Με μόλις τέσσερις κυκλοφορίες σε 22 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, ο Δημήτρης Παναγόπουλος αποτελεί ακριβοθώρητη παρουσία για τα εγχώρια μουσικά δεδομένα. Το Παρείσακτο Αντικλείδι κυκλοφορεί με αφορμή την επανέκδοση όλων των δίσκων του από την In Vivo Records και επιχειρεί να ανθολογήσει τη μέχρι σήμερα πορεία του, μέσα από 19 τραγούδια. Το ντεμπούτο του Παναγόπουλου, Ασταθής Ισορροπία, μια κατ’ ουσίαν οικιακή ηχογράφηση με την κιθάρα και τη φυσαρμόνικα να αποτελούν τη μόνη συνοδεία της φωνής του, κυκλοφόρησε το 1988 –τρία χρόνια μετά την εμφάνισή του στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης η οποία του απέφερε το 3ο βραβείο για το τραγούδι “Μονόλογος”. Με το τραγούδι “Αύρα” από εκείνο το άλμπουμ σφράγισε από νωρίς το εισιτήριο του για την καλλιτεχνική αθανασία, με τον Μάνο Χατζιδάκι να του αποδίδει τον τίτλο του καλύτερου ελληνικού τραγουδιού εκείνης της δεκαετίας. Πρόκειται για ένα από εκείνα τα «στρογγυλά» τραγούδια, που ακούγονται κλασικά από την πρώτη κιόλας ακρόαση –δικαίως ακούγεται πρώτο εδώ. Ακολούθησαν η Εκτροπή το 1993, με διευρυμένο ενορχηστρωτικό σχήμα, οι διασκευές σε κλασικά μπλουζ κομμάτια παρέα με τους Aura στο Been In The Blues So Long του 1998 και η Έκδυση του 2002. Ποιος είναι όμως ο τραγουδοποιός Δημήτρης Παναγόπουλος; Είναι ο ακουστικός φολκ τροβαδούρος του ντεμπούτο του; Είναι ο αλχημιστής που μπλέκει ροκ, μπλουζ και τζαζ σχήματα με ποιητικούς στίχους στην Εκτροπή και στην Έκδυση; Ή μήπως είναι ο αφοσιωμένος μελετητής των μπλουζ του Been In The Blues So Long; Δεν θα δυσκολευτεί κανείς να βρει την απάντηση αν ακούσει προσεκτικά τα τραγούδια αυτά –τα οποία, παρεμπιπτόντως, είναι βολικά τοποθετημένα σε χρονολογική σειρά. Θα διακρίνει τότε ότι υπάρχει ένα νήμα που συνδέει όλα τα πρόσωπα του τραγουδοποιού, πέρα από τις φόρμες και τις ενορχηστρωτικές προσεγγίσεις που επέλεξε κάθε φορά. Είναι ένα ύφος το οποίο παντρεύει τις διάφορες μουσικές αγάπες του χωρίς σε καμιά περίπτωση να ενδίδει στη μόδα και στα κλισέ της εποχής του. Είναι μια στιχουργική γλώσσα που, ενώ χρησιμοποιεί ρομαντικά ποιητικά σχήματα, προδίδει εντούτοις σε σημεία την άλλη του ιδιότητα –αυτή του επιστήμονα– καθώς παραμένει πάντα κατά περίεργο τρόπο εγκεφαλική. Όπως δείχνει η συλλογή, δεν βρίσκουν πάντα στόχο τα τραγούδια του Δημήτρη Παναγόπουλου. Κάποια ακούγονται πια κάπως παρωχημένα, ενώ το εγχείρημα των μπλουζ διασκευών δεν φαντάζει ως μια ιδιαίτερα καλή ιδέα. Εντούτοις, το Παρείσακτο Αντικλείδι ως σύνολο πετυχαίνει τον σκοπό του, να ξεκλειδώσει δηλαδή το μονοπάτι προς το πορτρέτο ενός ασυμβίβαστου καλλιτέχνη το οποίο διατηρεί αρκετές από τις λεπτομέρειές του άφθαρτες από τον χρόνο. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν το μέλλον μάς επιφυλάσσει μια επιστροφή του στη δισκογραφία. Μια επιστροφή σίγουρα ευπρόσδεκτη.
