Ο Οδυσσέας Τσάκαλος έχει μία αξιοπρόσεχτη πορεία, όχι μόνο μέσα από τους Φατμέ, αλλά και με τα προσωπικά του project. Μουσικός συνεπής, συνοδοιπόρος –από τα μαθητικά του κιόλας χρόνια– με τον Νίκο Πορτοκάλογου, παρουσιάζει σημαντικές ομοιότητες με τον τελευταίο στην καλλιτεχνική πορεία, τις προσωπικές επιλογές, ακόμη και στη χροιά των ερμηνειών του. Χωρίς κάτι τέτοιο, βέβαια, να σημαίνει ότι μιμείται τον Πορτοκάλογλου. Τουναντίον.
Εν έτει 2011, λοιπόν, κι έπειτα από μακρόχρονη απουσία, ο Οδυσσέας Τσάκαλος επιστρέφει με τον δίσκο Εσύ Που Δεν Μιλάς. Πρόκειται για οκτώ τραγούδια αναμενόμενα μεν από άποψη ύφους και εκτελέσεων, αξιοσέβαστα δε. Αναμενόμενα γιατί, καλώς ή κακώς, ο Τσάκαλος είναι «πνευματικό παιδί» μίας πεπερασμένης γενιάς για τη μουσική. Ένας πενηντάρης με ωραίες ιδέες, με μεράκι για αυτό που κάνει, με «καθαρές» ενορχηστρώσεις και με στίχους απλούς, οι οποίοι φτάνουν εύκολα στην καρδιά.
Ο νέος του δίσκος έχει να επιδείξει εξαιρετικούς συντελεστές. Ο έμπειρος παραγωγός Κώστας Γιαννίρης έχει αναλάβει την ενορχήστρωση και –μαζί με τον δημιουργό– τη διεύθυνση παραγωγής. Με τη συνδρομή δε του Μιχάλη Σκαράκη στην ηχοληψία αλλά και μίας ομάδας ταλαντούχων μουσικών, συνδημιουργούν ένα πολύ καλά δομημένο ηλεκτρικό «περιβάλλον». Εδώ, όμως, έγκειται και η βασική αδυναμία του Εσύ Που Δεν Μιλάς: σε αυτή τη δόμηση δεν επιφυλάχθηκε χώρος για το στοιχείο της έκπληξης. Για το κάτι που θα σε κάνει να πεταχτείς από τον καναπέ την ώρα που ακούς το CD, σκεπτόμενος ότι ο Τσάκαλος μπήκε στον πειρασμό να «πειράξει» τα ηλεκτρικά του κεκτημένα. Το κάνει, εν μέρει, μόνο στο “Εμένα Θα Κεράσεις”, στο οποίο έρχεται το σαξόφωνο να σπάσει το τρίπτυχο κιθάρα/μπάσο/τύπανα, οδηγώντας σε μια τζαζίζουσα μπαλάντα, όπου ο δημιουργός τραγουδάει με χιούμορ «Στα μαύρα τα κατάστιχα, χωρίς μία γομολάστιχα με έγραψες και κλαίω».
Οι συμμετοχές, κι αυτές μετρημένες. Η Ευτυχία Μητρίτσα και ο Νίκος Ζιώγαλας τραγουδούν μαζί με τον Τσάκαλο στην ομότιτλη τρυφερή μπαλάντα, η οποία πραγματεύεται τις αγκαλιές, τα χάδια, τα φιλιά και τις βόλτες που έρχονται να σπάσουν τη σιωπή ανάμεσα σε ένα ερωτευμένο ζευγάρι –η Μητρίτσα «κουμπώνει» εξαιρετικά στην αέρινη μελωδική γραμμή του κομματιού. Συμπαθητική επίσης στιγμή, αν και δεν ξεφεύγει από τη συνολική αισθητική του δίσκου, είναι και το τελευταίο του τραγούδι, το “Βέλος”, όπου τη μουσική υπογράφει ο Απόστολος Βαλαρούτσος.
Τους δίσκους του Οδυσσέα Τσάκαλου, όπως και όλης της γενιάς του, (π.χ. Πορτοκάλογλου, Μαχαιρίτσας, Ζιώγαλας, Τσακνής) τους κρατάω σε μια ειδική θήκη στη δισκοθήκη μου. Και πάντα βγαίνουν από εκεί πριν και κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου ταξιδιού ή όταν έχω μπουχτίσει από τον προβληματισμό και την ομιχλώδη ερμηνεία –και στιχουργία– των νεότερων Ελλήνων καλλιτεχνών. Όταν δηλαδή θέλω να ακούσω κάτι επιφανειακά απλό, ενίοτε και αφελές, που στο βάθος του, όμως, δείχνει τελικά μια βαθιά φιλοσοφία για τη ζωή. Αυτή τη στόφα, την ουσία, τη διαθέτει και το Εσύ Που Δεν Μιλάς. Κι ας μην τόλμησε ο Τσάκαλος να ξεφύγει από τα μελωδικά, στιχουργικά και ερμηνευτικά του δεδομένα.
