Σχηματίστηκαν στο Nottingham το 1991 από τους Chris Olley, Sam Hempton, James Flower, Paul Douglas και Chris Davis, και το ντεμπούτο τους single, "European Me", το φθινόπωρο του 1997, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τον ευρωπαϊκό Τύπο, ξαφνιάζοντας τους πάντες.
Ακολούθησε το πολύ καλό The Things We Make την άνοιξη του 1998, αλλά και το πιο επιτηδευμένο The Closer You Get, δύο χρόνια αργότερα, που απλά τους έδειξε πόσο εύκολα παίζει ο βρετανικός Τύπος με περιστασιακές μόδες και πόσο επίσης εύκολα σε ξερνά όταν απλά δεν του κάνεις.
Οι Six By Seven και στο τρίτο τους album δεν φλερτάρουν με την έκπληξη και το απροσδόκητο, τουλάχιστον ηχητικά. Κιθαριστικές συνθέσεις ανενδοίαστα αποδεκτές στην χειρότερη περίπτωση, στην καλύτερη όμως, είναι απόκοσμα, παλιομοδίτικα όμως, κιθαριστικά διαμαντάκια που πετάνε φλόγες που περιέχουν τόσο τις πρωτόγονες αξίες του rock 'n' roll όσο και την επιτηδευμένη ατμόσφαιρα των Pink Floyd.
Aυτές οι συνεχείς ανατροπές του γνωστού σε γοητευτικά οικείο, αλλά και η ευαισθησία που τους διακρίνει είναι τα δύο στοιχεία που και το The Way I Feel Today δεν θα λείψει από το player μας. Ειδικά αν περιέχει Radiohead-oειδή στα παλιά τους, στο πανέμορφο 'So Close' που ανοίγει το album, αλλά και καταπληκτικά και (γιατί όχι;) εμπορικά singles όπως το πιασάρικο 'I.O.U. Love'.
Προσθέστε και το μελωδικότατο 'All My New Best Friends' που μοιάζει να ξεπηδά από την brit-pop των 90s, χωρίς να προκαλεί βαρεμάρα (κάθε άλλο...), αλλά και τον δυναμίτη 'Cafeteria Rats' και έχετε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς.
Σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, δυνατό, fuzzy, αλλά και ευαίσθητο είναι το The Way I Feel Today. Γεμάτο ερεθίσματα που πηγάζουν από διαφορετικές κατευθύνσεις του rock'n'roll, αλλά ουσιαστικά προσεγγίζονται στις φαινομενικά σκληρές, αλλά κατά βάθος τρυφερές παρορμήσεις του Chris Olley που κρύβονται κάτω από reverbs και στρώματα κιθάρων που λατρεύουν τους My Bloody Valentine, τους Pixies, την ψυχεδέλεια. Παλιομοδίτικο δηλαδή indie rock, από αυτό που θα έχουμε πάντα ανάγκη, όταν ακούγεται τόσο φρέσκο και εμπνευσμένο.
Αν δεν ήταν και τόσο άνισο σαν album, θα λέγαμε πολύ περισσότερα...
