Οι 1550 ξεκίνησαν καμιά δεκαριά χρονάκια πίσω σαν cover band και έχτισαν το όνομά τους περιδιαβαίνοντας τις μουσικές σκηνές της πόλης, για να καταλήξουν κάποια στιγμή και στα δισκογραφικά μονοπάτια. Το Όσα Μπορείς, το τρίτο τους κατά σειρά album, ήρθε στο φώς λίγο μετά τη συνεργασία τους με τον Βασίλη Παπακωσταντίνου, τον οποίο συνόδευσαν ως backing band, χαρίζοντάς του παράλληλα και δύο νέα τραγούδια. Αν πρέπει να αναγνωρίσεις κάτι στους 1550, είναι το γεγονός πως με τα χρόνια έχουν εμφανώς τριφτεί σαν μουσικοί, αλλά και συνολικά ως μπάντα, με αποτέλεσμα πάντα να ακούγονται δεμένοι και καλοκουρδισμένοι. Το κοντέρ τους άλλωστε έχει γράψει κάμποσα live χιλιόμετρα, επιτρέποντας τους να ακούγονται αεράτοι και άνετοι κάθε φορά που μπαίνουν στο studio. Το Όσα Μπορείς δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, μα οι τεχνικές δεξιότητες των συντελεστών του δυστυχώς δεν φτάνουν για να φτιασιδώσουν τις έμφυτες αδυναμίες του. Με την έμπνευση απούσα, γεμάτο κοινοτοπίες και μπανάλ rock δάνεια δεν καταφέρνει να σε γοητεύσει ούτε στο ελάχιστο. Το τετριμμένο - σκαρωμένο με το airplay κατά νου - ομώνυμο με το album single, το παράδειγμα προς αποφυγή για το πώς πρέπει να εκφέρεται ο αγγλικός στοίχος “Pantomime”, η τόσο βαρετά αναμενόμενη hip hop διασκευή του “Δεν Είσαι Δω” της Δήμητρας Γαλάνη και η ποζεράδικη ειδωλολαγνεία του “Για Έναν Ποιητή” (αφιερωμένο στον μακαρίτη τον Morrison) δεν σου αφήνουν και πολλά περιθώρια.Το χειρότερο από όλα όμως, είναι αυτή η φτηνή αισθητική που αναδύεται μέσα από τον ηλεκτρισμό του album, σπρώχνοντάς το προς ένα νεοελληνικό rock της πίστας που έχει αρχίσει να ευδοκιμεί στις μέρες μας. Ένα ιδιότυπο rock φτιαγμένο για τον μέσο α-μουσικόφιλο και προορισμένο να καταναλωθεί παρέα με τα mainstream χιτάκια της εποχής, σε ρόλο απενοχοποιητικού χωνευτικού. Μια μετάλλαξη, προϊόν τούτης της περίεργης εποχής, που θέλει να λειάνει την κάθε γωνιά και να καταπιεί τη διαφορετικότητα, αφού πρώτα τη μασήσει επιμελώς.Εάν βέβαια ανήκεις στη συνομοταξία του «ακούω απ’όλα» - ξένα και ελληνικά - τότε ίσως να αλλάζει λίγο το πράγμα, γιατί προφανώς και θα διαθέτεις κάποιες πιο «rock» τάσεις. Αν λοιπόν κατά βάση σ’αρέσει το Δεσποινάκι, μα παράλληλα νοιώθεις πως ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσεις τους Scorpions, θεωρείς τους Doors τη μεγαλύτερη αμερικάνικη μπάντα όλων των εποχών και κάθε Αύγουστο ξεδίνεις στα beach bars υπό τους ήχους του “Καλοκαιρινά Ραντεβού”, ρίξε μια ματιά σε τούτο το album γιατί είναι πολύ πιθανό να το γουστάρεις.

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured