Ντάνης Τραγόπουλος - Οι Από Μηχανής Ιστορίες

Ο Ντάνης Τραγόπουλος είναι πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, από ό,τι μαθαίνω. Πιο γνωστή όμως στους ασχολούμενους σε βάθος με τα πράγματα της ελληνικής μουσικής είναι η ιδιότητά του ως μέλος της ομάδας Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ - την οποία θεωρώ προσωπικά ως ένα από τα πιο ιδιότυπα και μοναδικά «συγκροτήματα» που έχουν δραστηριοποιηθεί ποτέ σε αυτήν την αφιλόξενη για πειραματισμούς χώρα. Το Από Μηχανής Ιστορίες είναι ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του Τραγόπουλου έξω από την ομάδα και περιλαμβάνει βασικά κείμενα, τα περισσότερα από τα οποία δημοσιεύτηκαν το 1989 στο περιοδικό Το Μπιτόνι και στη συνέχεια παρουσιάστηκαν ζωντανά με συνοδεία μουσικής το 2002, ενώπιον ενός μικρού κοινού. Η ηχογράφηση αυτή, γυμνή από κάθε άλλη επεξεργασία, προσφέρεται από την εταιρεία του Δημοσιοϋπαλληλικού Ρετιρέ Άλλη Πόλη (επικοινωνείτε μαζί της στο Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.). Οι Από Μηχανής Ιστορίες δεν είναι ακριβώς μουσική, από την άποψη δηλαδή του πώς έχουμε μάθει οι περισσότεροι να εννοούμε τη μουσική. Θα έλεγα μάλλον ότι πρόκειται για μια εξερευνητική απόπειρα συνδιαλλαγής μεταξύ ενός ιδιοσυγκρασιακού λόγου με τον κόσμο των ήχων. Ή για να το θέσω αλλιώς, χρησιμοποιώντας μια φράση από μία από τις πλέον επιτυχημένες στιγμές του album, είναι μια προσπάθεια κοινωνικοποίησης που διατηρεί την αυτονομία του δημιουργού της, ως καλλιτέχνη και ως σκεπτόμενου ατόμου, στο ακέραιο. Δεν θα υποκριθώ λοιπόν πως ένα τέτοιο album μπορεί να κριθεί με τα κριτήρια που συνήθως χρησιμοποιούν οι δισκοκριτικοί - γιατί από τη φύση του τα υπερβαίνει. Θα δικαιολογήσω τον βαθμό και τον χαρακτηρισμό μέτριος που του αποδίδω στη βάση της γνώμης μου για την αισθητική του αξία ως μιας καλλιτεχνικής κατάθεσης που ακουμπά στη μουσική, κυκλοφορεί σε μορφή cd, αλλά ταυτόχρονα πάει το πράγμα και παραπέρα από αυτά τα όρια.Σε αντίθεση με την προηγούμενη δισκογραφική κατάθεση του Τραγόπουλου - μια εξαιρετική μελοποίηση του θαυμάσιου παραμυθιού Ο Μικρός Πρίγκιπας (2000) - το Από Μηχανής Ιστορίες έχει κατά την άποψή μου πολύ μικρότερο ενδιαφέρον. Το αναγνωρίζω ως ένα καλλιτεχνικό προϊόν που έχει φτιαχτεί με ειλικρίνεια και συνέπεια ως προς τη γενικότερη πορεία του Τραγόπουλου, πιστεύω όμως ότι δεν είναι και τόσο άξιο λόγου. Κι αυτό γιατί, ενώ δεν του λείπουν κάποιες καλές στιγμές, οι τελευταίες αποδεικνύονται, για μένα τουλάχιστον, μεμονωμένες νησίδες σε ένα σύνολο που κατά τα άλλα παραείναι προσωπικό ώστε να κοινωνηθεί έξω από έναν κύκλο ανθρώπων με έντονες ανησυχίες για τον υπερρεαλισμό, τη δημιουργική διαδικασία της αυτόματης γραφής και τον αυτοσχεδιασμό ως ανάγκη και έκφραση- αν ανήκετε πάντως σε αυτούς θα σας προέτρεπα να το αναζητήσετε. Προσωπικά γέλασα με στιγμές όπως οι “Κάμπιες”, το “’Αλμα Εις Μήκος”, ο “Τραχανάς” ή το “Αίθουσες Χορού”, γλαφυρά δοσμένες «ασυνήθιστες» καταστάσεις μέσα σε ένα «κανονικό» κατά τα άλλα πλαίσιο - αυτό είναι που τους δίνει και το χιουμοριστικό στοιχείο. Βρήκα επίσης καταπληκτικό το “Φεγγάρι” - επιτέλους ο υποβλητικός μας δορυφόρος ακούγεται στη δισκογραφία με έναν τρόπο πολύ βαθύτερα ρομαντικό από τις τρέχουσες σπαραξικάρδιες χρήσεις του, που το έχουν ξεφτιλίσει ως σύμβολο. Πέραν αυτών των στιγμών όμως και κανά-δυο άλλων (“Κυδώνια”, “Κηδεία Στη Νέα Ορλεάνη”), βρήκα το υπόλοιπο υλικό ερμητικά κλεισμένο σε ένα σύμπαν προσωπικών αναφορών με το οποίο η επικοινωνία γίνεται μονάχα φευγαλέα και διόλου ικανοποιητικά. Συγκρίνοντας λοιπόν αυτή την εμπειρία με εμπειρίες από albums του Δημοσιοϋπαλληλικού Ρετιρέ ή δημιουργών που λίγο-πολύ τους εντάσσω σε ένα ανάλογο καλλιτεχνικό πλαίσιο με τον Τραγόπουλο (Χρήστο Αλεξόπουλο, Lost Bodies) καταλήγω να αξιολογήσω τις Από Μηχανές Ιστορίες ως μια μέτρια δουλειά.