Ένα ακόμα tribute ήρθε να προστεθεί στην παγκόσμια επιδημία που δεν ήταν δυνατό να μην ακολουθηθεί και στη χώρα μας. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές στο παρελθόν για τα tributes, που συνήθως αποτελούν περισσότερο εύκολες λύσεις για κέρδη σε περιόδους πενίας έμπνευσης, παρά συνειδητή, διαφορετική και συνεκτική άποψη για κάποιο συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Τα αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών ελάχιστες φορές έχουν προσδώσει κάτι άξιο αναφοράς και συνήθως, ως κυκλοφορίες, ξεχνιούνται πολύ εύκολα. Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει με την εξηλεκτρισμένη απόδοση των τραγουδιών του μεγάλου Γιάννη Μαρκόπουλου, τραγουδιών που έχουμε αγαπήσει οι περισσότεροι. Υπεύθυνοι της παραγωγής του εν λόγω εγχειρήματος είναι οι Ορέστης Πλακίδης, Δημήτρης Μπέλλος, οι οποίοι έχουν ως βασικό σκοπό -και το πετυχαίνουν- να προσδώσουν ένα ενιαίο, πιο σύγχρονο ύφος, κυνηγώντας την ομοιογένεια από ένα πλήθος καλλιτεχνών που κινούνται σε διαφορετικούς χώρους. Αυτή η αισθητική συνοχή είναι σίγουρα ένα πολύ θετικό σημείο. Εν αντιθέσει με το πρόσφατο tribute στο Βαγγέλη Γερμανό δεν είναι το concept της προσθήκης ηλεκτρονικών και ηλεκτρικών στοιχείων σε αμιγώς ακουστικές φόρμες, αλλά η καλαίσθητη λειτουργία του που δεν το μετατρέπει σε αχταρμά, δεδομένου του έτσι κι αλλιώς ευρέως φάσματος που υποδηλώνουν οι δύο προαναφερθέντες όροι. Από κει και πέρα όμως, κάθε καλλιτέχνης ή συγκρότημα αναλαμβάνει, ανάλογα με την παιδεία και την αντίληψη που έχει για τη μουσική τόσο του Μαρκόπουλου, όσο και για το ηχητικό πλαίσιο που πρέπει να κινηθεί, να σηκώσει το δικό του σταυρό. Κι εδώ λοιπόν τα αποτελέσματα είναι και ευχάριστα και αδιάφορα και άσχημα. Ας αρχίσουμε από τα άσχημα προκειμένου να καταλήξουμε στο επιθυμητό happy end. Καταρχήν, η παρουσία του Λάκη Λαζόπουλου στο "Καφενείον η Ελλάς", όσο καλές προθέσεις και θεατρικότητα μπορεί να έχει, άλλο τόσο ενοχλητικό κάνει φωνητικά το άκουσμά του. Από την άλλη ο Μάριος Φραγκούλης, όσο υπέροχη φωνή και να έχει, δε μοιάζει να αντιλαμβάνεται τις ανάγκες των ήχων που συνοδεύει, αλλά πιστεύω ότι ακόμα και αν τα είχε χωνέψει πρώτα ως επιρροές, πάλι η φωνή του θα μαχόταν να βγάλει την ελληνικότητα και την μη τραβηγμένη από τα μαλλιά ερμηνεία που απαιτούν (τουλάχιστον στη μία από τις δύο προσπάθειες το παρακάνει). Οι συμμετοχές Κότσιρα και Σαββιδάκη, πάλι, ανήκουν στις χλιαρές στιγμές και κάπου ανάμεσα στις δύο κατηγορίες ανήκουν οι κουρασμένες ερμηνείες του Παπακωνσταντίνου στα "Μαλαματένια Λόγια", "Λένγκω". Υπάρχουν όμως και στιγμές εμπνευσμένες. Ο Τζίμης Πανούσης εκπλήσσει πολύ ευχάριστα με τη δική του έκδοση στο "Χρώματα και αρώματα" που αποτελεί και την κορυφαία -με διαφορά- στιγμή του album. Καλές επίσης και οι γυναικείες παρουσίες (Λιζέτα Καλημέρη, Δήμητρα Γαλάνη), και κορυφαία όλων αυτή τη δυναμική έκδοση της Γλυκερίας στο "Κάτω στης Μαργαρίτας τ'αλωνάκι". Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας συνεκτικός αλλά άνισος δίσκος, που όμως παρουσιάζει ιδίαν άποψη, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το αν κανείς μπορεί να παραβλέψει τις κακές και τις αδιάφορες στιγμές για κάποιες -πραγματικά- πολύ καλές, είναι θέμα που έγκειται στις ατομικές του συνήθειες.
