Πάνω σε ένα χαρμάνι ήχων που συνειδητά αποφεύγει την κατάταξη και προασπίζεται το δικαίωμα να αντλεί αναφορές και έμπνευση από ό,τι του κινήσει το ενδιαφέρον βασίζεται η νέα δουλειά του Κώστα Χατζημηνά και της Γεωργίας Δασκαλάκη, η οποία έρχεται δύο χρόνια μετά τον πρώτο δίσκο τους, σε άλλη όμως τώρα εταιρεία. Το γεγονός της παρουσίας ενός προγενέστερου δίσκου βασισμένου στην ίδια προσέγγιση στερεί το στοιχείο της έκπληξης για το ντουέτο, ενώ επιπροσθέτως προσθέτει την ευθύνη να ξεπεραστούν μπόλικοι σκόπελοι και αδυναμίες που μάστιζαν εκείνο το εγχείρημα. Κάτι το οποίο, δυστυχώς, δεν νομίζω πως συνέβη. Το Αταίριαστοι 2 Αλλά… μόνο φαινομενικά χτίζεται σε «αταίριαστα» πράγματα. Η Γεωργία Δασκαλάκη χτίζει τη δυτική πλευρά του σπιτιού με ας τα πούμε pop υλικά και αισθητική, ενώ ο Κώστας Χατζημηνάς την ανατολική, χρησιμοποιώντας λαϊκά μαστορέματα – εικόνα γνωστή σε όσους είχε τύχει να ακούσουν την πρώτη τους δουλειά. Πίσω όμως από τα διαφορετικά μέσα κρύβεται, τελικά, μια κοινή αισθητική, και μια αγωνία για ένα ραδιοφωνικό σουξέ με όρους που θα τους έλεγα κάπως αγοραίους: η pop, δηλαδή, δεν είναι η ουσιαστική pop την οποία γνωρίζουμε από το έργο πολλών κορυφαίων εκπροσώπων της στη Δύση (π.χ. Abba, Carpenters, Pet Shop Boys ή Pulp), αλλά μάλλον εκείνη η μαζική, εύκολη – και εύκολη να την ξεχάσεις – pop η οποία μεσουρανεί στο σημερινό mainstream. Και στο μεν εξωτερικό σερβίρεται τουλάχιστον φορτωμένη με λογής-λογής μπιχλιμπίδια στις ενορχηστρώσεις και στην παραγωγή, που την κάνουν αν όχι ελκυστικότερη, πιο θεαματική. Πού να συγκριθεί με τα όσα, φτωχά, ακούμε εδώ. Από την άλλη, το λαϊκό κομμάτι της δουλειάς δεν πατάει καθόλου στις μεγάλες εποχές του λαϊκού μας τραγουδιού, φανερώνοντας έναν πολύ περιορισμένο ορίζοντα μουσικών, στιχουργικών και ενορχηστρωτικών αναφορών, οι οποίες ξεκινάνε θα έλεγα από τον Κώστα Καραφώτη και φτάνουν το πολύ μέχρι τον Αντώνη Ρέμο. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, οι Κώστας Χατζημηνάς και Γεωργία Δασκαλάκη ουδόλως πείθουν για την ανάγκη ύπαρξης ενός δίσκου σαν κι αυτόν που παρήγαγαν. Πίσω από το ακατάταχτο της στιλιστικής ένταξης του Αταίριαστοι 2: Αλλά... δεν διαφαίνεται κανένα ουσιαστικό όραμα δημιουργίας, ενώ οι επιδόσεις των δύο δημιουργών στην τραγουδοποιία και το τραγούδι είναι αμελητέας σημασίας – για να μην εκφραστώ με βαρύτερα λόγια, όπως θα μπορούσα αν π.χ. σχολίαζα εκτενέστερα τη σκυλέ αισθητική του “Επιφυλάξεις” ή την κάκιστη διασκευή που επιφυλάχθηκε σε ένα από τα πλέον γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, το “Φλασάκι”.
