Με ένα τραγούδι το οποίο πέρισυ κέρδισε το 3ο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ξεκινάει το παρθενικό δισκογραφικό βήμα του τραγουδοποιού Μύρωνα Στρατή από τη Νέα Σμύρνη. Ενώ όμως το “Τι Ζητάς” ακούγεται ψιλοσυμπαθητικό, κυρίως λόγω κάποιων όμορφων ιδεών στην κιθάρα, το υπόλοιπο album δεν κατάφερε να πείσει, εμένα τουλάχιστον, ότι διέθετε το απαιτούμενο εκτόπισμα έμπνευσης και σημασίας ώστε να σταθεί. Όσο και αν η παραγωγή του Μανώλη Φάμελλου χαρίζει καθάριες γραμμές στα τραγούδια του Μύρωνα Στρατή, όσο φιλότιμα και αν είναι τα τελευταία, ακούγονται δυστυχώς μονότονα και δίχως πνοή. Φανερώνουν βέβαια την ειλικρίνεια και την αγάπη του δημιουργού τους για τον ελαφρύ pop/rock ήχο, δείχνουν την έφεσή του στην κιθάρα, περνάνε όμως δίχως άγγιγμα, δίχως κανένα δόλωμα για να ψαρέψουν την ψυχή σου (“Δεν Θα Είσαι Εκεί”, “Το Μήνυμα”, “Ιστός”, “Χρυσά Φύλλα”). Οι μελωδίες τους είναι φροντισμένες, μα δίχως κάτι το δικό τους, οι στίχοι πελαγοδρομούν σε φθαρμένα από τη χρήση μοτίβα και οι ερμηνείες χρειάζονται δουλειά ακόμα στον τομέα της έκφρασης. Το μόνο δυνατό σημείο του album είναι κάποιες ιδέες στην κιθάρα, που φευγαλέα κάνουν το αυτί σου να σταθεί σε δυο-τρία τραγούδια (π.χ. στο “Φλεγόμενα Αστέρια”). Είναι ένας τομέας όπου ο Μύρωνας Στρατής φανερώνει ικανότητες και ίσως να πρέπει να τον χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο προς μια διαφορετική προσέγγιση του ήχου που τον ενδιαφέρει. Γιατί, όπως έχουν τα πράγματα στον Ιστό, εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι να δω φως στο τούνελ. Αντιθέτως, νιώθω λες και ένας θανάσιμος ιστός να πνίγει τόσο τις προθέσεις του δημιουργού, όσο και τις όποιες ενδιαφέρουσες ιδέες εδώ κι εκεί.
