μέσα στον οποίον πάνε χαμένα κάμποσα εγχώρια ταλέντα.
