Πόσο προβλέψιμα καταβλητικό μπορεί να είναι ένα album; Με πόση άνεση μπορούν λεπτοκέντητοι στοίχοι να σε διαπερνούν κάνοντας σε να απορείς; Να κοιτάς γύρω σου περίεργα προσπαθώντας να βρεις ποιος μαρτύρησε τα μυστικά που απελπισμένα προσπαθείς να κρύψεις, προσπαθώντας να επιβιώσεις σε ένα κόσμο που καταδικάζει τον παθιασμένο ρομαντισμό σε σπαρακτική μοναξιά; Στίχοι που δεν τραγουδιούνται, απαγγέλλονται από μια βαθιά καρδιακή, ραγισμένη ερμηνεία που μοιάζει κάθε φορά να είναι η τελευταία. Αλήθειες που αναβλύζουν μέσα από αιώνια σιωπή και ντύνονται από ένα πανίσχυρο λυρικό μουσικό πέπλο που φλερτάροντας έντονα με την οριακή παραμόρφωση, προσπαθεί να συγκαλύψει τον αβάσταχτο πόνο που εκπέμπει.Τα Διάφανα Κρίνα επιστρέφουν δισκογραφικά με την τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά τους και τη δεύτερη κυκλοφορία τους υπό την ετικέτα της My voice που οι ίδιοι έστησαν. Η πρώτη τους κυκλοφορία, το ep "Είναι που όλα ήρθαν αργά" συγκλόνισε με την ακραία τελειομανία τους. Με το album απλά επαληθεύεται ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ακόμα και αν αρκετά κομμάτια τα έχουμε ακούσει αρκετές φορές ζωντανά, με πρωτοστάτη το "Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση" που παρουσίασαν στην εμφάνιση τους τον Ιανουάριο του '99 στο ΡΟΔΟΝ, η ακρόαση του είναι μια καινούργια εμπειρία. Τραγούδια - απολογίες ανθρώπων που τολμούν να σταθούν γυμνοί μπροστά στο ποιο άφθαστο όνειρο τους, ζητώντας για μια στερνή, παντοτινή φορά τη θέρμη του, εκεί που όλα πια μοιάζουν να έχουν χαθεί.Το "Μικρές αλήθειες" που ανοίγει την μουσική περιπλάνηση αποτελεί ίσως και ένα από τα ποιο χαρακτηριστικά κομμάτια του ύφους του δίσκου. Πηγαίος λυρισμός που ξεσπάει από τον χρόνια συσσωρευμένο πόθο, με ένα τρόπο που μόνο ο Θάνος Ανεστόπουλος μπορεί να αποδώσει. Η νωχελική τρομπέτα του Νίκου Μπαρδή φροντίζει να μην αφήσει τίποτα όρθιο, αγγίζοντας και τις πιο απρόσιτες πτυχές. Το "Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση" μαζί με το μαζί με το "Στιγμές" δίνουν μια απίστευτα αντιφατική γλυκόπικρη αίσθηση. Σχεδόν uptempo riff's ντύνουν τους διψασμένους στοίχους και χάνονται μέσα σε παιχνίδια με τις κιθάρες. Το "Στο πλάι σου" ένα από τα πιο γρήγορα κομμάτια τους, που πρωτοερμήνευσαν μέσα σε ένα Αν που άρχιζε να αδειάζει, όταν όλοι πίστευαν πως οι αντοχές τους είχαν εξαντληθεί μετά από πάνω από δυόμισι εξαντλητικές ώρες επί σκηνής. Τα κατά κύριο λόγο ακουστικά "Το σώμα αυτό είναι δειλό", "Απ' το άπειρο σε εσένα", "Σ' ένα όνειρο από χιόνι" τα οποία και συνήθως παίζει ο Θάνος επί σκηνής, συμπληρώνουν τα ακούσματα. Δεν λείπει φυσικά και μια μελοποίηση σε ποίημα που δεν είναι άλλη από το "Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι" του Κώστα Ουράνη. Όσο για το απόλυτο ενδεκάλεπτο -σχεδόν goth- έπος "Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο", μέσα στους στίχους του οποίου κρύβεται και ο τίτλος του album, τι να πει κανείς. Το κομμάτι αυτό, δεν μας άγγιξε απλά όταν το πρωτοακούσαμε κάποιο καλοκαίρι στο θέατρο βράχων, κυριολεκτικά μας διαπέρασε.Το να επεκταθεί κανείς σε λοιπές λεπτομέρειες σχετικά με αυτό το album μάλλον πεζό θα φανεί. Θα αναφερθούμε μόνο στην παραγωγή του Άρη Χρήστου, η οποία αν και κινείται σε κορυφαία επίπεδα, είναι κάπως πιο τραχιά από αυτή του Coti Κ. Αποτελεί φυσικά προσωπική άποψη και σίγουρα τα ίδια τα Διάφανα Κρίνα προσπαθούν να πλησιάσουν τον ήχο που τους εκφράζει.Ένας ύμνος στις βουτιές που μας βυθίζουν στην προδότρα σιωπή. Εκεί που ακούγεται μόνο ο χτύπος της καρδιάς. Αφουγκραστείτε…
