Lucinda Williams - The Ghosts Of Highway 20

Είναι επόμενο, στα 63 της, να μιλάει για φαντάσματα η Lucinda Williams. Βρίσκεται πια για τα καλά στην ηλικία όπου η ζωή περισσότερο της παίρνει, παρά της δίνει. Οι απώλειες, οι θάνατοι (έχασε τον πατέρα της πριν 2 χρόνια), οι ματαιώσεις αλλά και οι στιγμές του παρελθόντος που έρχονται να στοιχειώσουν τη μνήμη της, κάνουν τώρα το δικό τους παιχνίδι. Kαι η αίσθηση της παντοδυναμίας της νεότητας έχει για τα καλά αντικατασταθεί από τη συνειδητοποίηση του εφήμερου της ζωής.

Είναι επόμενο, δεδομένης της θεματολογίας του, να έχει εσωστρεφή διάθεση και κατεβασμένους ρυθμούς το The Ghosts Of Highway 20. Όμως δεν είναι ένας δίσκος μονότονος, αφού η Williams βρίσκει τους τρόπους να αλλάζει το σκηνικό κάθε τραγουδιού, δανειζόμενη από ένα ποίημα του πατέρα της ή από τον Woody Guthrie, διασκευάζοντας το “Factory” του Bruce Springsteen, αλλά κυρίως χρησιμοποιώντας το δικό της, πλούσιο μουσικό λεξιλόγιο.

Είναι επόμενο, στον 13ο της δίσκο, η Lucinda Williams να μην έχει να παρουσιάσει κάποια ανανέωση στα εκφραστικά της μέσα. Αλλά για κάποια που διατηρεί μια τόσο καλή επαφή με την Πηγή, κάτι τέτοιο σχεδόν δεν έχει σημασία. Αντίθετα, όσα έχει να εξιστορήσει και να εκμυστηρευθεί, αρκούν από μόνα τους για να σε πάνε ταξίδι μακρινό και να οδηγήσουν την ακρόαση.

Είναι επόμενο, στην εποχή του ίντερνετ, ένας διπλός δίσκος διάρκειας 80+ λεπτών να θεωρείται δεινοσαυρική φόρμα υπό εξαφάνιση. Όμως η Williams έχει τα αποθέματα που απαιτούνται για να αντέξει τη διαδρομή. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιμονή για να εξερευνηθεί το νέο της έργο, απλά χρειάζεται η ικανότητα της ακρόασης. Αλλά είναι κι αυτή υπό εξαφάνιση.

Είναι επόμενο, όταν τελειώσει ο δίσκος, να θες να τον ξαναβάλεις να παίξει. Και να βάλεις κι ένα ουίσκι, ακόμα κι αν δεν το συνηθίζεις. Είναι η σπασμένη φωνή της, είναι οι σκονισμένες ιστορίες της, είναι ο πόνος και το ταξίδι που χαρτογραφούνται στα αυλάκια του, είναι οι κιθάρες που ελίσσονται και τα τύμπανα που υποφώσκουν –όλα σε βάζουν σε μια ατμόσφαιρα, σε ένα ηχητικό περιβάλλον γεμάτο ανεξερεύνητες γωνιές.

Είναι επόμενο, μιας και η Lucinda Williams έβγαλε άλλον έναν βαθύ, άξιο δίσκο, να μπαίνεις στη διαδικασία να ξανακούσεις όλους τους προηγούμενους.

Και να αδημονείς για τον επόμενο.

{youtube}tg90Fkk1FWg{/youtube}