Ένας κύκλος... Ίσως είναι από τις λίγες φορές για τα σημερινά ελληνικά δεδομένα, που μια ολόφρεσκια κυκλοφορία κρύβει μέσα της μια ιστορία πολλών χρόνων. Από εκεί και πέρα οι εκδοχές περί καλλιτεχνικών ιδιοτροπιών και προμελετημένων εμπορικών κινήσεων στο στίβο της ελληνικής δισκογραφίας είναι αμέτρητες και εν μέρει δικαιολογημένες, λόγω των συνεχόμενων αναβολών.Πηγαίνοντας δυο χρόνια πίσω, σε μια από τις ομορφότερες συναυλίες των Ξύλινων Σπαθιών στο λόφο του Λυκαβηττού, οι αναμνήσεις πλημμυρίζουν κυριολεκτικά το μυαλό. Εκείνη τη μαγική νύχτα ο Παύλος, βυθισμένος σε έναν οίστρο που τον έκανε να μοιάζει έτοιμος να εκραγεί, ξεδίπλωσε απλόχερα όλα τα χαρτιά του για το μέλλον, θέλοντας να δείξει ότι πολύ απλά, δεν είχαμε ακούσει ακόμα τίποτα. Οι νέοι ήχοι διαδέχονταν ο ένας τον άλλο και κατά ένα περίεργο τρόπο εβρισκαν άμεση ανταπόκριση από το κοινό, το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα έμενε σαστισμένο. Μεταξύ των νέων ακουσμάτων, τα "Τροφή για τα θηρία", "Τώρα αρχίζω και θυμάμαι", "Τι περιμένουν", "Δαίμονες", το εκρηκτικό "Super Star" και η αλησμόνητη - από το πρώτο κιόλας άκουσμα "Γη των Λωτοφάγων", στην καλύτερη ίσως ζωντανή της εκτέλεση. Όταν η βραδιά έφτασε στο τέλος της ήταν χαραγμένη στα πρόσωπα όλων η ανυπομονησία για την κυκλοφορία τους. Μάταια όμως, καμία ανακοίνωση. Επιπλέον, κατά ένα μυστήριο τρόπο, τα περισσότερα κομμάτια χάθηκαν ακόμα και από τις επερχόμενες ζωντανές εμφανίσεις τους, αφήνοντας μόνο τον απόηχο τους μέσα μας, ο οποίος δεν μας αφήνει να τα ξεχάσουμε. Σκόπιμο είναι να σημειωθεί ότι με το ίδιο περίπου set list είχαν εμφανιστεί στην Νεάπολη στις αρχές του καλοκαιριού του '98, κάτι το οποίο σημαίνει ότι τα συγκεκριμένα κομμάτια ακούστηκαν για πρώτη φορά ζωντανά πριν 2,½ χρόνια. Το καλοκαίρι του '99 κυκλοφόρησε το EP "Τροφή για τα θηρία", το οποίο αντιμετωπίστηκε με τα αντιφατικότερα σχόλια και τις επιφυλακτικότερες κριτικές. Άλλοι μένουν άναυδοι με τον πειραματισμό τους και άλλοι το καταδικάζουν με εξορία από την αρτηριοσκληρωτική αντίληψη τους για την "rock" σκηνή. Χαμογελαστοί διάλογοι του τύπου: "Άκουσες το cd των Ξύλινων Σπαθιών;", "Ποίο; Αυτό που χτυπάνε κάτι κινητά;" έδιναν και έπαιρναν.Το γεγονός είναι ένα. Τα Ξύλινα Σπαθιά ψάχνονται και μεταλλάσσονται. Οι rock καταβολές τους είναι αναμφισβήτητες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους κρατάνε και δέσμιους. Εξάλλου, όποιος έχει ακούσει το "Τροφή για τα θηρία" ζωντανά στις πρώτες εκτελέσεις, ξέρει. Η διαφοροποίηση όμως στον ήχο τους δεν αφορά μόνο τη σχέση ζωντανής εμφάνισης - ηχογράφησης. Στις ζωντανές εμφανίσεις που ακολούθησαν μετά από το μικρό χρονικό διάστημα απουσίας τους, με την προσθήκη του Κώστα Παντέλη, άρχισαν ξανά απ' την αρχή. Σε κάθε εμφάνιση τους διασκεύαζαν, όχι μόνο τα παλιά τους κομμάτια, αλλά και τα ακυκλοφόρητα -τα οποία αυξάνονταν συνεχώς, δείχνοντας ότι όλα ακόμα ήταν στον αέρα.Μέσα στην ηχογράφηση αυτή, Τα Ξύλινα Σπαθιά προσπαθούν να κλείσουν σε ένα ασημένιο πλαστικό δισκάκι την ενέργεια, τα συναισθήματα και τους ήχους μιας δίνης, στην οποία βρίσκονται εδώ και καιρό. Αν το καλοσκεφτείς μοιάζει μάλλον αστείο. Σαν να προσπαθείς να περιγράψεις σε κάποιον ένα ταξίδι στο οποίο, έχοντας διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα, ανακαλύπτεις ότι βρίσκεσαι ακόμα στην αρχή. Η προσπάθεια αποτελεί από μόνη της ένα παράτολμο επιχείρημα.Τα περισσότερα από τα 10 κομμάτια που περιλαμβάνονται τελικά στο cd είναι γνωστά και αγαπημένα. Οι εικόνες που ο Παύλος μετατρέπει σαν γνήσιος αλχημιστής σε απέριττους στοίχους και νότες, είναι οικείες και μας έχουν μαγέψει όλους μας. Το ζητούμενο λοιπόν ήταν μάλλον η τελική μουσική τους επένδυση, ακόμα και αν αυτό όπως προαναφέραμε είναι υποκειμενικό. Λυπάμαι λοιπόν αν θα απογοητεύσω τους εραστές της "αυθεντικής" rock, αλλά ο δίσκος μάλλον είναι ένα ταπεινό εμπορικό υβρίδιο για τα δικά τους δεδομένα. Για όλους τους υπόλοιπους είναι σίγουρο ότι θα αποτελέσει ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα, μιας και αποτελεί τον συγκερασμό διάφορων μουσικών "αρωμάτων"."Η τελευταία φορά" που ανοίγει το album μαζί με το "νότο" και το "κοιτάζω τα σπίτια", είναι τα μόνα κομμάτια που δεν είχαν ακουστεί ακόμα ζωντανά και συμπληρώνουν την κυκλοφορία. Όσο για αυτά που έχουμε συναντήσει στο παρελθόν τι να πει κανείς. Από το "Πάρε με μαζί σου" με την παιδική αθωότητα που γεννήθηκε πριν τις εμφανίσεις τους στο Αν, μέχρι τη νυχτερινή, χαμηλή πτήση των "Δαιμόνων" μέσα στους αρπισμούς της κιθάρας, θέτουν όλα νέα όρια στη μουσική τους, ή καλύτερα δείχνουν ότι η μουσική τους δεν έχει όρια. Ακούγοντας το "τι περιμένουν" θυμάμαι ένα τυπάκο δίπλα μου σε κάποια συναυλία που είχε σηκώσει τα χέρια του ψηλά χορεύοντας το σαν trance προκαλώντας έναν περίεργο συνειρμό σκέψεων σο μυαλό μου. Τα "σαν εσένα" και "χάρτινος ουρανός" είναι ίσως οι καλύτερες ηχογραφήσεις και από τις κορυφαίες στιγμές του album, ενώ το "πρέπει να έρθεις" σε κάνει να χαμογελάς σα την πρώτη φορά. Φτάνοντας στη γη των λωτοφάγων που στην ηχογραφημένη της πλέον μορφή έχει μετονομαστεί "ο ναυαγός" και την τυλίγει ένα ηλεκτρικό ambient πέπλο τα συναισθήματα είναι αντιφατικά. Ήπια και ωριμασμένη σαφώς σε σχέση με τις διαφορετικές ζωντανές εκτελέσεις που την έχουμε ακούσει, αλλά ξέρουμε.. ο Παύλος κρατάει τους άσσους on stage.Πιστεύω ακράδαντα ότι ο Σεπτέμβριος, ήταν από την αρχή ο μήνας που ταίριαζε απόλυτα για την κυκλοφορία αυτού του album. Κάπου εκεί στο σταυροδρόμι των πολύχρωμων, φωτεινών καλοκαιρινών αναμνήσεων με την γλυκιά μελαγχολία που αποπνέει το φθινόπωρο, οδηγώντας για μια ακόμα φορά στην τελευταία αρχή. Τα κομμάτια αυτά έχουν γραφτεί για να μας συντροφεύουν ξανά και ξανά και κάθε φορά θα ακούγονται διαφορετικά. Όσο για αυτούς που ταυτίζονται με τους στίχους, είναι απλά οι ρομαντικοί. Κάτι βλέμματα παράξενα, χαμένα είναι που διαβάζουν τις εικόνες και το δικό τους ταξίδι δεν έχει ποτέ τέλος.Δεν θα μπορούσαμε φυσικά να κλείσουμε με άλλο τρόπο, παρά με ένα στίχο του ίδιου του Παύλου. "Θυμάμαι που γελούσες, να μείνω μου ζητούσες παιδί...".-…στον αέρα
