Η τετραλογία του Alien αποτελεί εξαιρετικό εικαστικό δειγματολόγιο μιας σκηνοθετικής αφρόκρεμας (από τον Ridley Scott στον James Cameron και από τον David Fincher στον Jean-Pierre Jeunet) που ευτύχησε να επενδυθεί μουσικά από μια ετερόκλητη ομάδα συνθετών, στην οποία ο καθένας ξεχωριστά υπάκουσε πιστά μα δημιουργικά στο όραμα του εκάστοτε σκηνοθέτη. Το Prometheus, εμπνευσμένο από μια σκηνή-θρύλο της πρώτης Alien ταινίας (ο μυστηριώδης space jockey), σηματοδοτεί την επιστροφή του Ridley Scott στη σχετική μυθολογία, μέσω ενός υπερφιλόδοξου blockbuster που γέννησε ακόμα περισσότερα ερωτηματικά.
Το καθήκον της βαριάς μουσικής κληρονομιάς επωμίστηκε ο Marc Streitenfeld, τακτικός συνεργάτης του Scott από το 2006 (με το A Good Year), μα πνευματικό παιδί του Hans Zimmer, ο οποίος με τα χρόνια εξέλιξε ποιοτικά τη δουλειά του –φέτος είναι υπεύθυνος και για την πνιγηρή εσωτερικότητα του The Grey. Για το Prometheus μελέτησε τις στοιχειωμένες αρμονίες του Jerry Goldsmith (Alien), τη μιλιταριστική βαρβαρότητα του James Horner (Aliens), το γοτθικό ύφος του Elliot Goldenthal (Alien 3) και τον σχεδιασμό των ηλεκτρονικών ηχητικών εφέ του John Frizzell (Alien Resurrection), προσπαθώντας να τιμήσει τεχνικές και μοτίβα που προϋπήρχαν αλλά και να δέσει υφολογικά τον Προμηθέα με τις υπόλοιπες ταινίες.
Η μουσική του παλινδρομεί σε υψηλές και χαμηλές τονικότητες και συνοδεύει υποδόρια το απόκοσμο περιβάλλον. Το βασικό θέμα συστήνεται στο “A Planet” με μια μεγαλοπρεπή αίσθηση αρμονικής έκπληξης, ενώ στη συνέχεια αναπτύσσεται ένα ορχηστρικό/ηλεκτρονικό υβρίδιο το οποίο εκρήγνυται άλλοτε δυναμικά (“Hello Mommy”) κι άλλοτε μελοδραματικά (“Earth”). Στις υπόλοιπες συνθέσεις ο Streitenfeld παρέχει έναν υπόγειο, μυστηριακό, ρυθμικό παλμό που υπαγορεύει μια μόνιμη απειλή για το πλήρωμα του Προμηθέα, πολλές φορές χάνει όμως την αίσθηση της μουσικής αφήγησης και ακούγεται αποσπασματικός. Κάπου εδώ έρχεται ο Harry Gregson-Williams (είχε συνεργαστεί με τον Scott στο Kingdom Of Heaven) και παραδίδει τον συνεκτικό θεματικό πυρήνα της ταινίας με μια μικρή αλλά καίρια συνδρομή. Οι συνθέσεις του “Life” και “We Were Right” δεσπόζουν στην ταινία και ειδικά το “Earth” επαναλαμβάνεται πολλές φορές σε βάρος της δουλειάς του Streitenfeld –τόσο που απορείς γιατί δεν ανέθεσαν όλο το score στον Gregson-Williams. Δημιουργεί, με τον ελπιδοφόρο τόνο του με και την αισιόδοξη μελωδία του, το απαραίτητο τονικό δέος που απογειώνει την εικόνα και λειτουργεί εμφατικά στον αφηγηματικό της ιστό.
Το Prometheus δημιούργησε από την αρχή μεγάλες προσδοκίες σε όλα τα επίπεδα και ο Streitenfeld, χωρίς να έχει την τεχνική υπεροχή των προκατόχων του, υπηρέτησε τη σκοτεινή Alien μυθολογία με δημιουργική συνέπεια και σεβασμό. Ο ίδιος βρίσκεται σίγουρα σε φάση εξέλιξης και προφανώς έχει επίγνωση αυτής της διαδικασίας. Στο κομμάτι “Friend From The Past” διασκευάζει διακριτικά τον πρώτο διδάξαντα Jerry Goldsmith και κλείνει το μάτι στον σκηνοθέτη, στους ακροατές, ενδεχομένως και στους κριτικούς του.
{youtube}q24FDUgf4c8{/youtube}
