Η πρώτη μη-soundtrack δουλειά του Tom μαζί με τους Heartbreakers από το "Into the Great Wide Open" του 1991, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με διαμάντια σαν το "Damn the Torpedoes" του 1979. Η αποκλειστικά κιθαριστικών προσανατολισμών rock 'n roll καριέρα του δεν είχε δυστυχώς την τύχη να "σκοντάψει" ευχάριστα πάνω σε νέα και φρέσκα μυαλά του τύπου Pearl Jam (βλ. κεφάλαιο Neil Young), και ως εκ τούτου παρέμεινε αφάνταστα στάσιμη.

Σύμφωνοι, στο προ 3 ετών soundtrack της ταινίας "She's the One did", κάθε άλλο παρά απογοήτευσε, αλλά ακόμα κι αν το τωρινό album φανερώνει πρόθεση να περάσει λίγο πιο μακριά από το τελευταίο, διατηρώντας παράλληλα τα βασικά συστατικά του, δεν μπορώ να πω ότι δεν φαντάζει προβλέψιμο.

Κατά διαστήματα βέβαια τα αίματα... ανάβουν (στο "Free Girl Now", το punk "I Don't Wanna Fight", το power pop "About To Give Out", το hard-rocking "Damn The Torpedoes"), άλλοτε πάλι σε κομμάτια όπως τα "Lonesome Sundown", "No More", οι κλασικές μπαλλάντες παίρνουν την προγραμματισμένη εκδίκησή τους.

Σαν προσλαμβάνουσα παράσταση και συμπέρασμα του Echo όμως, θα αρκούσε η αναφορά του γεγονότος ότι τα riffs (ουσιαστικά από... δεύτερο χέρι) φτάνουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους όταν θυμίζουν τα παλιά. Οι επιμέρους περιγραφές λοιπόν, μοιάζουν αφάνταστα βαρετές στο περίεργο μείγμα του Tom και των Heartbreakers (περίεργο γιατί από τη μία έχουμε να κάνουμε με ένα αδιαμφισβήτητα ενστικτώδες, νευρώδες και χειμαρρώδες -σχεδόν live όπως συνήθως- παίξιμο και από την άλλη με συνθέσεις εγκεφαλικές με την κακή έννοια του όρου, στημένες και προβλέψιμες όσο οι βαρετές παρακαταθήκες των Travelling Wilburys).

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured