Όντως αποστάσαμε Μανώλη και ίσως είναι καιρός να πάρουμε μια ανάσα αλλά δεν τα παρατήσαμε κιόλας. Το καινούριο άλμπουμ του Μανώλη Αγγελάκη -που φέρνει στον νου την φόρμα του Nick Cave στους τελευταίους του δίσκους- είναι σαν να το φέρνει στ' αυτιά μου ένα αεράκι από κάπου μακριά. Όπως λέει και ο Tom Waits: "Μου αρέσει περισσότερο η μουσική που ακούγεται μέσα από τον τοίχο στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Μου αρέσει περισσότερο όταν ακούγεται από ένα χαλασμένο ηχείο από το διπλανό τετράγωνο".
Το Εμείς αποστάσαμε ακούγεται κάπως έτσι. Ο Μανώλης Αγγελάκης με την κιθάρα του, τους παραμορφωτές, τα samples και με τη βοήθεια μερικών φίλων μουσικών, δημιουργεί ομιχλώδεις, πειραγμένες, στρεβλές, και -ενίοτε- θορυβώδεις μουσικές ατμόσφαιρες και περιβάλλοντα γιa να εναποθέσει πάνω σε αυτό το noisy νέφος τις ιστορίες που αφηγείται με άτεχνη ερμηνεία και αληθινή συγκίνηση. Το άλμπουμ περιλαμβάνει 5 προσωπικές εξομολογήσεις και ένα ακόμη τραγούδι βασισμένο στο ποίημα του Καβάφη "Η Πόλις". Ίσως η πιo χαρακτηριστική και όχι τόσο προσωπική ιστορία από όσες ψιθυρίζει είναι στο "Ας μη το νομίζουν" που οι στίχοι του πάνε κάπως έτσι:
"Ο τόπος καμμένος / ο χρόνος ληγμένος / ο φίλος χαμένος / κι εγώ νικημένος
Ο ένας διωγμένος / στο αιγαίο θαμμένος / ο άλλος χτισμένος / καλά βολεμένος
Ο βίος αβίωτος / η ελπίδα δε φτάνει / ο πόνος αμείωτος / η αλήθεια δρεπάνι
Ό, τι είχαμε δώσαμε / οι δρόμοι αδειανοί / εμείς αποστάσαμε / κι οι λόγοι γνωστοί
Ο κόσμος μαραίνεται / οι λίγοι πλουτίζουν / μα θα 'ρθει η ώρα τους / κι ας μην το νομίζουν."
Όσοι έχουν γοητευθεί από το soundtrack του "Νεκρού" και τον Neil Young, από την πιo πρόσφατη τραγουδοποιία του Nick Cave, όσοι έχουν αγαπήσει ήδη το στιλ που εκφράζεται ο Μανώλης Αγγελάκης, θα βρουν εύκολα τρόπους να συνδεθούν με αυτό το πολύ προσωπικό, στοχαστικό, μελαγχολικό και ιδιαίτερο άλμπουμ.
