Το "Drukqs" ήταν ίσως το πιο εύκολο να βρεθεί πριν την κυκλογορία του -στο internet- album των τελευταίων μηνών. Η νέα δουλειά του μεγάλου και παρανοϊκού αλχημιστή της electronica διέρρευσε αρκετά νωρίς και αποτέλεσε αντικείμενο πολλών και αντιφατικών σχολίων που ξεκινούσαν όμως από τις ίδιες βάσεις.
Μετά από δύο χρόνια σιωπής, ο Richard D. James επανέρχεται με διπλό cd και τετραπλό lp, ένα medley 30 κομματιών που -όχι τυχαία- σημαίνει και το τέλος του συμβολαίου του με την Warp Records. Κάτι που, σε συνδυασμό με το προσεχτικό άκουσμά του, δεν μπορεί παρά να μας βάζει σε σκέψεις. Τον τιμά ένα album με γεμίσματα, απλώς και μόνο για να είναι διπλό, για τη λήξη του συμβολαίου του;
Όπως επίσης πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις και η δήλωσή του μετά την κυκλοφορία του single του, "Windowlicker", ότι παραιτείται από την κυκλοφορία μουσικής, την οποία λίγο μετά αναιρεί.
Όπως επίσης και το ότι το Drukqs στο σύνολό του δεν είναι παρά μια μη συνεκτική συλλογή διαφορετικών σταθμών της εξελιχτικής του πορείας. Χωρίς καμία διάθεση προσθήκης ή αλλαγής, λες και βγήκαν από παλαιότερες ηχογραφήσεις και συγκεντρώθηκαν εδώ.
Κομμάτια όπως τα "Bbydhyonchord" και "Meltphace 6" ανακαλούν την εποχή του I Care Because You Do, το ambient "Gwely Mernans" ανακαλεί κάποια παρόμοια από τη δουλειά του στο Selected Ambient Works Volume 2 και πάει λέγοντας. Στο "Taking Control" old-school ήχοι και ρομποτική φωνή δημιουργούν ξεχωριστή ατμόσφαιρα, ενώ στο "Gwarek 2" έρχεται σε dark ηχοτοπία.
Τα tempos αλλάζουν, οι εξερευνήσεις ως συνήθως στερούνται βασικού άξονα. Drill-n-bass ρυθμοί, επεξεργασμένα φωνητικά samples, video-game ήχοι, ένα αποξεστικό συναίσθημα που διακόπτεται από μια πιο χαλαρή, αλλά γλυκά εφιαλτική γεύση νεοκλασικών συνθέσεων, συνθέτουν τα κύρια χαρακτηριστικά ενός album που στερείται συνοχής.
Κάποια κομμάτια δεν είναι παρά instrumental συνθέσεις γραμμένες για πιάνο που σπάνε τη μονοτονία του τρυπανιού. Συνθέσεις εμπνευσμένες από Phillip Glass, σαν το "Kesson Daslef". Φαίνεται όμως ότι ο ίδιος δεν έχει βρει το σύνδεσμο μεταξύ των μεν και των δε. Όπως δεν φρόντισε να αφαιρέσει τα (πολλά) γεμίσματα του "Drukqs", στερώντας από τον εαυτό του ένα μικρό διαμαντάκι αν συγκέντρωνε μερικές από τις καλύτερες στιγμές του εδώ. Στιγμές μινιμαλιστικής ομορφιάς και ίσως γνωστών πειραματισμών που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν σε ένα οδηγό των styles που έχει επισκεφθεί -με όλα τα καλά και τα άσχημα που αυτό συνεπάγεται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ίδιος γνωρίζει τη βασική παράμετρο των κυκλοφοριών του: Δύσκολα του εξασφαλίζουν νέους ακροατές που δεν έχουν ακούσει τα πρώιμα αριστουργήματά του και ακόμα πιο δύσκολα μπορούν να απογοητεύσουν τους φανατικούς οπαδούς του. Έτσι, μπορεί που και που να χαλαρώνει και να εξασφαλίζει ότι θα περνά το δικό του βίτσιο, όποιο και αν είναι αυτό.
