Όχι αρκετός χώρος για κομπασμούς περί νέας μουσικής ανακάλυψης, φρέσκου ήχου και τα συναφή εδώ. Σε κάποιες, εκατοντάδες ίσως, δισκοθήκες της Αθήνας, ο Helado Negro παραμένει αυτό το καλά κρυμμένο μυστικό της indie pop που το 2019 με το έκτο album του This Is How You Smile, έλαβε το ελαφρώς πιο μαζικό co sign από την εναλλακτική κοινότητα για να πλασαρίστει ως ο επιδραστικός -πλην παραγνωρισμένος- μουσικός που σε έναν δίκαιο κόσμο η πάντα περιποιημένη εξωτική ποπ του θα έπαιζε non stop σε ραδιόφωνα και ο ίδιος θα είχε στο τσεπάκι sold out εμφανίσεις μερικών χιλιάδων ακροατών σε πόλεις σταθμούς ανά τον κόσμο.
Γεννημένος Roberto Carlos Lange στη Νότια Φλόριντα, από νωρίς (στο ντεμπούτο Awe Owe του 2009) είχε αγκαλιάσει το λάτιν της καταγωγής του και τις λιτές, ηλιόλουστες ενορχηστρώσεις με τα ίδια χαρακτηριστικά που ακόμη και σήμερα -στο ολόφρεσκο και πλέον crossover άλμπουμ του PHASOR-, τον διαφοροποιούν από τον μέσο όρο των ανεξάρτητων συνδημιουργών του. Το παίχνιδι με τον ήχο του δωματίου στις φωνές, τα ηλεκτρονικά ρυθμικά στην πιο άμεση και όχι τόσο πολυάσχολη φόρμα τους, οι εύκολοι αλλά από καρδιάς στίχοι άλλωτε στα ισπανικά και άλλωτε στα αγγλικά σε συνδυασμό με την αίσθηση ότι η κάθε μελωδία μπορεί ανα πάσα στιγμή να είναι εξίσου όμορφη και αν μείνει γυμνή με μία ακουστική κιθάρα, πλέον αντιμετωπίζονται σαν κεκτημένα στο μουσικό σύμπαν του Lange.
Στον αντίλογο, μπορώ άνετα να ακούσω κάποιον να αντιπαραθέτει την ομοιογένεια στον ήχο και την φόρμα δημιουργίας για συνεχόμενες κυκλοφορίες, όμως αυτή την φορά, κόντρα σε όλα τα ΠΡΕΠΕΙ της βιομηχανίας που είτε τον υποστήριξαν, είτε τον ζόρισαν στην περίοδο του οριακού This Is How You Smile με όλο το non stop touring που η επιτυχία του απέφερε, συναντάμε επιτέλους τον πιο αγνό Helado που έχουμε ακούσει ποτέ. Έξυπνα αρκετά, στην πρώτη του σοβαρή δισκογραφική απόπειρα με την βοήθεια της εμβληματικής Domino στην διανομή, ο Lange δίνει μακράν το πιο ενδιαφέρον inside story πίσω από την δημιουργία του νέου του δίσκου με το παρακάτω ενδιαφέρον video.
Περιέργως η κουβέντα γύρω από το doomscrolling και το αδύνατο damage control που δημιουργεί η διάσπαση προσοχής αποκτούν νέο νόημα μετά από το παραπάνω video. Το ίδιο ισχύει ασφαλώς και για την προσεκτική ακρόαση του PHASOR που μπορεί να ακούγεται ως φυσική απόρροια της σχέσης του δημιουργού με το νέο περιβάλλον στο Asheville της Βόρειας Καρολίνας, όμως μετά από την καταγραφή για του τρόπου με τον οποίο βελτίωσε την ζωή του μα και τον ήχο του ο Helado Negro, θαρρείς πως επιβεβαιώνει τις θέσεις κατά καιρούς συνεργατών του από τον Devendra Banhart μέχρι την Ela Minus και τον Damon Locks που τον παρουσιάζουν ως μία πραγματικά ριζοσπαστική φιγούρα στην αμερικανική ανεξάρτητη σκηνή.
Στο ζουμί, μην βιαστείτε να ονομάσετε καλειδοσκοπική folk αυτή τη νέα παρτίδα ηχογραφημάτων. Το εναρκτήριο "LFO (Lupe Finds Oliveros)" είναι ίσως λίγο πιο Flaming Lips (Soft Bulletin era) από τον “Υποτακτικό" του Larry Gus (και σε ένα βαθμό υπάρχουν ομοιότητες στην ερμηνεία και στην επιλογή της μη αγγλικής γλώσσας) αλλά επουδενί δεν αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του δίσκου. Ίσως είναι ένας, ο πιο groovy από τους δύο αξονές του, με τον επόμενο και πιο ισχυρό να είναι η υπνωτική και ρομαντική ποπ του "I Just Want To Wake Up With You", ίσως το καλύτερο εναλλακτικό love song που θα ακούσετε φέτος. Το πιάνο της Opal Hoyt οδηγεί την πιο προσωπική και γλυκόπικρη στιγμή του album. Όπως αναφέρει ο Lange, εδώ αποτυπώνεται το τελικό στάδιο στον χωρισμό των γονιών του όπως το βίωσε στην Φλόριντα δεκαετίες πριν και η έκφραση αυτών των συναισθήματων ακόμη και σήμερα βρίσκει εφαρμογή στην ζωή του. Τα επιβλητικά χρώματα της θάλασσας που ακολουθούν ("Colores Del Mar") όπως και ο τρόπος που αφήνεται στο να τον ξεγελά η ηχώ ("Echo Tricks Me"), αφενός υπενθυμίζουν την μαεστρία του στο να προσαρμόζει τα ηλεκτρονικά ηχοτοπία στις ενορχηστρώσεις του και αφετέρου επιβεβαιώνουν το χάρισμα του να δημιουργεί στιγμές, ατμόσφαιρες, τετράλεπτες αναμνήσεις που αρνούνται να ακολουθήσουν το συμβατικό songwriting, με το "Echo..." για λίγο να φλερτάρει με τον ιδιαίτερο ήχο των Tortoise στην χρυσή ΤΝΤ εποχή τους.
Το γεγονός ότι ο Lange πέρασε δημιουργικό χρόνο με το σχετικά σπάνιο συνθεσάιζερ Sal Mar του Salvatore Martirano και τους τυχαίους υπερηχητικούς τονισμούς του, θριαμβεύει σε κάποιους από τους κύκλους θορύβου και μελωδίας που στοιχειώνουν το κινηματογραφικό "Out There" πριν παραδώσει την μοναδική καλειδοσκοπική φολκ στιγμή του δίσκου στο ακουστικό σχεδόν "Flores".
Για όλους τους αντισυμβατικούς λόγους που θα έχει ο ίδιος, το "Wish You Could Be There" που ακούγεται αρκετά κοντά στις πηγές των προηγούμενων δύο album του, βρίσκει την θέση του λίγο πριν τον επίλογο του jazzy και αυτοσχεδιαστικού "Es Una Fantasia", δηλαδή του κομματιού που ο ίδιος επιβεβαίωνει ότι αποτελεί το τελευταίο δείγμα γραφής αυτής της περιόδου του και συνήθως όπως σε κάθε album του, προιδεάζει την επερχόμενη πορεία του. Ουσιαστικά όχι πολύ μακριά, από αυτό που κάποιος περιμένει όταν αυτοστιγμής έρχεται σε επαφή με την εικόνα και την μουσική του Helado Negro, του μουσικού που αν σου έλεγαν ότι συνεχίζει την σπουδαία παράδοση θρύλων όπως οι Milton Nascimento ή Lo Borges θα φώναζες NAI και θα υποδέχοσουν το μεγαλείο της δισκογραφίας του με μάτια κλειστά. Ακριβώς δηλαδή όπως της αρμόζει και όπως φέτος θα πρέπει τρόπον τινά να θριαμβεύσει ως το πρώτο μη συμβατικό indie pop ηχογράφημα της χρονιάς.
