Από την Κρήτη μας έρχονται οι πενταμελείς Emerald, έχοντας ήδη στο ενεργητικό τους ένα ξεχασμένο album (Under The Veil Of Eternal Heaven), που είχε κυκλοφορήσει πριν εφτά χρόνια σε μόλις 500 αντίτυπα. Το group κινείται ηχητικά στον ευρύτερο New Age χώρο και επιχειρεί να αναμείξει την κλασική μουσική με synthesizers (κυρίως), αλλά και άλλα ηλεκτρικά όργανα, με στόχο την παραγωγή ατμοσφαιρικών συνθέσεων.Η προσπάθειά τους αποτυγχάνει κατά την άποψή μου, καθώς οι Emerald εμμένουν μονοκόμματα στη χρήση του φανταστικού στοιχείου, με τρόπο επιπλέον πομπώδη και φανταχτερό. Στον μελωδικό έτσι τομέα το αποτέλεσμα είναι να παλινδρομούν μεταξύ μιας κακοχωνεμένης αντίληψης περί μπαρόκ αισθητικής (“Crown Of Eternity”, “Opening The Emerald Gates”) και μιας υποτονικής αισθαντικότητας (“Princess Of The Poems”, “Fairy Queen”). Στιχουργικά πάλι διακρίνονται εδώ και εκεί κάποια δείγματα αξιόλογης ευαισθησίας, τα λόγια όμως βαρυφορτώνονται τελικά από νύμφες, χειμερινά στέμματα, ονειρολόρδους και όμορφα λουλούδια, καταλήγοντας να δίνουν μια ρηχή εντύπωση ψευδοεντυπωσιασμού, θυμίζοντας θέματα power metal συγκροτημάτων όπως π.χ. οι Nightwish ή οι Rhapsody. Προβληματική όμως είναι και η ερμηνευτική υπεράσπιση αυτού του υλικού, αφού η φωνή του «εγκέφαλου» και ιδρυτή της μπάντας Μάνου Ζαφειράκη υστερεί εμφανέστατα - τόσο σε τεχνική όσο και σε συναισθηματική έκφραση - από αυτήν της Ελένης Νέστωρα, με την οποία τοποθετείται μάλιστα πλάι-πλάι με αποτέλεσμα οι αδυναμίες να γίνονται έτσι ακόμα πιο εμφανείς (π.χ. στο “Images From A Perfect Passion”). Η Νέστωρα με τη σειρά της επιλέγει να αποδίδει κάθε τραγούδι με την ίδια γλυκανάλατη μονοτονία, αφήνοντάς σε να αναρωτιέσαι αν μπορεί να ερμηνεύσει και με άλλους τρόπους ή όχι. Φοβάμαι ότι έτσι όπως έχουν τα πράγματα το παρόν album μπορεί να απευθυνθεί μόνο σε ανθρώπους οι οποίοι θεωρούν ότι καλλιτέχνες όπως ο Yanni, ο Andreas Vollenveider ή οι Enigma είναι κάτι το σπουδαίο.
