Στο δεύτερο άλμπουμ του ελληνο-ολλανδικού σχήματος των Waterpipes, τα πράγματα δείχνουν να ακολουθούν τη δημιουργική πορεία που θα έπρεπε να ακολουθήσουν. Τα νέα δεδομένα συναντούν τα όσα ειπώθηκαν στον πρώτο τους (ομώνυμο) δίσκο, οι νομοτελειακές «μικροβλάβες» ενός ντεμπούτο επιδιορθώνονται, ενώ συνάμα απλώνονται διαθέσιμα τα περιθώρια για εξελικτικές προσθαφαιρέσεις.
Το μοτίβο παραμένει φυσικά σταθερό και δεν παρεκκλίνει ούτε μοίρα από την ακουστική folk της καταστατικής ηχητικής δήλωσης των Waterpipes. Εξάλλου πρόκειται για συγκρότημα που στηρίζει τόσο το ύφος του, ώστε δίνει την εντύπωση ότι δεν θα μπορούσε να παίζει κάτι άλλο πέρα από αυτό που παίζει –και γι’ αυτόν τον λόγο δεν προδιατίθεται να εμπλακεί με ήχους πιο πολύπλοκους τους οποίους ίσως να υποστήριζε στη θεωρία, αλλά πιθανώς να άφηνε ανυποστήρικτους επί του πρακτέου.
Με κοινό τόπο μεταξύ πρώτης και δεύτερης δουλειάς την κατά το μάλλον ή ήττον έλλειψη τραγουδιών πολύ χαρακτηριστικών ή εύκολα μνημονεύσιμων, οι Waterpipes του Downright Melodies έρχονται για να αναγνωρίσουν μα και να προσυπογράψουν (και μέσω τίτλου) ότι, αν πρεσβεύουν κάτι, αυτό είναι η μελωδικότητα. Η ξερή δηλαδή, κάθετη, σκέτη μελωδική γραμμή, με απλή μορφολογία, η οποία αποφεύγει με αυτόν τον τρόπο τις αναταράξεις μιας, υπό αντίθετες συνθήκες, ανακόλουθης folk. Οι κραυγαλέες ηχητικές επιδράσεις καμουφλάρονται έτσι εδώ πολύ αποτελεσματικότερα, παρότι θα πρέπει κανείς να είναι μερικά κουφός για να μην ακούσει την πνευστή βραχνάδα του Bob Dylan ή αντίστοιχων πιο πρόσφατων ενδοαμερικανικών σχηματισμών. Η ενορχήστρωση ανθοφορεί κι αυτή, ακολουθώντας την επίκαιρη τάση της αγγλόφωνης εγχώριας δισκογραφίας με προσθήκη στον ήχο του μοδάτου ukulele και του (όχι τόσο μοδάτου) charango, ενώ τα προϋπάρχοντα όργανα –πιάνο, hammond και ακορντεόν– δεν χάνουν ούτε αυτά τη θέση τους, παρά τον συνωστισμό.
Η ιδεατή λοιπόν φυσική πορεία των πραγμάτων φέρνει τους Waterpipes από ένα πρώτο καλό προηγούμενο σε μια σαφώς ωριμότερη συνέχεια, με μια ταυτόχρονη και υποσχόμενη αίσθηση ανολοκλήρωτου, που δείχνει να σκοπεύει να ολοκληρωθεί πανηγυρικά σε μια επόμενη, ακόμη καλύτερη, δουλειά.
