Ανάμεσα στον Ταραξία του Νεοέλληνα Άκου και τον Ταραξία της εποχής του Family μεσολάβησε ένα διάστημα που διαμόρφωσε μια αισθητή μεταστροφή στον ήχο και στίχο του. Εκτός του Family πλέον και με δισκογραφική απουσία αρκετών ετών έρχεται ο νέος δίσκος του Αστάθμητος Παράγοντας. Αν, με αφορμή τον τίτλο, φέρω το περιώνυμο τρίπτυχο «Ανάγκης-Επιθυμίας-Αστάθμητου Παράγοντα» της γερμανικής φιλοσοφικής παράδοσης σε έλεγχο υπόθεσης με το νέο άλμπουμ του Ταραξία, ευθύς αμέσως διαισθάνομαι την επικράτηση του πρώτου συναισθήματος, παρά του αναπάντεχου (που συχνά οδηγεί και σε ενδιαφέροντες επαναπροσεγγίσεις). Και, όντως, η ακρόαση των δεκαέξι κομματιών επιβεβαιώνει αυτή τη φοβία – και μάλιστα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Το άλμπουμ Αστάθμητος Παράγοντας συγκροτεί συνονθύλευμα ήχων, εμπορικών ρεφρέν και νεο-λαϊκοπόπ αισθητικής (δοσμένης δηλαδή μέσα από την όσμωση του καιρού μας που λέγεται, επιτρέψτε μου τον όρο, temporary R’n’B’), σε συνδυασμό με μια – πρωτοφανή για τα δεδομένα του MC – αδυναμία στο να δουλέψει τον στίχο του και να εξελίξει το μοτίβο, πέραν ενός αβίαστου «Κάθε βράδυ, η μηχανή ν’ ανάβει, Κάθε βράδυ, τίποτα δε με νοιάζει, Κάθε βράδυ, τέρμα το γκάζι, Κάθε βράδυ, τίποτα δε με νοιάζει» που βγαίνει, εν είδει ρεφρέν, από ένα παραμορφωμένο vocoder και τη φωνή της Βάσιας Πατρικαρέα (σύζυγο του Ταραξία). Το αποτέλεσμα προκύπτει έτσι άνισο, ρηχό σε στίχο και σύνηθες όσον αφορά στη μουσική παραγωγή και στις φόρμες οι οποίες επικρατούν. Από τις λίγες ευχάριστες νότες στο άλμπουμ η ύπαρξη μιας διασκευής, όπου ο DJ Rico των ΝΕΒΜΑ ουσιαστικά τσοπάρει όμορφα το “Ελλάς” των Μεσημέρη/Παπακωνσταντίνου. Αλλά ακόμα κι εδώ ο Ταραξίας δεν την υποστηρίζει με τη δυναμική του κοινωνικοπολιτικού στίχου άλλων εποχών (μέσα και τέλη 1990s), αλλά περισσότερο με το φάντασμα εκείνου του καλού του εαυτού... Το κομμάτι ουσιαστικά είναι προϊόν sampling, συνεπώς και το feat. Βασίλης Παπακωνσταντίνου στη τρακλιστ μάλλον έχει χρησιμοποιηθεί καθ’ υπερβολή. Το “Ζαμάν Φου” ξεφεύγει επίσης από τη γενική μετριότητα, μιας και η ύπαρξη του Σάκη Μπουλά προσδίδει μια άνεση και μια pop χαριτωμενιά η οποία, σε συνδυασμό με το χιούμορ και την καλώς εννοούμενη «καλτίλα», σώζουν την κατάσταση. Κατά τα άλλα, τον μέσο όρο του άλμπουμ αντιπροσωπεύουν τραγούδια με εμφανείς αδυναμίες, όπως π.χ. το “Τέλος Της Αθωότητας” (η εισαγωγή θυμίζει επακριβώς το “Can It Be All So Simple” των Wu Tang μιας και δανείζεται το ίδιο φωνητικό δείγμα), το “Τηλεκανίβαλοι” ή το “Όλα Γύρω Σου», όπου οι στίχοι μάλλον λαϊκίζουν παρά κάνουν κάποιο εύστοχο ή πρωτότυπο σχόλιο για την επικρατούσα κατάσταση. Το άλμπουμ Αστάθμητος Παράγοντας επιμελείται από τον ίδιο τον Ταραξία, τον DJ Rico και τον Nicky T, ενώ συμμετέχει σε φωνητικά η προαναφερόμενη Βάσια Πατρικαρέα, σε έναν ρόλο μάλλον άχαρο παρά ερμηνευτικά ουσιαστικό. Συνολικά λοιπόν η δισκογραφική επιστροφή του Ταραξία καταλήγει σε έναν δίσκο με πάμπολλες κακές στιγμές, όλες προϊόν εγγενών αδυναμιών που πιστεύω ότι αδικούν τόσο τις αληθινές του ικανότητες, όπως τις έχει δείξει στο παρελθόν, όσο και την εμπειρία του στην εγχώρια hip hop δισκογραφία.
