O Rufus Wainwright μπορεί να μην σπάει ακριβώς του κανόνες, αλλά νιώθει πολύ άνετα στο κοστούμι του μεσήλικα.

Οι Θεσσαλονικείς γράφουν ένα μεθυστικό, βραδύκαυστο τζαμάρισμα και το δίνουν σε μερικούς κορυφαίους μουσικούς παραγωγούς για να το περιποιηθούν.

Στον ομώνυμο δίσκο τους, οι Lamb of God συνεχίζουν να κινούνται σε γνωστά μονοπάτια, χωρίς να δοκιμάζονται σε πιο επικίνδυνες πορείες.

Ο Κωστής Χριστοδούλου κοιτάει με ισχυρή, διαπεραστική ματιά εκεί που κάποτε η jazz κόχλαζε από δημιουργικότητα, αισθητική και στυλ.

Στην τρίτη τους δουλειά, οι αδερφές από το Λος Άντζελες τραγουδάνε τη δικιά τους, ποπ Αμερική.

Κανείς δεν λέει όχι σε λίγο πατροπαράδοτο shoegaze.

Η pop ξαναβρήκε το λαμπερό της εαυτό, μπαίνοντας στα πιο ένδοξα ρούχα της.

Το ζευγάρι από το Ντιτρόιτ επιδίδεται ξανά στη γνωστή post punk/EBM συνταγή.

Με συναισθηματική ευφυΐα και διακριτή indie ταυτότητα, η Phoebe Bridgers με τη δεύτερη προσωπική δουλειά της αποδεικνύει ότι ήρθε για να μείνει.

Ένας δίσκος σύγχρονης βρετανικής jazz που αναπνέει τον αέρα του 2020 σε όλα τα επίπεδα.

Ήπια, γλυκιά electronica που δημιουργεί μια παράξενη οικειότητα, ένα ευχάριστο déjà vu.

Καλό το multikulti μείγμα αλλά τι υπάρχει πέρα από αυτό;

Ο ακυκλοφόρητος ως τώρα δίσκος του Neil Young από το 1974 μοιάζει καταδικασμένος να ξαναχαθεί εκεί από όπου ήρθε: στο χρόνο.