Ποτέ δεν με άγγιξε και με συγκίνησε ο progressive hard rock ήχος της δεκαετίας του ’70, και ούτε πρόκειται. Οι πομπώδεις συνθέσεις με τις ζόρικες κιθάρες και ειδικά αυτές με δήθεν ψαγμένο ποιητικό στίχο και μεταφυσικές αναζητήσεις, καθώς και με τις ανάλογες δόσεις «δανεισμένων» ήχων και φωνητικών από την «μυστηριακή» Ανατολή μου έφερναν πάντα, και ας μου το επιτρέψετε, έμετο.
Αποκαλέστε με εμπαθή, αλλά οι Καναδοί The Tea Party αντιπροσωπούν ότι ειλικρινά αντιπαθώ περισσότερο στην μουσική που αποκαλούμε rock. Οι τρεις μουσικοί που αισίως φτάνουν στο έκτο album τους με το πομπώδες “The Interzone Mantras” αποτελούν ένα group που γνωρίζει τεράστια επιτυχία πουλώντας στις μάζες ένα μείγμα μουσικής που σκοπεύει προς αυτούς που θεωρούν τον Jim Morrison, τον μεγαλύτερο ποιητή της σύγχρονης μουσικής και όχι μόνο, και όχι ένα «τελειωμένο» sex-maniac junkie που έβγαζε την δόση του κάνοντας τον τσαρλατάνο στο θέατρο του πουριτανικού παραλογισμού που ήταν η Αμερική στα χρόνια του.
Σε αυτούς που θεωρούν ότι το πραγματικό rock πέθανε μαζί με τον John Bonham και θεωρούν καλλιτεχνήματα υψηλής αισθητικής τα υπερφίαλλα, ψεύτικα και άψυχα albums των όποιων progressive σωτήρων. Σε αυτούς που ψάχνουν να καλύψουν την ασχετοσύνη τους αντιγράφοντας και αναφέροντας στίχους ποιητών και συγγραφέων, όπως ο William Burroughs. Ή αναφέροντας όπου μπορούν ότι τους αρέσει και έχουν επηρρεαστεί από τον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο, δηλαδή τον εξής έναν σκηνοθέτη, Wim Wenders.
Και φυσικά, ας μην ξεχνάμε και την λογική, “είμαι-ψαγμένος-ροκάς-ακούω-και-ethnic”, οπότε “ας διανθίσουμε τον σκληρό μας, αντρικό, ήχο με τίποτα ψαγμένα, και καλά, ανατολίτικα στοιχεία, να ψαρώσει ο κόσμος”, και ας τρίζουν τα κόκκαλα του Nusrat Fateh Ali Khan, με τον «βιασμό» που δέχεται από τους κάθε λογής τυπάκους της Δύσης η μουσική των sufi.
Βαρετό, παραφουσκωμένο, κουραστικό, αντιπαθές και ξιπασμένο, με μία χωρίς δικαιολογία έπαρση αλλαζονίας, μέσα σε ένα συρφετό από δήθεν... Άρα σε κάποιους θα αρέσει σίγουρα, καμμία έκπληξη δηλαδή.
