Black Cilice - Transfixion Of Spirits

Το 2018 ήταν η πρώτη χρονιά που οι Black Cilice δεν κυκλοφόρησαν τίποτα. Από το 2009 εντεύθεν, το συγκρότημα-θαύμα του πορτογαλικού black metal παρήγαγε ανελλιπώς υλικό σε ετήσια βάση, οπότε αυτή η περσινή απουσία μου προκάλεσε μια μικρή ανησυχία. Όχι τόσο για την ενεργό δράση της μπάντας, όσο για την αύξηση των σημαδιών του περάσματος στην ενηλικίωση. Ένα πέρασμα που σηματοδοτήθηκε αρχικά με την υπογραφή τους στην Iron Bonehead, το 2017.

Η σταδιακή μείωση της παραγωγής, καθώς και το πέρασμα από τα φορμάτ μικρής διάρκειας (demo/EP/split) στα full-length άλμπουμ είναι δείγματα ωρίμανσης, μιας λέξης που δεν κάθεται πολύ καλά με το πνεύμα που ακτινοβολούν οι ακραίες, underground σκηνές, αλλά και το metal γενικότερα: μιλάμε για μουσική που έχει την εναντίωση στο μεδούλι της. Βέβαια, το προπέρσινο Banished From Time έδειξε μια μπάντα που σίγουρα δεν έβαλε νερό στο κρασί της, διατηρώντας την ηχητική ωμότητα και τραχύτητα –τα μόνα δείγματα αλλαγής ήταν μια μικρή αύξηση της μελωδικότητας των θεμάτων και ελάχιστα σημεία με λίγο πιο γήινους ρυθμούς.

Το Transfixion Οf Spirits ακολουθεί τα βήματα του προκατόχου του, αποτελώντας μια πολύ λογική και ασφαλή συνέχειά του. Ο κοκκώδης ήχος και η ομιχλώδης παραγωγή κυριαρχούν, δημιουργώντας ένα σύμπλεγμα ασαφών πέπλων. Πίσω από αυτά κρύβονται ορμητικά, σιδηροδρομικά riffs με ρομαντικότατη και επιβλητικά μεσαιωνικοφανή αίσθηση μελωδίας, κοντά στον δρόμο που χάραξαν οι Μαύρες Λεγεώνες της Γαλλίας στα 1990s. Ο ήχος της κιθάρας σε σημεία έχει σχεδόν ποιότητα βιολιού όσον αφορά τη λεπτότητα και τη συναισθηματική φύση (σπαρακτικά μελαγχολικό το "Outerbody Incarnation"), ενώ ένα γυροσκοπικό μπάσο πάλλεται κάπου στην απεραντοσύνη της όλης αχλής. Τα φωνητικά, ακατάληπτα και τρεμουλιαστά, αιωρούνται και χάνονται, δίχως προφανή πηγή ή προορισμό· κάτι που ισχύει και για ολόκληρο τον ήχο: οι πηγές είναι ανύποπτες και αδιαχώριστες από τις εκπομπές τους.

Συνθετικά ο δίσκος διαθέτει δομή φυσικού φαινομένου. Όπως μια ατμοσφαιρική εκδήλωση δεν έχει αρχή και τέλος παρά μόνο για τον παρατηρητή, το ίδιο συμβαίνει και με τα κομμάτια του Transfixion Οf Spirits. Η ποιότητα θυμίζει τουλούπες φωσφορισμών από το υπερπέραν, πέρα από τον χρόνο. Στην κριτική του Banished From Time (εδώ) είχα γράψει πως οι Πορτογάλοι μοιάζουν να προσπαθούν να χαρτογραφήσουν το αχαρτογράφητο. Τώρα, έχουν αφήσει κάθε διάθεση εξαγωγής συμπερασμάτων από τις αισθήσεις της περιπλάνησης και απλά βυθίζονται στην ίδια την πράξη της αισθητικής ψηλάφησης· απέναντι στο μέλλον και στο παρελθόν, που προϋποθέτουν επεξεργασία δια της μνήμης και του λογικού, έχουμε την εξύψωση της ωμότητας του αέναου παρόντος.

Το άτομο πίσω από τους Black Cilice παραμένει μάστορας στην ηχητική ζωγραφική· δεν εκπλήσσει, αλλά ικανοποιεί τους οπαδούς. Το Transfixion Οf Spirits λειτουργεί άψογα ως πύλη για τη φασματική μουσική τους, καθώς η περαιτέρω εξέλιξη της μελωδικότητας δεν κόβει από την ακρότητα του υλικού. Αντιθέτως, η ωμότητα βρίσκει για άλλη μία φορά την πιο αγνή έκφανσή της στην ιμπρεσιονιστική φύση της μουσικής των Πορτογάλων.

{youtube}a-AG14J0j2Y{/youtube}