Το στοίχημα που είχε να απαντήσει η Πίτσα Παπαδοπούλου από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι αιτίες απουσίας του λαϊκού τραγουδιού ως ευθύγραμμης έκφρασης της καθημερινότητας, ήταν το ίδιο που αντιμετώπισαν κι άλλες κορυφαίες φωνές –όπως η Δούκισσα και η Λίτσα Διαμάντη, για να αναφέρω κάποιες ενδεικτικά. Ουδόλως τυχαίως, ακόμα και η Βίκυ Μοσχολιού κύλησε τις τύχες της προς τις κραουνακικές μεραρχίες, ώστε να ενισχύσει τις προσδέσεις της με το γίγνεσθαι. Αλλά η Πίτσα Παπαδοπούλου επέλεξε ενίοτε τη σιωπή. Γι’ αυτό και η μορφή και η προσφορά της περικλείονται από τη μυθολογική άχλη μιας «ειδικής και απόλυτα λαϊκής φωνής». Μόνο τυχαία συναισθηματικός ή σκοπίμως εκθειαστικός δεν ήταν ο συγκινητικός λόγος του Γιώργου Νταλάρα, όταν παρουσίαζε πέρυσι την επί σκηνής συνεργασία του μαζί της. Όπως μας την παρουσιάζει εν έτει 2010 το νέο της άλμπουμ Να ’Χε Καρδιά Η Μοναξιά, η Πίτσα Παπαδοπούλου έχει βέβαια μια (λογική) φθορά στη φωνή, όμως η εκφραστικότητά της παραμένει παροιμιώδης. Απόδειξη το τραγούδι “Μακριά Κι Αγαπημένοι”, στο οποίο η μετα-σμυρνιώτικη μελωδία –παρόλο που περιέχει ένα γύρισμα όπου σχεδόν ακουμπάει τη Δυτική τραγουδοποιία– συνοδεύει επιτυχώς ένα σφιχτοδεμένο μπουκέτο στίχων, πραγματευόμενο με ειλικρινή τρόπο την κλασική ρήση που στεφανώνει, ως τίτλος, το άσμα. Χωρίς περιστροφές, αποτελεί την καλύτερη στιγμή του δίσκου. Αντίθετα, ως απόλυτα ατυχής ακούγεται η επιλογή των μπλιμπλικιών (τη συγκεκριμένη ηχοβολή δεν μπορώ να την ονοματίσω αλλιώς…) τα οποία ακούγονται στο (μακρύ) εισαγωγικό του τραγουδιού “Τα Αντικείμενα”. Πρόκειται για μια βιαστική από τη μεριά της ενορχήστρωσης και της παραγωγής προσπάθεια ένταξης της καλλιτέχνιδας σε μια πιο σύγχρονη μουσική πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο είναι μεν θεμιτό, όχι όμως όταν γίνεται κατά αντίθεση της ιστορίας και κυρίως της περιοχής όπου παραδοσιακά κινείται ο ερμηνευτής. Δυστυχώς είναι πια μια συνηθισμένη λογική, την οποία έχουμε δει σε κάμποσους δίσκους παλαιότερων κορυφών της μαρκίζας. Μια προσπάθεια λείανσης του σκληρογενούς πυρήνα τους συναρτήσει της αντιηρωϊκής εποχής στην οποία ζούμε. Σε όλο το εύρος του Να ’Χε Καρδιά Η Μοναξιά (ακόμα και σε όμορφες στιγμές όπως το νταλκαδιάρικο “Έφυγες”) συναντούμε ατολμία στο πόσο σκληρά μπορούν να γίνουν τα παιξίματα και η ενορχήστρωση. Έτσι, η δισκογραφική επιστροφή της Πίτσας Παπαδοπούλου, χωρίς να φτηναίνει σε καμία περίπτωση την πορεία της, δεν δράττεται της ευκαιρίας για να δημιουργηθεί ένας δίσκος με μουσικές που θα αγκαλιάσουν αυτή τη βιωματική και γεμάτη ομορφιά λαϊκή φωνή. Αντίθετα, τραβά σε στοιχήματα την κυρία Παπαδοπούλου, στοιχήματα τα οποία δεν χρειάζεται, ούτε και πρόκειται να κερδίσει με νεωτερίζοντα φληναφήματα.
