Αντώνης Αντωνίου - Κκισμέττιν

Όσοι γνωρίζουν και εκτιμούν (όπως άλλωστε τους αξίζει) τους κύπριους Τρίο Τεκκέ και Monsieur Doumani θα ξέρουν και το μουσικό σύμπαν που διαπραγματεύεται ο ιδρυτής τους Αντώνης Αντωνίου, έναν υβριδικό νεορεμπέτικο, ανατολίτικο, λαϊκότροπο ήχο με στοιχεία rock, ψυχεδέλειας και jazz. Στον προσωπικό του δίσκο -εκ πρώτης όψεως- δεν φαίνεται να συμβαίνει κάτι πολύ διαφορετικό όμως υπάρχουν ουσιώδεις αποκλίσεις που οδηγούν το Κκισμέτιν σε ένα άλλο πεδίο. Το χιούμορ έχει αντικατασταθεί από πολιτικό λόγο, ο ήχος έχει αποκτήσει ένα επιθετικό -σχεδόν punk- attitude, το κυπριακό λαούτο δίνει τον τόνο, τα διαχωριστικά σκουριασμένα βαρέλια που χωρίζουν τη Λευκωσία στη μέση ηχούν στην ρυθμολογία του δίσκου και ο λόγος που χρησιμοποιείται στους στίχους είναι στην κυπριακή ντοπιολαλιά. Σε μία περίοδο που το Κυπριακό κινδυνεύει να πάρει μη αναστρέψιμη και δυσάρεστη τροπή, που η ένταση (η οποία σκοπίμως υποδαυλίζεται) στο νησί όλο και χειροτερεύει, ο Αντώνης Αντωνίου αναζητά μία διαφορετική κατεύθυνση και διατυπώνει μία άλλη άποψη σε ένα εν τέλει πολιτικό άλμπουμ που έχει δύναμη, ουσία και κυρίως, μουσικό και δημιουργικό ενδιαφέρον.