ΑΛΜΠΟΥΜ

Με τον Rick Rubin να ρυθμίζει στο ελάχιστο τα beats και τις μπασογραμμές, η Βρετανίδα δημιουργός αναδύεται σαν προφήτης των πόλεων, θέλοντας να απαγγείλει το ποίημα που θα σημάνει συναγερμό για τη γενιά της...

Έξω από τις περίτεχνες διασυνδέσεις του με την κατά Umberto Eco φύση της Μνήμης, το νέο άλμπουμ των Ιταλών βιρτουόζων της τζαζ ξοδεύει όλη του την πρόταση ως ευχάριστο φόντο κάποιας άλλης σου ασχολίας, χάνοντας σε δημιουργική αυτοτέλεια...

Λείπει από τον δίσκο το στοιχείο εκείνο που θα έδινε βήμα στο απροσδόκητο, όμως η πειθαρχημένη και μετρημένη του τζαζ διαθέτει σημεία όπου σαφώς κερδίζει τα στοιχήματα τα οποία βάζει...

Αν και δεν συγκαταλέγεται στους καλύτερους δίσκους που μας έχει δώσει ο Neil Hannon μέχρι σήμερα, είναι ένα ευχάριστο, στιλιστικά πολυδιάστατο και ενίοτε αλλοπρόσαλλο ακρόαμα...

Πειραματίζονται με τον στίχο τους ξανοιγόμενοι στα αγγλικά, σε απόπειρες που δεν αποδεικνύονται ιδιαίτερα δυνατές, μα συγχωρούνται χάρη στο ευχάριστο πάντρεμα βαθιάς Καραϊβικής και γαλάζιου Αιγαίου που διακρίνει τον δίσκο...

Αν κάτι κρατάς από αυτήν την άνοστη ψευτοροκιά με την οποία χαζολογά επί του παρόντος ο Johnny Depp, είναι η ποιότητα και η πειθώ του αγέραστου Alice Cooper...