Tο αισθησιακό κάλεσμά της πάλαι ποτέ φωνής των Chairlift είναι πολύ σαγηνευτικό για να του αντισταθείς.

Ο indie rock τραγουδοποιός από το Εδιμβούργο  βγαίνει από την αφάνεια χάρη σε έναν στιβαρό τρίτο δίσκο -κι ας καταχράται την ασφάλεια του οικείου.

Έναν Ατλαντικό μακριά από τις ρίζες τους, οι Gorillaz διατηρούν την ποπ φόρμα τους αλλά έχουν αποχαιρετήσει από καιρό την αλητεία στον ήχο.

H μπάντα επιστρέφει θριαμβευτικά στην καλύτερη της φόρμα -όχι βέβαια πως την είχε χάσει και ποτέ.

 Μόλις λύθηκαν τα δεσμά του συμβολαίου που της έβαζε φρένο εδώ και 7 χρόνια, η 25χρονη Βρετανίδα μπούκαρε στη μουσική βιομηχανία με θεαματική αυτοπεποίθηση.

To Raven έχει αυτό που λέμε όραμα αλλά είναι εξίσου πιθανό να μείνει στον άσο του εν δυνάμει χιτ "On The Run".

 Εκεί που το indie συναντά το έθνικ και το gospel, ξεκινά μια φρενήρης γιορτή αφύπνισης, στην οποία κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος. 

O Gaz Coombes είναι εδώ, εντάξει και φορμαρισμένος, με τον καλύτερο solo δίσκο του μέχρι σήμερα. 

 Στο τρίτο της δίσκο, η Kovacs συνεργάζεται με τον Till Lindemann των Rammstein, καταθέτει ψυχή, αποζητά πιο uptempo μοτίβα και αποδεικνύει ότι δεν είναι  μόνο «η Kovacs του My Love».

To νέο πουλέν της Matador Records μυρίζει πέτσινο μπουφάν και έχει κάτι από τον αέρα των Sonic Youth. 

 Ο δεύτερος δίσκος των Ιρλανδών ποντάρει στο συναίσθημα, μα χάνει από την post-punk ορμή του.

Μουδιασμένες οι indie και rap κοινότητες πατάνε play στο πιο out of-the-box album που έχoυμε ακούσει τελευταία.

Ένας δίσκος-ημερολόγιο με 12 συνθέσεις, που κλείνουν μέσα τους ήχους, τοπία, εικόνες και χρώματα που περνούν από το μυαλό ενός ανθρώπου, στην προσπάθειά του να διαχειριστεί τον επικείμενο θάνατό του.

 To τέταρτο άλμπουμ του Sam Smith είναι ένα εμψυχωτικό queer μανιφέστο, που θα κυριαρχήσει στο ραδιοφωνικό airplay, θα χορευτεί στα κλαμπ, θα αναπαραχθεί στα social και θα σκίσει στα charts.

Η αιφνίδια επιστροφή των Σκωτσέζων, ελάχιστους μήνες από την προηγούμενη κυκλοφορία τους, μαρτυρά την αστείρευτη ορμή τους για ζωή. 

Η αναζήτηση και οι νέες μορφές έκφρασης υπερτερούν της νοσταλγίας και ο John Cale βγαίνει νικητής σε μία ακόμη αναμέτρηση με τον χρόνο.