Ν’αρχίσω αυτή την κριτική με μια μικρή ανάσα και να πω επιτέλους κάτι αρχίζει και συμβαίνει στα κεφάλια των Ελλήνων δημιουργών, ή μάλλον των εκπροσώπων της νέας γενιάς αυτών. Αρχίζουν και ξεπετάγονται μουσικοί με ουσία και άποψη, που αρχίζουν και απελευθερώνονται από τις μουσικές ιδεολογικές ταμπέλες του ελληνικού εδάφους. Κάτι γίνεται... Έτσι, γιατί μας έλειψαν πολύ οι καλές μουσικές επιλογές που πατάνε επί ελληνικού εδάφους αλλά ποιούνται απλά με τη χαρά της μουσικής δημιουργίας. Έχουν βέβαια, ακόμα δρόμο, αλλά υπάρχει φως.Ένα από αυτά είναι και οι Red. Προερχόμενοι απο τη σκηνή του Σταυρού του Νότου και κείνου του πολύ καλού συγκροτήματος που πρόωρα εξαφανίστηκε, 4 Εποχές, ο Δημήτρης Κοττάκος και ο Παναγιώτης Σαρδέλης, δημιούργησαν τους Red, λειτουργώντας και ως ομάδα παραγωγής, κάτι που γίνεται πολύ εμφανές σε όλο το άκουσμα του δίσκου. Η μελοποίηση των στίχων του Δημήτρη Κοττάκου ανήκει σε δημιουργούς όπως οι Στάθης Δρογώσης, Τάσος Γεωργόπουλος, Κίτρινα Ποδήλατα, Νίκος Ζιώγαλας, Γιώργος Αλουπογιάννης, Γρηγόρης Κλιούμης αλλά και οι ίδιοι οι Red. Ερμηνευτικά συμμετέχουν όσοι από τους παραπάνω συνθέτες, έχουν και την ιδιότητα του τραγουδιστή, καθώς επίσης και η Ευαγγελία Σκιαδαρέση, η Μαρία Παπαδοπούλου, η Μαριώ, ο Μπάμπης Στόκας, ο Πάνος Κατσιμίχας και η Μελίνα Κανά στη διασκευή του «Συ με ‘μαθες πως αγαπούν» του Θανάση Σκόρδαλου. Όλα τα τραγούδια είναι μπαλάντες και ακούγονται αρκετά ευχάριστα. Αυτά που βέβαια ξεχωρίζουν αισθητά είναι αυτά που υπογράφονται μουσικά από τους ίδιους τους Red. Εξαιρετικό είναι δε το «Ένα τραγούδι για την Παλαιστίνη» με τους δυτικοφερμένους ηλεκτρονικούς ήχους να μπερδεύονται, σχεδόν σπαρακτικά, με τα αμανεδιάρικα φωνητικά της Μαριώς. Επίσης, πολύ ωραίο είναι και το «Στο Παράξενο Μυαλό μου» του Στάθη Δρογώση, άλλου ενός ακόμα τραγουδοποιού, που έχει ξεχωρίσει από τη νέα γενιά. Στο σύνολό του είναι ένας καλός δίσκος με τις αδυναμίες του αλλά και τα στοιχεία που τον κάνουν να ξεχωρίσει λίγο παραπάνω και να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή. Ωραίες ενορχηστρώσεις, ενδιαφέρουσες στην πλειοψηφία τους, καλοί στίχοι (που δε γίνονται γραφικοί) ταξιδιάρικες και μπαλαντοειδείς μελωδίες συνθέτουν έναν ενδιαφέροντα δίσκο, που δίνει βάσιμες υποψίες, ότι οι δημιουργοί του βρίσκονται στα πρόθυρα απεξάρτησης από μουσικό ελληνικό κατεστημένο του ποπ – ροκ – εντέχνου. Δυστυχώς όμως, το γεγονός ότι μουσικά τα περισσότερα τραγούδια συνθετικά είναι δημιουργημένα από άλλους έχει σαν αποτέλεσμα αυτή η δουλειά να λειτουργεί περισσότερο σαν συλλογή, παρά σαν ολοκληρωμένη δουλειά μιας δημιουργικής ομάδας. Τα στοιχεία βέβαια που μας δίνουν, αν και λίγα στο δημιουργικό, πολλά στο ενορχηστρωτικό, είναι αρκετά για να πιστούμε ότι αν ξεπεράσουν τα όρια τους, που βρίσκονται πολύ κοντά, τότε ίσως να μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι πολύ ενδιαφέρον και σπουδαίο ίσως.
