Όπως και στο περσινό StillLifeWithEggplant, έτσι κι εδώ η ιστορία ξεκινάει από τη δημιουργική διαδικασία που το 2012 κατέληξε στο μνημειώδες TheDeathDefyingUnicorn. Οι ίδιοι οι Motorpsycho το παρουσιάζουν ως ιδέες «πολύ καλές για να αγνοηθούν», οι οποίες είχαν την ατυχία να προκύψουν την ίδια περίοδο με το σχέδιό τους για την εξτραβαγκάντσα του Μονόκερου –ατυχία, διότι δεν ταίριαζαν με το κόνσεπτ ή με την αφηγηματική ροή εκείνου του δίσκου και επομένως ήταν καταδικασμένες να μείνουν στην απ’ έξω. Κάποιοι πιο κακεντρεχείς, πάντως, θα έβλεπαν το BehindTheSunως το υπόλειμμα του υπολείμματος και ίσως να κατηγορούσαν το τρίο από το Τρόντχαϊμ ότι απλώς απομυζεί μέχρι τελευταίας ρανίδος μια «στιγμή» η οποία αποδείχθηκε από τις πιο εμπνευσμένες της 25ετούς πορείας του. Εκ του αποτελέσματος, ωστόσο, νομίζω πως δικαιώνονται οι Motorpsycho για την επιμονή τους σε εκείνα τα session –τουλάχιστον περισσότερο απ’ ό,τι οι κακεντρεχείς.
Βέβαια, όπως το καταλαβαίνω, από εκεί απλώς πάρθηκαν οι ιδέες. Η υλοποίησή τους είναι κάτι διαφορετικό. Στην προκειμένη περίπτωση, η φάση της υλοποίησης διογκώνει το τρίο σε κουαρτέτο, με την πολύτιμη αρωγή του κιθαρίστα Reine Fiske –ο οποίος γενικά ασχολείται με διάφορα παντρέματα του prog ήχου σε μπάντες όπως οι Elephant9 ή οι Dungen. Αρωγή που γίνεται ακόμα πιο πολύτιμη αν σκεφτεί κανείς πως οι Motorpsycho έχουν εδώ διάθεση να δώσουν περισσότερη βαρύτητα στις πιο θεμελιώδεις από τις αναφορές τους. Ήτοι, στις περιπλοκές του ροκ κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1970: hard rock, progressive ή το πρώιμο heavy metal.
Με μια τέτοια λογική, θα μπορούσαν εύκολα να γίνουν όμηροι της παραλυτικής (ή τέλος πάντων της αδρανούς δημιουργικά) επίπτωσης της νοσταλγίας. Γυρνώντας όμως στα ακούσματα που τους κινητοποίησαν το μακρινό 1989, οι Motorpsycho δεν ψάχνουν τρόπους για να αναπαραστήσουν ή να υποδυθούν τον τότε εαυτό τους. Άλλωστε αυτά τα στοιχεία πάντοτε έβρισκαν τρόπο να δώσουν το παρών στις τόσες μεταλλάξεις των Νορβηγών και επομένως –με μία έννοια– εξελίσσονταν, ακολουθώντας το τρίο στις βόλτες του σε διάφορες περιοχές της ευρύτερης ροκ χωροταξίας (ή και σε κάποιες εκτός εκείνης). Το όλο πράγμα μοιάζει δηλαδή περισσότερο με μια ευκαιρία να μετρηθούν οι αποστάσεις ανάμεσα στο τότε και το τώρα και λιγότερο με μια προσπάθεια επανοικειοποίησης ξεχασμένων μουσικών τρόπων. Κάπως έτσι, οι Motorpsycho καταφέρνουν και αποφεύγουν τους περισσότερους από τους αναχρονισμούς που ενέχει η έμφαση σε πεπαλαιωμένες φόρμες.
Ασφαλώς το BehindTheSunαπαρτίζεται και από μερικές εξαιρετικές συνθέσεις, γεγονός από μόνο του ικανό να δικαιολογήσει την παρουσία του. Είτε πατώντας σε μια λεπτή μελαγχολία (βλέπε τα “Hell, part 4-6: Traitor/The Tapestry/Swiss Cheese Mountain” και “Ghost”), είτε καθώς ξανοίγεται σε πιο σκληροτράχηλα –ή και χαώδη– μονοπάτια (“The Promise”, “Hell, part 7: Victim Of Rock”), ο δίσκος βρίσκει τις ισορροπίες του κυρίως με το να αφήνει αρκετό χώρο και χρόνο ώστε να αναδειχθεί η εξαιρετική αίσθηση της επικοινωνίας μεταξύ του κουαρτέτου, με τα ντραμς του Kenneth Kapstad (στο σχήμα από το 2007) να έχουν πλέον κουμπώσει για τα καλά με το μπάσο του Bent Sæther και την κιθάρα του Hans Magnus Ryan να συναγωνίζεται σε πάθος αυτή του Fiske. Και είναι αρκετές οι συνθέσεις οι οποίες σου δίνουν την εντύπωση ότι η ενέργεια των Motorpsycho αναβλύζει από εκείνο ακριβώς το σημείο όπου οι δομές αρχίζουν και χαλαρώνουν και επιστρατεύονται μονόλογοι ή (συνηθέστερα) διάλογοι για να οδηγήσουν σε κάποιο πυκνό κρεσέντο ή σε μια υπόκωφη καταβύθιση.
Δεν αποφεύγονται πάντως και ορισμένα στραβοπατήματα· κάποιες συνθέσεις οι οποίες μοιάζουν επίπεδες για τα δεδομένα των Νορβηγών. Είναι σαφές πως το BehindTheSun δεν ανήκει ανάμεσα στις κορυφές τους, στέκεται όμως κάπως παραπάνω από απλώς αξιοπρεπώς πίσω τους. Διότι βρίσκει τον τρόπο να πιστοποιήσει πως οι Motorpsycho δεν έχουν χάσει ίχνος από τη φλόγα της πρώτης νεότητας. Αντιθέτως, παραμένουν ένας ανήσυχος μουσικός σχηματισμός, συνεχίζοντας να πορεύονται υπερηφάνως επάνω σ’ αυτήν την προσωπική διαδρομή και να χειρίζονται μια μουσική διάλεκτο η οποία παραμένει προσωπική, ακόμα και όταν χρησιμοποιεί ξεκάθαρες παραπομπές. Άλλωστε οι Motorpsycho δεν έβρισκαν ποτέ ιδιαίτερο λόγο να καμουφλάρουν τις αναφορές τους. Ίσως επειδή γνωρίζουν πως η επιτηδευμένη αναζήτηση της «πρωτοπορίας» είναι ίσως ο ασφαλέστερος τρόπος για να την καταστήσεις κενό γράμμα...
{youtube}izgJClLm_X0{/youtube}
