Αν είσαι ανάμεσα σε όσους έχουν πια βαρεθεί το ροκ και φωνάζουν «νισάφι!» κάθε που η next big μπάντα αποδεικνύεται πιο σπουδαία στο μυαλό του τάδε γραφιά, παρά στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι οι Disappears θα σου δώσουν κάμποσους λόγους για να βγάλεις από τη ντουλάπα το μεγαλύτερό σου φτυάρι.
Κι αρχίζουν οι φτυαριές να πέφτουν: αυτός ο Steve Shelley, για καλό πήγε εκεί από τους Sonic Youth ή για να τους μπάσει στο πώς να ηχούν τόσο alt 1990s, τώρα που γυρίζει; Κι αυτός ο Brian Case, τι κάνει στο μικρόφωνο; Τι τον πιάνει και ακούγεται εδώ κι εκεί σαν να διασταύρωσε τον Iggy Pop με τον Mark E. Smith; Γενικά, δεν μοιάζει λες και οι Αμερικανοί ανακάτεψαν διάφορα πράγματα με βαρύτητα από το εναλλακτικό παρελθόν (τα λέει και στο ευαγγέλιο του «μουσικοκριτικού» των ’00s: shoegaze, garage rock, krautrock) και λίγο έτσι, λίγο γιουβέτσι, ζιγκ ζαγκ και μια έξυπνη παραγωγή, καμώνονται τους καμπόσους ενώ απλά ανακυκλώνουν; Όπως δηλαδή πλήθος αγγλοσαξονικά συγκροτήματα εκεί έξω;
Περίμενε όμως δυο λεπτά, περίμενε. Κράτα λίγο το φτυάρι παράμερα. Δεκτή η επιχειρηματολογία στα βασικά της: πράγματι, τραγούδια σαν το “Replicate”, το “Brother Joliene” ή το “Joa” είναι πολύ λίγα για να συγκινήσουν όποιον έχει γνώση του ροκ παρελθόντος –δεν έχει, πολύ απλά, τίποτα να κερδίσει ακούγοντάς τα. Και, ναι, είναι αρκετά εμφανές το ανακάτεμα Jesus And Mary Chain, Girls Against Boys (κ.ά.) με λίγο Neu και τα λοιπά. Όμως δεν γίνεται για να γίνεται, έχει μια πειστική διάθεση εξερεύνησης. Γι’ αυτό και αλλάζουν οι Disappears από ηχογράφηση σε ηχογράφηση, παρ’ ότι αντλούν σταθερά από την ίδια πηγή. Επίσης, και τις κιθάρες τους χειρίζονται πιο καλά και με πιο «κοφτερό» τρόπο, και τα τραγούδια τους ηχούν τώρα πιο στρογγυλά χωρίς να προξενήσουν ρωγμές στο εναλλακτικό τους προφίλ. Το Pitchfork εστίασε βέβαια σε άλλα, εσύ όμως που δεν βγαίνεις με το εναλλακτικόμετρο παραμάσχαλα, ρίξε ένα αυτί και στα “Pre Language”, “All Gone White” και “Fear Of Darkness”.
Θέλω να πω ότι, πράγματι, υπάρχουν εδώ εκείνα τα ευδιάκριτα πλην που δείχνουν να μαστίζουν κάθε ροκ καλλιτέχνη του σήμερα, αλλά δεν έχεις την τυπική μαϊμουδιά η οποία τόσο πια έχει κουράσει κάποιους από μας. Δεν έχεις την αποκάλυψη, δεν συμβαίνει κάτι το κοσμοϊστορικό, πάντως γίνεται μια προσπάθεια προς σωστή κατεύθυνση, ενώ διακρίνονται και ορισμένα στοιχεία που ίσως αποδειχθούν γόνιμα μελλοντικά. Το Pre Language των Disappears είναι η δουλειά ενός συγκροτήματος που το παλεύει και δεν αρκείται στην ευκολία του «ρίχνω στο μίξερ ό,τι μου άρεσε στα 16 μου». Δεν ξέρω πού θα πάει αυτή η ιστορία (και αν θα πάει), μα στο μεταξύ άσ’ τους να υπάρχουν. Και βλέπουμε.
{youtube}qEWf8847rLo{/youtube}
