Ντεμπούτο στη δισκογραφία για τη Σοφία Στρατή, για την οποία το συνοδευτικό δελτίο τύπου μας ενημερώνει πως ακούει soul, funk, R‘n’B, jazz και new rock και τρέφει ιδιαίτερη εκτίμηση για τον Stevie Wonder, την Aretha Franklin και την Erykah Badu μεταξύ άλλων. Τίποτα πάντως από όλα αυτά τα θαυμαστά δεν επιβεβαιώνεται στο άκουσμα του Μια Πεταλούδα. Η Σοφία Στρατή δείχνει να είναι μια ερμηνεύτρια με πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της μέχρι να καταστεί τουλάχιστον ενδιαφέρουσα και η δουλειά της είναι κομμένη και ραμμένη με βάση εκείνο το pop/rock ύφος που η εγχώρια βιομηχανία θεάματος θεωρεί ανεκτό συμπλήρωμα στο ζωντανό πρόγραμμα των μεγάλων νυχτερινών κέντρων, σε ένα από τα οποία εμφανίζεται μάλιστα η Στρατή κατά την τρέχουσα σαιζόν, δίπλα στην Πέγκυ Ζήνα. Για να μην τα πολυλογούμε, στο Μια Πεταλούδα ακούει κανείς έντεκα πανομοιότυπα μεταξύ τους τραγούδια, με αιχμή του δόρατος μια αχρείαστη ελληνόφωνη διασκευή στο γνωστό “You” των Twoface. Τραγούδια που από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν, ρηχά, ασυνάρτητα και με ευαισθησίες οι οποίες δείχνουν να βασίζονται σε προσεκτικά μετρημένες συναισθηματικές δοσολογίες και λογής-λογής cliché. Χαρακτηριστικό δείγμα ασυναρτησίας αποτελεί το “Αφού Σ’ Αγαπώ” στο οποίο ακούγονται οι εξής στίχοι: «Κι όταν τραγουδώ, δεν βλέπω γύρω, εσένα ψάχνω γι’ αυτό παντού κοιτώ και μόλις πια σε βρω, τι σε πειράζει το ’χω μαράζι το γέλιο σου να δω». Πώς ακριβώς, αναρωτιέμαι, γίνεται κάποιος που δεν βλέπει γύρω του ενώ τραγουδάει να κοιτάει παντού; Είναι κρίμα νομίζω κάτι τέτοιο να φέρει την υπογραφή του Κώστα Λειβαδά, ενός υποσχόμενου κάποτε νέου τραγουδοποιού.
