Άλμπουμ υπ’ αριθμόν δύο για τους Lüüp, το διεθνιστικό πρότζεκτ του Στέλιου Ρωμαλιάδη. Με όνομα Meadow Rituals: λιβάδια και ιεροτελεστίες, το ένα μέσα στ’ άλλο. Το «λιβάδι» ως η πλέον ειρηνική/προσβάσιμη εικόνα της φύσης, ισάδι, φαινομενικά άνευ μυστικών, να χάνεται το μάτι στο πράσινο. Και η «ιεροτελεστία», βλέπε μυστικισμό, άνθρωπο, επίκληση στο ανώτερο. Επίκληση στο μετα-φυσικό μέσω του φυσικού. Εν ολίγοις, άνθρωπος και φύση. Σχέση αρχέγονη, εξελισσόμενη, πολυδιάστατη, δοκιμαζόμενη και κάμποσα ακόμα όμορφα…
Προσθέτεις στη λογικοφανή εξίσωση τη σκέτη πληροφορία πως ο Ρωμαλιάδης ασκεί την τέχνη του φλάουτου, οπότε καταλήγεις σε συνταγογραφημένα αναθέματα για τη σάχλα του new age: πού να μπλέκουμε τώρα με τους φυσιολάτρες, τα χίπια, τα νεραϊδικά, τα ρυάκια και τα φυλλοβόλα, εμείς τα χάρντκορ τέκνα του άστεως. Αυτά, βέβαια, μονάχα στην περίπτωση που δεν έχεις συναπαντηθεί με το προηγούμενο των Lüüp, το Distress Signal Code. Με το προοδευτικό του κύτταρο, την άχρονη αισθητική του κι εκείνη την ελευθεριάζουσα συμπλοκή φλάουτου και σαξόφωνου (του David Jackson των Van der Graaf Generator).
Καταγράφω τις ομοιότητες παλιού και νέου (χρονικός και μόνον ο προσδιορισμός): το μπλέξιμο των εννοιών σύνθεση και τραγούδι εντός της ίδιας ενότητας, χωρίς αυτό να απορρίπτει τις πιο διακριτές στιγμές. Η προοδευτικότητα του συνόλου σε επίπεδο αντίληψης, όχι φόρμας. Ο ζωντανός διάλογος του κλασικότροπου με το σύγχρονο πέραν της γνωστής ακαδημαϊκούρας. Ο ίδιος ο Ρωμαλιάδης ως ηχητικός σκηνοθέτης μιας ομάδας ανθρώπων, εκτός των υπόλοιπων ιδιοτήτων του καθ’ όλη τη δημιουργική διαδικασία.
Καταγράφω και τις διαφοροποιήσεις: το φλάουτο υποβιβάζεται στην ενορχηστρωτική ιεραρχία, αν και το κόνσεπτ του άλμπουμ σε προδιαθέτει για το αντίθετο –μια ευκολία λιγότερη στα χέρια του δημιουργού. Τα αυτοσχεδιαστικά μέρη εκλείπουν, με ζητούμενο τον έλεγχο και τη λεπτομερή δόμηση του υλικού. Η επανάληψη χρησιμοποιείται συχνά και έντονα, όπως άλλωστε και σε κάθε ιεροτελεστία ανά τους αιώνες. Η εκφραστική παλέτα διευρύνεται (βρίσκουν χώρο το γοτθικό, το folk, το new age), οι συνεργασίες βαθαίνουν (Lisa Isaksson), πολλαπλασιάζονται (Λευτέρης Μουμτζής aka J. Kriste) και χύνεται αρκετός ιδρώτας στην ηχοπλασία, στα «πώς» του ήχου και λιγότερο στα «τι».
Στον πυρήνα του, το Meadow Rituals είναι άλμπουμ συγκερασμών και ανατροπών. Είναι της φύσης μέσω της πόλης. Περικλείει την αισθητική της εγχώριας βουκολικής παράδοσης, απ’ τον αυλό ως το ηπειρώτικο κλαρίνο, αγκαλιάζει και τον Δυτικό νατουραλισμό μέχρι τις πιο πρόσφατες ηχητικές του απολήξεις. Ναι μεν χρησιμοποιεί την τεχνολογία, αλλά δεν την αποθεώνει. Η ανάπτυξη των μελωδιών του υποχωρεί στην κινούμενη άμμο των κυκλικών θεμάτων και τα κυκλικά του θέματα γεννάνε τις μελωδίες. Τη μια σε αφυπνίζει ώστε να αντιληφθείς κάθε του λεπτομέρεια, την άλλη σε στέλνει σαν μυστικιστική τελετή περιωπής. Τα “Taurokathapsia” σου ξυπνάνε τα παλιά ένστικτα, τα χθόνια, τα αρχέγονα. Το “Cream Sky”, αντιθέτως, σε ανυψώνει και σε λιώνει, σε κάνει κρεμούλα για βρέφη.
Εν ολίγοις, το Meadow Rituals των Lüüp στέκεται περίφημα ως ένα βουκολικό άλμπουμ της ψηφιακής εποχής, αψηφώντας στην πράξη το προφανές οξύμωρο.
