Όπως οι περισσότεροι, έτσι κι εγώ έμαθα τους Foxygen με το We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic του 2013. Για να πω την αλήθεια, δεν έπαθα και την πλάκα μου. Σίγουρα όμως ήταν μια ξεκάθαρα ενδιαφέρουσα πρόταση μέσα στο όλο αναβιωτικό 1960s περιβάλλον, όταν μουσικοί και μπάντες ξεπηδούσαν παγκοσμίως σαν τα μανιτάρια και ανακάλυπταν ξανά τη μάλλον πιο ενδιαφέρουσα και δημιουργική δεκαετία των τελευταίων 100 (...και βάλε) χρόνων.
Με το επόμενο άλμπουμ τους …And Star Power (2014), σ’ έπιανε το κεφάλι σου αν επιθυμούσες να το ακούσεις ολόκληρο. Άπειρες ιδέες σε ένα larger-than-life πρότζεκτ που τελικά θα λύγιζε ακόμη κι όποιον το έβρισκε αποσπασματικά ικανοποιητικό ή υπεραγαπούσε τα 1960s, θέλοντας να ρουφήξει σα σφουγγάρι κάθε άκουσμα που τα επανεπισκέπτεται. Η απλότητα συχνά είναι αρετή και η αξία της μεγάλη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το ντουέτο των Jonathan Rado & Sam France βρέθηκε τότε αρκετά κοντά στο να το κλείσει το μαγαζί, με παιδικούς ανταγωνισμούς επί σκηνής και ματαιωμένες συναυλίες. Αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη κι έτσι το 2017 τους βρίσκει ακόμη μαζί, και με καινούριο άλμπουμ.
Στο Hang, τα 1960s φαίνονται πλέον ως μια μακρινή ανάμνηση και τη θέση τους έχουν πάρει, κατά τα αναμενόμενα, τα 1970s. Ο δε μακαρίτης ο Bowie (άσχημο φαίνεται όταν το γράφεις πρώτη φορά…), αν μπορούσε να ζητήσει πνευματικά δικαιώματα για την κληρονομιά που άφησε πίσω του, θα γινόταν ζάμπλουτος και στον άλλο κόσμο. Τουλάχιστον σε 2 κομμάτια ("Avalon", "Mrs. Adams"), η επιρροή του είναι τόσο έντονη που λες, δεν γίνεται, δεν μπορεί, είναι άσκηση ύφους πάνω στη δουλειά του Thin White Duke.
Κατά τα υπόλοιπα, το μενού έχει και καλοπαιγμένη λευκή soul ("Follow The Leader") και glam country ("On Lankershim") και απέραντη αγάπη για το Broadway, τα μιούζικαλ και τη θεατρική προσέγγιση του rock γενικότερα ("America", "Upon A Hill", "Rise Up"). Το “Trauma” ξεχωρίζει αισθητά κι έχω την εντύπωση –χωρίς να το γνωρίζω– ότι είναι το τραγούδι στο οποίο έχει βάλει το χεράκι του στην παραγωγή ο εξαιρετικός Matthew E. White: στιβαρή ενορχήστρωση, που αφήνει τη φωνή να βγει μπροστά πριν εμφανιστεί μια λιτή κιθάρα και χρωματίσει με τον καλύτερο τρόπο. Στο άλμπουμ συμμετέχουν επίσης ο Steven Drozd των Flaming Lips, οι ανερχόμενοι Νεοϋορκέζοι Lemon Twigs και 40αμελής ορχήστρα.
Η αστερόσκονη, η παρακμιακή ηδονή, καθώς και οι νευρώσεις των 1970s βρίσκονται όλα διάσπαρτα στο Hang, με όλους επίσης τους ήρωες της δεκαετίας να παρελαύνουν. Ο Lou Reed, οι Rolling Stones, ο Elton John, ο Todd Rundgren, φυσικά ο Bowie και πολλοί ακόμα, θα ένιωθαν σίγουρα περήφανοι που το στίγμα τους έχει μείνει τόσο έντονο στη μουσική πραγματικότητα. Τους Foxygen, όμως, δεν θα τους έκαναν παρέα. Όχι γιατί δεν είναι καλοί μουσικοί, ούτε γιατί δεν έχουν καλές ιδέες. Δεν θα τους έκαναν παρέα γιατί δεν είναι χαλαροί. Ακροβατούν διαρκώς σε εκείνο το σημείο όπου υποθετικά θα έσμιγαν μια υπερταλαντούχα μπάντα διασκευών και μια υπεραγχωμένη μπάντα εμφανών επιρροών. Αν κάποια στιγμή δεν σταματήσουν να αναπαράγουν αισθητικά και ηχητικά όσα αγαπάνε και δεν αναζητήσουν αυτό που οι ίδιοι είναι για να το φέρουν στην επιφάνεια, θα πορεύονται είτε ως αιώνια ταλέντα, είτε ως «οι τύποι που θυμίζουν Bowie, ψυχεδέλεια, garage κλπ. κλπ.». Κρίμα δεν θα 'ναι;
{youtube}_-tZ1gbc2pQ{/youtube}
