Πέρασε καιρός από τότε που μας απασχόλησε δισκογραφικά το εργασιομανές κορίτσι της ποπ. Το κενό κάλυπτε βέβαια η μακροημέρευση των επιτυχιών της, οι οποίες παραμένουν γευστικές τσίχλες στο στόμα εκατομμυρίων, καθώς και η ερωτική χίμαιρα που συνοδεύει το brand του ονόματός της. Η επιστροφή της Rihanna, 3 χρόνια μετά το Unapologetic (2012), καθυστέρησε πάντως πολύ: αφενός εξαιτίας προβλημάτων στην παραγωγή του δίσκου, αφετέρου εξαιτίας κακής συνεννόησης σε θέματα προώθησης από την αμφιβόλου ποιότητος υπηρεσία streaming Tidal, του Jay-Z.
Στο Anti, δεν θα βρεθεί κάποιο τραγούδι εφάμιλλο του “Diamonds” ή του “Love Τhe Way You Lie”, αλλά η Rihanna δεν ξεχνάει τον ρόλο της καλής hitmaker: το αποδεικνύει με το "Work", για το οποίο συνεργάζεται/χαριεντίζεται με τον Drake. Ωστόσο η 28χρονη δεν καίγεται να περιχαρακώσει την εικόνα της σαν τραγουδοποιός μεγάλων επιτυχιών. Αντιθέτως, βασίζεται στα ποικιλόμορφα vibes αντί για τα εκκολαπτόμενα singles, τα προορισμένα να στρογγυλοκάτσουν στον θρόνο των charts. Τολμάει λοιπόν να εκφραστεί στο τερέν της ψυχεδελικής soul, με ένα μπουκέτο από «υγρά» κομμάτια –άλλα ανθισμένα, άλλα όχι.
Το Anti είναι ένα άλμπουμ εκσυγχρονισμένο, που ξεπερνάει τη ρουτίνα της disco pop. Ανάμεσα δε σε λυγερές μελωδίες, η Rihanna ικανοποιεί την ερωτική ευδαιμονία των ακροατών (κάθε φύλου). Και παριστάνει τη βασίλισσα του πάρτι, που χαριεντίζεται απρόθυμα με καλογυμνασμένα αρσενικά όντας ελαφρώς μαστουρωμένη, ελαφρώς ντυμένη και με το ένα μάτι στην τελευταία σεξουαλική πόζα με την οποία πόνταρε για δημοσιότητα στο Instagram.
Η Rihanna παρουσιάζεται έτσι εδώ με πολλά πρόσωπα: σαν χειραφετημένη ντίβα, σαν ψωλογητεύτρα της γειτονιάς, σαν κορίτσι γεννημένο για υποσχόμενα gala, σαν soul ερμηνεύτρια, σαν χυμώδες fashion icon και σαν αέρινα σέξι θηλυκό με attitude. Καλά όλα τα παραπάνω, αλλά δεν θα σήμαιναν τίποτα αν δεν κατευθύνονταν από το προφίλ της «ανανεωτικής soul».
Από το πλούσιο σε ελέη "Desperado", την ηλεκτρονική ποπ του "Needed Me", την ύπουλα ερωτική ατμόσφαιρα του Weeknd στο "Woo" και το synth-rock του "Kiss It Better", ο δίσκος περιέχει ιδέες λαμπρές, οι οποίες υπερβαίνουν τις συμβάσεις της κονσόλας. Εκεί όμως όπου η Rihanna διαφοροποιείται, είναι ότι μπορεί να πει μια μπαλάντα σαν το άψογο "Love On The Brain", ανακατεύοντας το ύφος του Sam Cooke και της Alicia Keys με doo-wop πινελιές, και μετά να μεταπηδήσει σε ένα κομμάτι των Tame Impala όπως το "Same Ol' Mistakes".
Μπορεί τελικά η Rihanna να μην έχει μάθει να εννοεί όσα τραγουδάει (μικρή είναι άλλωστε ακόμη, παρά τα 8 άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει), τουλάχιστον όμως προσφέρει υγρή, ολονύκτια disco pop σε σοκολατένιο περιτύλιγμα, προορισμένη για διαφυλετικά λικνίσματα.
{youtube}HL1UzIK-flA{/youtube}
