Αν και ο Δημήτρης Κοργιαλάς έχει δώσει στο παρελθόν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα δείγματα γραφής, το νέο του album φαίνεται να διακατέχεται από το άγχος διατήρησης στην επικαιρότητα με ένα ακόμα «μπλιμπλικωτό» pop σουξέ, πνίγοντας έτσι τη δημιουργικότητά του. H πολυπόθητη επιτυχία βέβαια σημειώθηκε, τόσο χάρη στη μπαρόκ μελοδραματικότητα του “Χωρίς Εσένα” - η μελωδία του οποίου στα synths φέρνει λιγάκι στο “Over And Done” των Deine Lakaien ή μου φαίνεται; - όσο και στο ντουέτο του με την Ευρυδίκη “Θέλω Τόσο Να Σε Δω”, το οποίο δεν είναι παρά μια μέτρια απόπειρα να φτιαχτεί ένα νέο “Μια Φορά”. Το ότι τα τραγούδια αυτά είναι και τα καλύτερα της νέας του δουλειάς, μαζί ίσως με το “Σκοτάδι Το Χθες”, δείχνει νομίζω πολύ γλαφυρά το αδιέξοδο της γραφής του Κοργιαλά. Γιατί ενώ και τα τρία έχουν αναμφίβολα κάτι, ποντάρουν μάλλον σε έναν ογκώδη, ψευτοεντυπωσιακό ήχο και σε ένα πιασάρικο ρεφρέν παρά αποτελούν ολοκληρωμένες δημιουργίες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του “Χωρίς Εσένα”, όπου όποιος καλόπιστα προσπαθήσει να το τραγουδήσει είναι υποχρεωμένος να έρθει αντιμέτωπος με στίχους του στυλ «Μα είναι η αγάπη μου φωτιά, ένα ποτάμι που με πνίγει/Και σ’ ένα δάσος με ξυπνά, εκεί μ’ αφήνει».Τα υπόλοιπα τραγούδια του Η Μέρα Φεύγει θα μπορούσαν πραγματικά να βρίσκονται σε κάποιο album του Γιώργου Τσαλίκη (“Κοίτα Με”, “Η Μέρα Φεύγει”, “Φεύγω”). Η παρομοίωση αυτή δεν έχει σκωπτικό προς τον τελευταίο χαρακτήρα, παρά γίνεται για να δηλώσει προς ο Κοργιαλάς κινείται επικίνδυνα προς μια διαφορετική pop αισθητική, πολύ πιο προκάτ και πιο βιομηχανοποιημένη από όσο νομίζω του αρμόζει. Άλλωστε αν το Η Μέρα Φεύγει πάσχει σε κάτι, δεν είναι τα έξυπνα κόλπα με τα computers και τα synths, αλλά η αδυναμία του να πείσει ότι περιέχει τραγούδια με κάτι περισσότερο από αυτά τα tricks.
