Η δεύτερη αυτή δουλειά του τρίου των Scopitone, έπειτα από την επιτυχία τους με το If You Need Me, στα 2002, περιέχει 12 επανεκτελέσεις / remixes των πιο γνωστών τραγουδιών του Μιχάλη Νικολούδη. Σε πενήντα λεπτά προσπαθούν να μας ταξιδέψουν σε ανατολίτικους ρυθμούς και μελωδίες, με μάλλον εύπεπτο ηχητικό κάλυμμα, το οποίο σύντομα καταφέρνει να χάσει ακόμα και το αρχικό ευχάριστο στοιχείο της έκπληξης. Οι καλές στιγμές, δυστυχώς, δεν είναι παραπάνω από 2-3 και περισσότερο αφαιρούν, παρά προσθέτουν στις αρχικές εκτελέσεις. Από αυτές τις καλές στιγμές του άλμπουμ είναι και το Reprise, αλλά και το επηρεασμένο από την γαλλική φινέτσα του Kid Loco, End Of Carnival, τa 2 τελευταίa tracks του άλμπουμ. Κατά τα άλλα, οι εκτελέσεις που ακούμε εδώ έχουν προσαρμοστεί σε πιο ποπ, έθνικ, easy-listening και hip-hop μονοπάτια, όπως π.χ το First Element, με τα φωνητικά του -προφανώς Έλληνα, όπως μας φανερώνει η προφορά του- Jerome. Επιλέγονται ρυθμοί στερημένοι από κάθε είδος ευρηματικότητας, φωνητικά πνιγμένα στην υπερβολή και ήχοι από keyboards πεπαλαιωμένης αισθητικής. Ένα τέτοιο κομμάτι είναι το Dreams, για παράδειγμα, που δεν καταφέρνει να αποφύγει τον ομοιασμό του με τα μετριότερα δείγματα ευρωπαϊκού lounge, τρίτης διαλογής.Ηχητικά, λοιπόν, ακούγεται πεπερασμένο το Reconstruction, θυμίζοντας ανάλογες mainstream ευρωπαϊκές δουλειές προ δεκαετίας. Και κάτι τέτοιο σίγουρα δεν αντισταθμίζεται από τις όποιες καλές προθέσεις, ούτε από τις όποιες εμπορικές δάφνες διεκδικούν οι συντελεστές του.Η συμβουλή μας; Αν δείτε το Reconstructions σαν ένα συνοδευτικό δραστηριοτήτων (πως λέμε συνοδευτικό πιάτο, κάτι τέτοιο) μπορείτε ενδεχομένως και να μην δυσανασχετήσετε με την προβλεψιμότητα των δομών και την απουσία ανάγκης για διερεύνηση καινούριων ηχητικών δρόμων. Δυστυχώς, το συγκεκριμένο πείραμα δεν είναι το μόνο που έχει να παρουσιάσει μία στασιμότητα και μάλλον απαρχαιωμένη αντίληψη όσον αφορά την τελική ηχητική του υπόσταση. Αν κρίνουμε από τα τελευταία δύο remixes, θα μπορέσουμε να δούμε μία σπίθα ταλέντου να διακρίνεται. Το θέμα είναι όμως πώς το καλλιεργεί ο καθένας. Και για να μην μακρυγορούμε, κάπου εδώ βρίσκεται το λάθος των Scopitone. Όπως χρειάζεται δουλειά, για να καλλιεργήσεις μία έμφυτη κλίση, άλλη τόση δουλειά χρειάζεται για να εδραιωθεί μία σχετικά καλή μελωδική φλέβα ή μία καλή ενορχηστρωτική ιδέα, για να πετύχεις ένα πραγματικά ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Κάπου εδώ, οι Scopitone δείχνουν να χρειάζονται μία καλύτερη αυτογνωσία και περισσότερο «ψάξιμο».
