Ο νότες του Howard Shore συντροφεύουν πρωτόγνωρα την τραγική κινηματογραφική αποτύπωση του θανάτου ενός νεογνού.

Η remix εκδοχή του περσινού δίσκου της Grimes σχεδόν εκμηδενίζει την pop δομή για να κατέβει στην techno αρένα.

Λίγος ρετροφουτουρισμός ακόμα που «κερνάει» δοκιμασμένα electro κόλπα και 80s cult synth μοτίβα.

Μουσική που καταφέρνει να συλλάβει το μοτίβο της ακινησίας και να το μετατρέψει στις διεσταλμένες νότες μια αργής ambient κίνησης.

Ένα από τα καλύτερα black metal άλμπουμ των τελευταίων ετών, από το project του Naas Alcameth. Αλλά και ένα άλμπουμ που ίσως δεν χρειάζεται να προωθηθεί για λόγους που ξεπερνούν τη μουσική.

Ο βρετανός παραγωγός επιστρέφει με ένα άρτιο ηχητικό αποτέλεσμα που ζητάει απεγνωσμένα μια ισάξια μεγάλη εικόνα για να αναδειχθεί όπως του αρμόζει.

Στο ντεμπούτο της Κολομβιανής, η electro σωματικότητα και η πολιτική ηχηρότητα είναι μια γροθιά, αλλά όχι τόσο σφιχτή ώστε να αποφευχθεί η ηχητική κοινοτοπία.

Στο τρίτο μέρος της άτυπης τριλογίας του, ο sir Paul McCartney απλώνει μελωδικές ιδέες και δεν επιτρέπει στις φυσικές ρυτίδες του να φανούν στα ολόφρεσκα τραγούδια.

Στη δεύτερη δουλειά του, ο μουσικός δομεί έναν ήχο που ξεγλιστράει σε μια αέναη κίνηση γύρω από συγχωνευμένους μουσικούς χρόνους.

Η δεύτερη δουλειά του supergroup, μας βοηθάει να  ανακαλύψουμε και πάλι τα μέλη αυτού του "heavy metal Avengers ensemble".

Ο Nick Cave μπαίνει μόνος του στο Alexandra Palace και αφήνει τον ποιητικό λόγο να κυριαρχήσει και τις λιτές μελωδίες του πιάνου να ακολουθήσουν.

Στη νέα τους δουλειά, οι 2 by bukowski καταπιάνονται με αποχρώσεις του doom και του drone ήχου, πετυχαίνοντας ένα άψογα δομημένο και εκτελεσμένο υψηλών προδιαγραφών αποτέλεσμα.

Στην τρίτη τους δουλειά, οι Αυστραλοί προσπαθούν να συνοψίσουν τη βιοποικιλότητα της pop μουσικής ιστορίας που μας έφερε ως εδώ -και μπορεί να μας πάει ως τα αστέρια.

Πηγαίνοντας πίσω στον 14ο αιώνα αλλά και στο 2004, οπότε και ηχογραφήθηκε αυτό το έργο, οι Ισλανδοί παραδίδουν το δίσκο της δικής τους αποκάλυψης.

Στον δεύτερο δίσκο της έκπληξη για το 2020, η Taylor Swift αντί να επαναπροσδιορίσει τον ποπ εαυτό της, τον επαναλαμβάνει. Και μάλιστα, πριν αυτός προλάβει να μας λείψει.

Στο δεύτερο ep του, ο μουσικός μπλέκει στοιχεία που καταλήγουν σε μια γοητευτική nu-retro pop.