Dawn Ray'd - Behold Sedition Plainsong

Αναρχικοί σε μια σκηνή που έχει χρόνια αναγνωρισμένο πρόβλημα με τις ακροδεξιές και φασιστικές ιδεολογίες, οι Dawn Ray’d είναι ένα συγκρότημα που διατυμπανίζει την πολιτική του άποψη δίχως περιστροφές και μισόλογα, τόσο σε συνεντεύξεις, όσο και στους στίχους. Μπορεί να μην είναι μοναδική περίπτωση (μιας και τα τελευταία 10 χρόνια έχουμε δει έναν ικανό αριθμό γκρουπ να θέτουν εαυτόν κάτω από το αλφάδι), είναι όμως από τις ελάχιστες μπάντες που παραμένουν και με τα δύο πόδια εντός του είδους, δίχως να κάνουν προσμίξεις με crust, punk ή sludge, όπως είναι πλέον το σύνηθες.

Το ντεμπούτο τους The Unlawful Assembly (2017) έδειξε μια προτίμηση στη μαζικότερη έκφανση της σουηδικής σκηνής, δηλαδή στο ταχύ μελωδικό black metal των Dissection. Το οποίο και αναπαρήγαγαν αξιοπρεπώς, χωρίς πάντως να δείξουν ουσιαστική συνθετική ικανότητα και προσωπικό χαρακτήρα, πέραν της ύπαρξης βιολιού. Στο φετινό Behold Sedition Plainsong οι Άγγλοι αλλάζουν πορεία, αντλώντας κατά κύριο λόγο από τη βόρεια παγανιστική black metal σκηνή των 1990s. Αυτό σημαίνει τους Enslaved της πρώτης περιόδου και τους πρώιμους Satyricon, αλλά και τους Aeturnus των δύο πρώτων δίσκων. Με τους τελευταίους είναι που υπάρχει και μεγαλύτερο σημείο επαφής, με την αίσθηση ορμητικού παγοθραυστικού να κυριαρχεί.

Από εκεί και πέρα υφίστανται νήματα σύνδεσης με τον βαλτικό παγανισμό όπως αυτός εκφράστηκε από τους Behemoth και τους Graveland (όσο διαμετρικά αντίθετα κι αν βρίσκονται πολιτικά οι Dawn Ray’d με τους δεύτερους). Επί της ουσίας, έχουμε ξερό ήχο που αναβλύζει μεσαιωνική βουκολική ατμόσφαιρα, έμφαση στα μεταλλικά στελέχη των τυμπάνων –ο πρίμος ρυθμός στα κύμβαλα αποδίδει πετυχημένα το δασικό πνεύμα του βόρειου παγανισμού– φυσιολατρικά ακουστικά και ηλεκτρικά θέματα στην κιθάρα, και φωνητικά τα οποία μοιράζονται μεταξύ ρωμαλέων βρυχηθμών και οργισμένων κραυγών.

Εν αντιθέσει με τους τίτλους, που είναι αρκετά ασαφείς (με την καλή έννοια) και θα μπορούσαν κάλλιστα να αντιστοιχούν σε κάποιο ιστορικό/μυθολογικό περιεχόμενο, οι στίχοι του δίσκου είναι αμιγώς πολιτικοί, φορείς άμεσης και οργισμένης κριτικής: καπιταλισμός, φασισμός και κάθε λογής εξουσιαστικές λογικές, μπαίνουν στο στόχαστρο. Μπορεί να μην φτάνουν στην εκλεπτυσμένη καυστικότητα της πένας ενός Martin Walkyier, αλλά διέπονται από μια συγκινητική αγνότητα και οργή.

Η προσωπικότητα των Dawn Ray’d αναδεικνύεται τόσο με το περιρρέον βιολί (που τους κατατάσσει σε μια κοινή παράδοση με τους A Forest Οf Stars, αλλά και με τους Skyclad), όσο και με τα προαναφερθέντα φυσιολατρικά θέματα: αυτά τα δύο χαρακτηριστικά δημιουργούν τεταμένες παραμυθένιες ατμόσφαιρες, πλούσιες σε επίκληση συναισθημάτων. Εκεί είναι που βρίσκεται και το σημείο επαφής με τους πολιτικά φορτισμένους στίχους, οι οποίοι, εκ πρώτης όψεως, ελάχιστη σχέση έχουν με την εγγενή ρομαντικότητα της μουσικής και μπορεί να ξενίσουν όσους νιώθουν πως έτσι γειώνεται τελικά το υλικό. Οι Άγγλοι καταλαβαίνουν ότι η επανάσταση και ο αγώνας των αδύναμων ενάντια στην εξουσία περιέχουν εγγενώς ρομαντισμό και καταιγισμό συναισθημάτων και το αναδεικνύουν επιτυχημένα στο έργο τους.

Οι Dawn Ray’d είναι λοιπόν μέρος μιας ελευθεριακής παράδοσης που συνδυάζει τη φαντασία με τη μαχητική πολιτική· στην προκειμένη, η φαντασία βρίσκεται στη μουσική του Behold Sedition Plainsong (η οποία ατενίζει μυθολογικά τοπία) και η επαναστατικότητα στους στίχους. Το αποτέλεσμα δεν ακούγεται διχασμένο· εδώ έχουμε ένα πολύ καλογραμμένο, ατόφιο black metal –κάτι που μας έχει λείψει από την αριστερά πτέρυγα της σκηνής.

{youtube}sQCoLmxgorE{/youtube}