Ως συνήθως, όταν διαπιστώνεις πως μετακινείς έναν δίσκο από το έπιπλο του στερεοφωνικού στο γραφείο κι από ’κει στο αμάξι πριν καταλήξει οριστικά και αμετάκλητα στη δισκοθήκη σου, καταλαβαίνεις πόσο (λίγο) τον εκτιμάς. Η καθυστέρηση αυτής της κριτικής μπορεί να της αφαιρεί μονάδες ενδιαφέροντος –αφού όποιος ενδιαφέρεται έχει καταλήξει μόνος του σε όποιο συμπέρασμα– το παράδοξο όμως που έχει συμβεί με τη βινυλιακή έκδοση του παρόντος δίσκου να είναι εξαντλημένη, κάνει την ευγενική ηγεσία του Avopolis να με αναγκάσει να την ολοκληρώσω, αφού μάλλον με πολλούς μουσικόφιλους διαφωνούμε (εκτός κι εδώ μπαίνει η μοδάτη πλέον συλλογή βινυλίων).

Το project μελοποίησης 13 ποιημάτων του Καβάφη (συνοδεύτηκε με την παρουσίαση στο Παλλάς που επιμελήθηκε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο οποίος έχει αναλάβει και το artwork του δίσκου) στα «χαρτιά» έχει πολύ ενδιαφέρον. Υπάρχει εξαρχής οικειότητα με τις λέξεις του ποιητή, ο Παλαμίδας που αναλαμβάνει την εκφορά τους είναι ένας τουλάχιστον σπουδαίος ερμηνευτής και η Πλάτωνος κουβαλάει στις πλάτες της αξιοζήλευτη δισκογραφία, η οποία την έχει τοποθετήσει σε κομβικής σημασίας δημιουργό. Μάλιστα, μία από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της πορείας της αφορούσε πάλι μελοποίηση κλασικού και δύσκολου λογοπλάστη –όπως είναι ο Καρυωτάκης. Η, τότε, συνεργασία της με τη Σαβίνα Γιαννάτου (1982) αφορούσε πάλι 13 ποιήματα και το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον θριαμβευτικό. Το αντίθετο από καταφέρνει με τον Καβάφη.

Ό,τι έχει τοποθετήσει την Πλάτωνος σε οριακή συνθέτρια του παρελθόντος, δυστυχώς απουσιάζει –σχεδόν– καθ’ όλη τη διάρκεια του παρόντος δίσκου. Αν λοιπόν στα Ημερολόγια συγχωρούσες όσα σε ενοχλούσαν (όπως το καταραμένο vocoder ή την παλιομοδίτικη ηλεκτρονική μουσική της) χάρη στο κύμα αισιοδοξίας που δημιουργούσε η επιστροφή της στη δισκογραφία μετά από πολλά χρόνια απουσίας και προσωπικών προβλημάτων, εδώ δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πως το –πάλι παλιομοδίτικο– ambient περιβάλλον που περικλείει με τον ίδιο τρόπο κάθε καλή ή κακή στιγμή του Παλαμίδα άξιζε τον κόπο όχι να τ’ ακούσεις, αλλά να καταγραφεί και επίσημα. Οι μισοτελειωμένες φράσεις του πιάνου, τα κλασικά synth εφέ και κάποιες σκόρπιες εντάσεις οι οποίες δεν κάνουν τη δουλειά τους, συντελούν στη δημιουργία μιας επαναλαμβανόμενης μανιέρας μιας μελοποίησης που, ουσιαστικά, δεν συνέβη ποτέ. Εκτός κι να υπάρχει κάποιος που ένιωσε έστω και για μια λέξη του “Απ’ Tες Εννιά” –από τα λαμπρά παραδείγματα της ποίησης του Καβάφη.

Με λίγα λόγια, ό,τι κατάφερε ο Socos με τον Πουλικάκο όταν καταπιάστηκαν με τον Εγγονόπουλο, το δίδυμο Πλάτωνος-Παλαμίδας δεν το σκέφτηκε καν στο Καβάφης: 13 Τραγούδια. Ας μην κρυβόμαστε όμως. Το φτωχό αποτέλεσμα τελικά σε στεναχωρεί περισσότερο γιατί έρχεται από μια αγαπημένη δημιουργό που αποτέλεσε ψηλό σκαλοπάτι προς έναν καινούργιο κόσμο για πολλούς από εμάς. Εξού και αρκετοί συνάδερφοι (όπως και ο αρχισυντάκτης μας) έχουν, έστω και για μια στιγμή, αισθανθεί άσχημα που ήρθε η ώρα να υπογράψουν λέξεις με αρνητικό πρόσημο για την Πλάτωνος. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός όμως πως αυτή είναι η χειρότερη στιγμή της δισκογραφίας της.

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured