Πάει περίπου ένας χρόνος που βρέθηκα για διακοπές στην γειτονική Τουρκία και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσά της, Άγκυρα. Σε μια από τις πολλές μου περιηγήσεις σε ένα από τα υπαίθρια παζάρια ανάμεσα σε μουσουλμανικά τζαμιά, ανατολίτικες μελωδίες και τριτοκοσμικές συνήθειες (να και πολιτική προπαγάνδα στην κριτική μου…), η άκρη του ματιού μου έπεσε σε μια αρκετά γνώριμη φυσιογνωμία που καθόταν μόνη της και διάβαζε το Κοράνι.
Την ίδια ώρα που έβαζα το μυαλό μου να επεξεργαστεί την εικόνα που μόλις είχα δει, στο μουσικό μου υποσυνείδητο ηχούσαν μελωδίες από το παρελθόν και συγκεκριμένα ένα τραγούδι. Tο ιστορικό πρώτο single των Bauhaus ‘Beta Lugozi’s Dead’. Μετά από κάποια δευτερόλεπτα διαπίστωσα ότι τελικά δεν έβλεπα οπτασία… Η γνώριμη φυσιογνωμία άνηκε στον Peter Murphy, το λαρύγγι του μεγάλου αυτού new wave συγκροτήματος.
Χωρίς να διστάσω, τον πλησιάζω και αρχίζω να του μιλάω. Για να μην πολυλογώ, η επόμενη ώρα της ζωής μου πέρασε μαζί με μια από τις πιο cult προσωπικότητες των 80’s. Στο τέλος της άκρως ενδιαφέρουσας κουβέντας που είχα με τον Peter, δέχτηκα την ίδια μέρα να τον συναντήσω σε ένα τοπικό studio, όπου ετοίμαζε την επιστροφή του μετά από 7 ολόκληρα χρόνια (από το ‘Cascade’ του `95).
Φτάνοντας στο studio, εκτός από τον ίδιο τον Murphy, βρήκα έναν μουσικό που θαυμάζω εξίσου, τον μεγάλο και τρανό Michael Brook. Οι δυο τους περιστοιχίζονταν από ορισμένες σημαντικές μορφές της ανατολίτικης μουσικής. Τον σπουδαιότερο ίσως μπασίστα του κινήματος του free funk Jamaladeen Tacuma, τον ινδό Shankar και επιφανέστατους τούρκους ethnic καλλιτέχνες. Η εμπειρία που έζησα θα με συνοδεύει για το υπόλοιπο της ζωής μου, μαζί και με το promo tape του ‘Dust’, δώρο με ανεκτίμητης αξίας…
Σε όλη την διάρκεια του επόμενου μήνα τα ηχητικά μου αισθητήρια πλημμύρισαν από ένα ethnic δίσκο με ολοκληρωτική την απουσία (ως προσπάθεια εξορκισμού του παρελθόντος) της αισθητικής των Bauhaus. Εννέα αριστουργήματα μεγάλης διάρκειας(το μικρότερο έξι και κάτι λεπτά και το μεγαλύτερο να αγγίζει τα εννέα) και εξίσου μεγάλης έμπνευσης.
Τι να πρωτοαγαπήσεις από το ‘Dust’. Ίσως το εναρκτήριο ‘Things to remember’, ίσως τον οργασμό του βιολιού στο ‘Just for love’, ίσως το μακρόσυρτο ‘Your face’, ίσως τα φωνητικά του Murphy, ίσως ολόκληρα τα 68 λεπτά του…
Εν απουσία των εδώ και αρκετό καιρό διαλυμένων Dead Can Dance, η ethnic-world κοινότητα μπορεί να βρήκε τον επόμενο ήρωα της. Και ποιος να τον πίστευε ότι θα τον έκλεβε στην ουσία από ένα εκ διαμέτρου αντίθετο μουσικό κίνημα.
Άγρια όμορφο, απίστευτα κολλητικό και άκρως πολυηχητικό…
Σημ.: Η ιστορία βασίζεται σε φανταστικά γεγονότα, όχι όμως και ο βαθμός που ακολουθεί:
