Παρατηρώ τη Δέσποινα Ολυμπίου στο εξώφυλλο του CD και συνειδητοποιώ ότι εκείνη η σεμνή και ντροπαλή ερμηνεύτρια που τραγουδούσε Ανδρεάτο, Κατσούλη και Θαλασσινό, μια δεκαετία πριν, απέχει παρασάγγας από το σέξι ποπ είδωλο αυτής της φωτογραφίας. Με ύφος μελαγχολικής μπαλαρίνας (σα να ξεπήδησε από ταινία του Tim Burton) και με styling μιας εύθραυστης Μπάρμπι ψυχανεμίζεσαι ότι –σε αυτόν τουλάχιστον τον δίσκο– η τραγουδίστρια φλερτάρει με την υβριδική εικόνα της εγχώριας Άννας Βίσση και της αλλοδαπής Lady Gaga. Παρακάμπτοντας το εξώφυλλο, θεωρώ ότι πρέπει να σταθώ λίγο και στα πρόσωπα τα οποία δούλεψαν για το Μια Στιγμή. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης που γράφει τη μουσική, ο Soumka που ενορχηστρώνει και οι Νίκος Μωραΐτης και Ελεάνα Βραχάλη που υπογράφουν τα λόγια, είναι αυτή την εποχή οι διασημότεροι και πιο επιτυχημένοι, εμπορικά, δημιουργοί. Όλοι τους, πάντα με τα κριτήρια της ελληνικής showbiz, διαθέτουν το άγγιγμα του Μίδα και ό,τι πιάνουν χρυσίζει. Περιμένεις, λοιπόν, αν όχι ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, τουλάχιστον να υπάρχουν τραγούδια τα οποία θα βαρεθούν να στρογγυλοκάθονται στην κορυφή του ραδιοφωνικού airplay. Από τούτη τη σκοπιά (και μόνο από αυτήν) το Μια Στιγμή της Δέσποινας Ολυμπίου είναι, κατά τη γνώμη μου, από τις πιο αποτυχημένες συνεργασίες των δημιουργών. Ο Χατζηγιάννης αναπαράγει τις μουσικές του και αντιγράφει ξεκάθαρα τον ίδιο του τον εαυτό. Ενώ δηλαδή οι περισσότερες μελωδίες έχουν το χατζηγιαννικό στίγμα, η εντύπωση του «κάπου το έχω ξανακούσει» δεν αποδεικνύεται πλάνη. Ο Μωραϊτης πάλι και η Βραχάλη κολυμπούν στα κύματα χλιαρών ερώτων και ευκολοφόρετων ψυχολογικών τελμάτων. Ειδικά για το είδος της ποπ που θέλει να υπηρετεί η Ολυμπίου, οι στιχουργοί της γράφουν ανώδυνα στιχάκια, επικεντρωμένα στα θέματα της αγάπης, χωρίς καμία δόση πρωτοτυπίας. Ο Soumka, τέλος, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να εντάξει το όλο εγχείρημα στα ακούσματα της επιβαλλόμενης –από πανικόβλητους μάνατζερ, ανίδεων από τη λαϊκή τέχνη του τραγουδιού– σύγχρονης ελληνική ποπ. Προς έκπληξη για τη φτωχή μου φαντασία στα επιλογικά, η στιχουργός Ελεάννα Βραχάλη με προλαβαίνει και γράφει προς το τέλος του τραγουδιού “Δημόσιες Σχέσεις”: «στα ασήμαντα πας, σημασία να έχεις επιφάνεια πια και δημόσιες σχέσεις». Τι να πω; Είναι ειρωνεία της τύχης να υποσκάπτεται το ίδιο σου το δημιούργημα εκ των έσω. Και όχι τίποτα άλλο, άλλα όσο καλόβολος κριτικός κι αν είσαι, θα την αρπάξεις την ευκαιρία για ένα ολίγον δηλητηριώδες σχόλιο...
