Τελικά η πιο κομβική κυκλοφορία για την πορεία των xx, πέραν του ντεμπούτο τους –που κατάφερε να τους βάλει εντυπωσιακά στον μουσικό χάρτη– αποδεικνύεται κάποια που δεν φέρει την ετικέτα τους στο εξώφυλλο. Αναφέρομαι φυσικά στο In Colour (2015), το σόλο πόνημα του Jamie Smith, το οποίο μόστραρε μια διαφορετικής λογικής προσέγγιση σε σχέση με τα άλμπουμ του τρίο, αποκαλύπτοτας ικανότητες του δημιουργού του που δεν ήταν ακριβώς προφανείς προηγουμένως.
Το «δύσκολο 3ο άλμπουμ» των xx φαίνεται μάλιστα να λαμβάνει σοβαρά υπόψη του το κλίμα του In Colour. Κάτι τέτοιο γίνεται αντιληπτό με το καλημέρα, από τα σαμπλαρισμένα πνευστά του “Dangerous”. Ο «χωμάτινος» μινιμαλισμός που χαρακτήριζε τις μέχρι πρότινος δουλειές τους, πλέον εμπλουτίζεται με ευρύχωρες και πολύχρωμες συνιστώσες, φρεσκάροντας αισθητά την ηχητική τους ταυτότητα. Μέχρι και κάποιες ηλιαχτίδες ευδιαθεσίας σκάνε μύτη, εδώ κι εκεί.
Παρά ταύτα, σε ό,τι αφορά τα τραγούδια, το πώς αρθρώνονται και με τι καταπιάνονται, δεν αλλάζουν και πολλά στο I See You, σε σχέση με τα όσα μάς έμαθαν τα xx (2009) και Coexist (2012) Τα λόγια και πάλι αφορούν τις σχέσεις, τους έρωτες, τις απορρίψεις, την αποξένωση, ενώ οι μελωδίες ακολουθούν τις γνωστές ελλειπτικές οδούς, έστω κι αν πλησιάζουν περισσότερο στο να γίνουν πιασάρικες. Το φωνητικό/συναισθηματικό πινγκ-πονγκ ανάμεσα στην κιθαρίστρια Romy Madley Croft και στον μπασίστα Oliver Sim βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Σαν σύνολο, τα 10 τραγούδια καταφέρνουν να «κατέβουν» στη δισκογραφία ως συμπαγής υφολογικά ομάδα, έστω κι αν το ενδιαφέρον δεν παραμένει αμείωτο καθ' όλη τη διάρκεια της ακρόασης. Τα “On Hold” και “Say Something Loving”, το σταμάτα/ξεκίνα του “Violent Noise” και το κυματιστό “Replica” κρατάνε καλά τα μπόσικα, αλλού όμως –στο “Brave For You” ή στο “I Dare You”, για παράδειγμα– οι όποιες συνθετικές ιδέες εξαντλούνται γρήγορα ή μοιάζουν ανολοκλήρωτες. Κάπως έτσι, στο κλείσιμο του “Test Me” μένεις με μια αμφίθυμη διάθεση: ναι μεν πατάς το repeat, όχι όμως μόνο για να απολαύσεις τα αρκετά όμορφα σημεία που εντόπισες, αλλά και για να ψάξεις ξανά για το αριστούργημα για το οποίο μιλάνε και γράφουν όλοι.
Νομίζω όμως ότι, τελικά, το I See You το ευνοεί απλά η συγκυρία: ερχόμενο ως διάδοχος ενός έτσι-κι-έτσι δίσκου κι έπειτα από τη σχεδόν 5ετή ανάπαυλα των xx, ήταν επόμενο να φαντάζει υπέροχο και θελκτικό στα αυτιά των fans. O εμπλουτισμός ασφαλώς του ήχου της μπάντας προσφέρει μερικές απαραίτητες ανάσες, ώστε οι 3 μουσικοί να αποφασίσουν στη συνέχεια αν ενδιαφέρονται να σκάψουν βαθύτερα και να ανανεώσουν την ίδια την τραγουδοποιία τους. Γιατί (και) εδώ ουσιαστικά μοιάζουν να βαράνε σημειωτόν, απλώς με λίγο πιο παιχνιδιάρικη υπόκρουση.
Εν αναμονή, λοιπόν...
{youtube}Rh2uNrIgGf4{/youtube}