Πέμπτος δίσκος του Λαρισαίου παραγωγού και τραγουδοποιού και μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι αγγίζει την κορυφή ανάμεσα στις υπόλοιπες -πολύ αξιόλογες- καλλιτεχνικές του δημιουργίες.
Μαζί με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο από τις Τρύπες στην παραγωγή και την ενορχήστρωση (συμμετέχει και η Αρμένισα μουσικός Kora Michaelian απο τους Nor Dar στην ενορχήστρωση δύο κομματιών), ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ενώνει το πηγαία λαϊκό και παραδοσιακό με τις rock ευαισθησίες τόσο του Παπαδόπουλου, όσο και την ερμηνεία του Γιάννη Αγγελάκα (σε τρία κομμάτια - άλλο ένα ερμηνεύει η Λιζέτα Καλημέρη).
Από τον ιδιότυπο ελληνικό ηλεκτρισμό του Παπάζογλου έχουμε πάρει χαμπάρι πως όσο δυνατό είναι τα δύο να συνυπάρχουν άλλο τόσο δύσκολο είναι να βγαίνουν ως κάτι κοινό, χωνεμένο και χωνευτό. Λίγοι αντιλήφθηκαν ότι για να συνθέσεις πρόταση θα πρέπει να έχεις την ακόλουθη παιδεία, να έχεις χωνέψει όχι μόνο τις κοινές τους ρίζες αλλά και τα υπαρκτά όριά τους, ξεχειλώνοντάς τα λίγο ριψοκίνδυνα με όπλο τη γνώση. Η γνώση αυτή που τροφοδοτεί τον στυλιστικό οπλισμό του παρόντος άλμπουμ είναι αποτέλεσμα όχι μόνο συσσώρευσης των επιμέρους επιρροών, αλλά παράλληλα της κατάλληλης παιδείας, των ανοιχτών αυτιών στα ερείσματα των υπολοίπων και του ταλέντου των ανωτέρω δημιουργών.
Ναι, το άλμπουμ αυτό είναι καταδικασμένο να αρέσει τόσο σε όσους παρακολουθούσαν την πορεία του Θανάση Παπακωνσταντίνου μέχρι τώρα, όσο και σε όσους βρίσκονται πιο κοντά στη... Δύση. Είναι από τις λίγες φορές που ο τζουράς, η γκάιντα, το λαούτο και η ντουντούκ, ο παραδοσιακός ήχος, συμπλέουν τόσο αρμονικά με ηλεκτρικά όργανα. Και τα ηπειρώτικα blues διαδέχονται την ηλεκτρική βρωμιά. Η γεμάτη λαϊκό συναισθηματισμό ερμηνεία εισχωρεί μέσα (και δεν αντιμάχεται) στην ηλεκτρική παραγωγή, και μέσα από τα δύο αναδύεται ένας πηγαίος λυρισμός. Και το αισθητικό αποτέλεσμα είναι ένα. Ένα άλμπουμ με μοναδικό ήχο και χαρακτήρα που μοιάζει με ελάχιστα από όσα έχουμε ακούσει μέχρι τώρα.
Ο Βραχνός Προφήτης αποτελεί μια θαρραλέα και φιλόδοξη αλλά ταπεινή ταυτόχρονα στην εξωτερίκευσή της κατάθεση. Μεγάλη χαρά αποτελεί το γεγονός ότι το ζενίθ της καλλιτεχνικής του δημιουργίας θα συνοδευτεί -όπως συνήθως συμβαίνει- και με την ανακάλυψη του Θανάση Παπακωνσταντίνου από αμιγώς ροκάδικα ακροατήρια.
