Super Furry Animals

Το κουιντέτο από το Κάρντιφ κάθε άλλο παρά απαρατήρητο έχει περάσει τόσα χρόνια από το Avopolis -σε σημείο μάλιστα κολλήματος για την επιμονή μας- και μια νέα κυκλοφορία ακόμα και στη μητρική τους γλώσσα (αν και δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιούν την ουαλλική γλώσσα σε ηχογράφημά τους), οπωσδήποτε παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Επιστροφή λοιπόν για τους σημαντικότερους -κατ εμέ- εκπρόσωπους της Ουαλλικής σκηνής (Manics, Stereophonics, Catatonia, Feeder, Gorky's Zygotic Mynci, 60ft Dolls, Liberty 37 και άλλα που δε γνωρίζω ή δε θυμάμαι), αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο χωρίς σοβαρές ενστάσεις.

Το μικρό (glam) λαμπύρισμα του intro Drygioni μας εισάγει στο γλυκό και βελούδινο άγγιγμα του ήχου του Mwng, και οι μεταξένιες Beach Boys αρμονίες του Ymaelodi A'r Ymylon αρκούν για να δώσουν το σύνθημα για να πεταχτούν προς τα έξω όλα τα χρώματα της μουσικής των Super Furry Animals.

Έχοντας κρατήσει καλά -και παρά τις αντιστάσεις- σε διπλές γυάλες τις πολιτιστικές τους ρίζες επιχειρούν να αποδείξουν (και τα καταφέρνουν) ότι η pop απλά δεν έχει γλώσσα όταν τα φωνητικά γνωρίζουν πως να χρησιμεύουν στον ήχο ως άλλο ένα όργανο. Έτσι κι αλλιώς, βέβαια, οι Super Furry Animals κάθε άλλο παρά την ίδια γλώσσα μιλούσαν με τα υπόλοιπα βρετανικά group και το λανθάνοντα συντηρητισμό τους.

Υπάρχουν αρκετές πανέμορφες στιγμές στο Mwng. Η διασκευή στο κομμάτι των συμπατριωτών τους Datblygu από το 1984, Y Teimlad, διαθέτει κάτι από το επίχρισμα των Velvet Underground, η γεμάτη effects ψυχεδελική pop και το fuzz του Ysbeidiau Heulog και φυσικά η διπλή πανέμορφη ελεγεία Gwreiddiau Dwfn / Mawrth Oer Ar Y Blaned Neifion (ουφ), συνθέτουν τον ιστό του Mwng. Ένα ιστό αέρινο και folky ανά στιγμές, ευθέως pop κατά βάση και ονειρικό με ELO και Beach Boys αποχρώσεις -χωρίς όμως να ακούγεται ρετρό- ανέμελο, μελαγχολικό και απαλλαγμένο αυτή τη φορά από τα ηλεκτρονικά bits του Guerilla.

Εδώ ίσως δε θα βρείτε τις μικρές ηχητικές ευρεσιτεχνίες των προκατόχων του και την καταπληκτική παραγωγή. Ο ήχος, ακόμα και σε ένα μη εξασκημένο αυτί, φαίνεται ως "βασικός", και πράγματι έτσι είναι καθώς και το budget ήταν ελάχιστο, ο χρόνος παραμονής στο studio δεν ξεπέρασε τις δυο εβδομάδες, και τα μέσα ήταν υποτυπώδη. Back to basics, δηλαδή, από πλευράς τεχολογίας και ίσως ένα πιο άμεσο και λιγότερο εξελιχτικό album.

Η φαντασία, βέβαια, και η έμπνευση δεδομένες, οι καμαρωτές δρασκελιές σε διαφορετικούς ήχους υπαρκτές (αν και όχι τόσο δύσπεπτες όσο στα προηγούμενα), οι συνθέσεις σε υψηλό επίπεδο (μερικές μάλιστα σε αρκετά υψηλό), τρομπέτες, γκοκενσπιλ, αρμόνιο να δίνουν μια ονειρική χροιά στον ήχο και τα μάτια μας να ξεχύνονται νωχελικά προς την καλοκαιρινή δύση, και -ας μη το λησμονούμε- μιλάμε για ένα άλμπουμ σε μια περίεργη γλώσσα για τα μη συνηθισμένα σ'αυτην αυτάκια μας.

Μερικές μπάντες απλά έχουν το χάρισμα.

n7.gif (441 bytes)