Με τίτλο και αισθητική που θυμίζουν ξεχασμένο βινύλιο από τον τεράστιο κατάλογο του Sun Ra και των εξωγήινων συντρόφων του, βάση ένα ισορροπημένο supergroup διαλεχτών «funk μάγων», ουσιαστική βοήθεια εκλεκτών εκπροσώπων της εγχώριας jazz κοινότητας (Γιώργος Κοντραφούρης) και τραγουδιστικά μέρη σε ερμηνεία και στίχους της πολυτάλαντης Λουκίας Παλαιολόγου, το ντεμπούτο album του Γιάννη Κασσέτα μας εξάπτει εξ’αρχής το ενδιαφέρον, κερδίζοντας με άνεση την πρώτη «μάχη». Το κυρίως ζητούμενο, κατά την άποψή μου, για ένα jazz album των ημερών μας, δεν είναι ούτε οι ριζοσπαστικές ιδέες, ούτε βέβαια ο επαναπροσδιορισμός του είδους. Η jazz άλλωστε μετράει σχεδόν έναν αιώνα ζωής, κατά τη διάρκεια του οποίου την έχουν εξερευνήσει σε βάθος και πλάτος τεράστιες μουσικές μεγαλοφυΐες. Το απτό, μα διόλου εύκολο στοίχημα, σε αυτή την περίπτωση, είναι ο προσδιορισμός μιας προσωπικής μουσικής διαλεκτικής που να σε βάζει στο χάρτη ως αυτόφωτο μουσικό ον. Μπορεί η παραπάνω πρόταση να μοιάζει γενικόλογη, νομίζω όμως πως αποκτά σημαντικότερο βάρος, όταν ο συνθέτης καταπιάνεται με ένα τόσο ιδιαίτερο είδος. Ο Κασσέτας, λοιπόν, πιάνει τα σαξόφωνα του, καταφέρνοντας από το πρώτο του κιόλας album, αυτό που άλλοι παιδεύουν χρόνια. Δεν ανακαλύπτει βέβαια τον τροχό, δείχνει όμως πως έχει χωνέψει δημιουργικά τις επιρροές του, που διατρέχουν όλο το φάσμα της μαύρης μουσικής. Πατώντας σταθερά πάνω σε μια jazz βάση, χτίζει το στιλ του χρησιμοποιώντας πότε το funk και πότε τα blues για υλικά. Στήνει λοιπόν πολύπλοκα και φευγάτα tracks (“Crystal Suite”), γκρουβάρει σε funky ρυθμούς (“Fantasy Groove”), «παίζει τα blues» με τον τρόπο του (“Redman Blues”), πετάγεται και ως την Τζαμάικα μέσα από τις υποχθόνιες reggae κατασκευές του (“To Be Or Not To Be Bop). Eάν έλειπαν και κάτι νερόβραστες μπαλάντες (“The Quiet Intensity Of The Wizard Touch”)…Η μπάντα, η οποία έχει βαρύνουσα συνδρομή στο τελικό αποτέλεσμα, δεν αστειεύεται. Η rhythm section είναι αεράτη και «γκρουβάτη» και όποτε κάποιος καλείται να πάρει τα ηνία το κάνει με άνεση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, το πιάνο του Κοντραφούρη και η κιθάρα του Αποστόλη Λεβεντόπουλου, που υφαίνουν την υπέροχη ατμόσφαιρα του “Crystal Suite”. Τα φωνητικά πάλι και οι στίχοι της Λουκίας Παλαιολόγου στα κομμάτια όπου συμμετέχει (“Amanda”, “Desert Heat”), κουμπώνουν τόσο ιδανικά με τη μουσική, ώστε πραγματικά δεν σε αφήνουν να τα φανταστείς ξεχωριστά. Τόσο γοητευτικά συνδιαλέγονται φωνή και μουσική, που νομίζω πως αυτές οι στιγμές, μαζί με το “Crystal Suite”, αποτελούν και τις κορυφαίες. Συνολικά, το album δεν κάνει καμιά υπέρβαση, μα καταφέρνει, μέσα από μια σχετικά παραδοσιακή προσέγγιση, να ακούγεται φρέσκο και με προσωπικότητα. Καλώντας μας να του δώσουμε μια ευκαιρία, ακόμα και αν η jazz δεν συμπεριλαμβάνεται στα φόρτε μας.
