Τον Διονύση Τσακνή τον παρακολουθώ από την εφηβεία μου και η σχέση μου με τα τραγούδια του έχει περάσει από κάθε σχεδόν δυνατό στάδιο - από τη βιωματική σύνδεση που απόκτησα με ορισμένα από αυτά, μέχρι την ολοένα και μεγαλύτερη αίσθηση ψυχικής απομάκρυνσης με την οποία με αφήνανε οι δουλειές του από το Φτιάξε Καρδιά Μου Το Δικό Σου Παραμύθι (1996) και έπειτα. Το νέο του album Τι Γυρεύεις Στον Ύπνο Μου, Πατέρα; είναι κατά τη γνώμη μου το πρώτο εδώ και αρκετό καιρό που φανερώνει ξανά κάποιες ενδιαφέρουσες δημιουργικές αναλαμπές - και ας σε προδιαθέτει αρνητικά το κακόγουστο εξώφυλλό του, που κάνει τον Τσακνή να φαίνεται λες και είναι ο άνθρωπος καμιά μούμια από το παρελθόν. Αναλαμπές όμως που, δυστυχώς, βρίσκονται ανάκατες με τραγούδια-βαρίδια, τα οποία επιμόνως σταματάνε το album από το να πετάξει μακρύτερα στη δική μου τουλάχιστον βαθμολογική κλίμακα.Ο γενικός τόνος του Τι Γυρεύεις Στον Ύπνο Μου, Πατέρα; είναι χαμηλότονος, με μια διάχυτη ρομαντική μελαγχολία μπολιασμένη με μετρημένες δόσεις rock ηλεκτρισμού. Κλίμα στο οποίο ο Τσακνής γράφει ορισμένα πραγματικά αξιόλογα τραγούδια, παρότι πρέπει να του χρεωθεί πως γενικά η αντίληψή του φαντάζει παλιομοδίτικη, μένοντας στάσιμη σε δομές και ηχητικές αναφορές προηγούμενων δεκαετιών. Αξίζει πάντως να ακούσετε πόσο πετυχημένα δίνει μια ενδοοικογενειακή εικόνα των σχέσεων άνδρα-γυναίκας από την οπτική γωνία ενός πανέξυπνου παιδιού, από το οποίο δεν ξεφεύγει τίποτα, στο “Ξέρω Τι Συμβαίνει Τα Βράδια”. Το τραγούδι ερμηνεύουν δύο νέοι τραγουδιστές, ο Αποστόλης Ψυχράμης και η Μαρία Παπαλεοντίου, οι οποίοι, αν και εμφανώς άγουροι ακόμα, αφήνουν γενικά ενθαρρυντικές εντυπώσεις, τόσο στην εν λόγω επιλογή, όσο και στις υπόλοιπες συμμετοχές τους στο album. Άλλα τραγούδια με ενδιαφέρον είναι η συγκινητική απόδοση του Τσακνή στο “Ουλαλούμ” του Γιάννη Σκαρίμπα, το παραμυθένιο “Η Νεράιδα Και Τ’ Αγόρι” (παρά κάποια ατυχή στιχουργήματα - τι θα πει «μα θυμάμαι ένα αγόρι που μ’ ανέβαζε στα αφτιά του»;), καθώς και το κάπως πιο σύγχρονης αισθητικής “Φύγε Από Μένα”. Μήπως, αναρωτιέμαι, το τραγούδι αυτό δείχνει και μια κατεύθυνση που θα μπορούσε να πάρει μελλοντικά ο Τσακνής, ώστε να ανανεώσει περαιτέρω τα εκφραστικά του μέσα και να αποκτήσει μεγαλύτερη διασύνδεση με την εποχή του, μουσικά μιλώντας; Ως τραγούδια-βαρίδια, όπως τα χαρακτήρισα πιο πάνω, προσλαμβάνω επιλογές όπως τα “Παιδικός Εφιάλτης”, “Νανούρισμα”, “Η Σκιά Μου” και “Μετράω Τον Κόσμο”. Είναι, κατά τη γνώμη μου, τραγούδια εγκλωβισμένα στη φθορά, που μηρυκάζουν δηλαδή πολυχρησιμοποιημένα στοιχεία δίχως να μπορούν να τους φέρουν ούτε την παραμικρή πνοή φρεσκάδας. Με αποτέλεσμα να σπάνε τη συνοχή του album, να διακόπτουν τη ροή του και να επαναφέρουν μνήμες από το απογοητευτικό δημιουργικό πρόσωπο του Τσακνή των τελευταίων χρόνων. Είναι, πιστεύω, ένας αλάνθαστος γνώμονας του τι είναι αυτό που χρειάζεται να αποφύγει ο Διονύσης Τσακνής στο μέλλον, ειδικά αφότου με την καλή όψη του Τι Γυρεύεις Στον Ύπνο Μου, Πατέρα; πέτυχε να ανανεώσει κάπως την εμπιστοσύνη μας στη γραφή του. Του αξίζει άλλωστε να τον συγκαταλέγουμε στις ζωντανές μουσικές δυνάμεις αυτού του τόπου.
