To shoegaze καλά κρατεί στο Off Μy Ηead, το οποίο βρίσκει τους Lower Cut να διαφοροποιούνται από τις προηγούμενες EP εργασίες τους ως προς την παραγωγή, αλλά όχι ως προς το ύφος –παρότι κάποιες ποπ πινελιές ήταν οπωσδήποτε πιο ευδιάκριτες στο παρελθόν.
Εδώ έχουμε πάντως κι άλλους άσσους προς επίδειξη. Εστιάζω στην παραγωγή, γιατί το εγχώριο κουιντέτο τοποθετείται πραγματικά καλά μέσα στο στούντιο. Ο Αλέξης Μπόλμπασης ο οποίος την υπογράφει (τον θυμόμαστε και ως συμπαραγωγό του Χρήστου Αλεξόπουλου στο MeanTime) έχει κάνει δουλειά ισάξια διαμαντιού. Όχι μόνο αναλογικά με την ελληνική πραγματικότητα –τέλος αυτό το άλλοθι, τα έχουμε ξαναπεί– αλλά κυρίως γιατί κατεύθυνε τους Lower Cut προς έναν πιο πυκνό ήχο χρησιμοποιώντας πολύ καλά τα πλήκτρα (χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Silent Film") και δημιουργώντας εκρήξεις και ευπρόσδεκτες πλατφόρμες. Έθεσε επίσης την έτσι κι αλλιώς πολύ καλή φωνή της Ειρήνης Αργύρη σε ερμηνευτικές τροχιές που της ταίριαξαν, καταφέρνοντας να σε ξεγελάσει ακόμα και σε συνθέσεις όπου θα περίμενες ένα πιο δυνατό μπάσιμο, όπως λ.χ. στο μου-αρέσουν-οι-Sonic-Youth-και-προσπαθώώ "Goldfish".
Τα παραπάνω βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν ότι η μπάντα δεν έδωσε το προσωπικό της στίγμα στο Off Μy Ηead. Απεναντίας: οι κιθάρες του Βαγγέλη Σταυρουλάκη διαθέτουν ανάστημα και κύρος, μα κι έναν από τους καλύτερους χειρισμούς στο overdrive που άκουσα τον τελευταίο καιρό. Να σταθώ όμως και στο artwork, μιας και είναι προσεγμένο ακόμα και σε επίπεδο γραμματοσειρών, με μόνη παραφωνία την ανάποδη ροή δεδομένων στο εσωτερικό (αναφορικά με το επίπεδο των εικόνων)· γεγονός που μπερδεύει, όχι πάντως σε δημιουργικό επίπεδο.
Στη μίξη τώρα προτιμήθηκε μια ισόποση κατανομή των καναλιών και των συντεταγμένων της μπάντας, επιλογή πολύ σοφή από τη στιγμή που έπρεπε να χτιστεί ο κλασικός shoegaze ήχος. Δεν έχουμε όμως να κάνουμε με πολτό συχνοτήτων: όλες οι (μικρο)λεπτομέρειες ξεχωρίζουν από όποιο όργανο και να προέρχονται. Το να πω από εκεί και πέρα ότι τα ντραμς θα μπορούσαν να βρίσκονται και πιο ψηλά, προσδίδοντας το απαραίτητο κάρφωμα που χρειαζόταν σε μερικά σημεία (όπως για παράδειγμα στο εκ νέου μπάσιμο του "Colour Cube"), αφορά τις υποκειμενικές μου προτιμήσεις.
Αν κάτι με κράτησε, προσωπικά, σε απόσταση από το Off Μy Ηead, είχε να κάνει με το ύφος των Lower Cut και όχι με την εμβρίθειά τους. Θεωρώ δηλαδή πως ακόμα παίζουν ξεπλένοντας τις επιρροές της εφηβείας τους. Και γίνεται νομίζω φανερό ότι υπάρχουν νησίδες όπου μπορούν μελλοντικά να αποταθούν για ηχητική κατοικοέδραση, αφού δεν έχουν την απλή προσέγγιση «βάλε fuzz και λυρικότητα» που χαρακτηρίζει το shoegaze, ενώ –ταυτόχρονα– αποκαλύπτουν εδώ κι εκεί πατήματα ικανά να τους οδηγήσουν και σε πιο αφαιρετικούς δρόμους.
Όχι τίποτα άλλο, το shoegaze μπορεί να έχει έρθει εκ νέου στο προσκήνιο όμως η ιστορία (μα και η μουσικολογική του ανάλυση) έχουν δείξει ότι, ακόμα και όταν μπλέκεται με το post-rock, δεν έχει να δώσει πολλούς καρπούς. Καθώς λοιπόν φτάνει γρήγορα στις αισθητικές του κορυφώσεις, βρίσκει σε αδιέξοδο.
{youtube}4cnHXOiPqIY{/youtube}
