Στα 18 χρόνια που κύλησαν αφότου διαλύθηκαν οι Τρύπες, οι περισσότεροι παλιοί fans ακολούθησαν τον Γιάννη Αγγελάκα· στις διάφορες φάσεις μιας αποσπασματικής μα επιτυχημένης προσωπικής καριέρας, από την οποία αν μη τι άλλο δεν έλειψε η ανησυχία, παρά την ...ανησυχητική ενίοτε σύγκλιση με το κοινό των έντεχνων συναυλιών. Όμως –αναπάντεχα ίσως με το τι θα προβλέπαμε πίσω στο 2001 όσοι σταθήκαμε με αφοσίωση στο θεσσαλονικιώτικο γκρουπ– την πραγματική έκπληξη έκανε τελικά η πιο συνεπής στις δισκογραφικές της παρουσίες μα (συγκριτικά) αποτυχημένη ως προς την ευρύτερη απήχησή της σόλο καριέρα του Μπάμπη Παπαδόπουλου. Και το soundtrack που έφτιαξε για την παράσταση χορού Βορεάδες έρχεται να σφραγίσει αυτή την εντύπωση.   

Η λέξη «έκπληξη» ίσως βέβαια να έχει χάσει το εκτόπισμά της έτσι όπως καταστρατηγήθηκε από τους μουσικογραφιάδες του νέου μιλένιουμ, συχνά κολλώντας δίπλα σε πράγματα τα οποία δεν διέκρινε τίποτα το αναπάντεχο (πόσο μάλλον το εκπληκτικό). Όμως στέκει στην κυριολεξία της, αν συμπυκνώσουμε τις καταγραφές του Μπάμπη Παπαδόπουλου: ο 20άρης που στα μέσα των 1980s ξεπατίκωνε με πάθος τα κιθαριστικά διδάγματα των Gang Of Four, έγινε ο 35άρης που και την Αγρύπνια του Θανάση Παπακωνσταντίνου ενορχήστρωσε με φρεσκάδα και δίπλα στον ευρωπαϊκών προδιαγραφών αυτοσχεδιασμό του Φλώρου Φλωρίδη μπόρεσε να σταθεί (2002)· κατόπιν ο 40άρης ο οποίος Απ' Τη Σπηλιά Του Δράκου φαντάστηκε εκ νέου τα ρεμπέτικα δεδομένα του μακρινού Μεσοπολέμου (2010) και τώρα ο 50άρης που φέρνει το δικό του –αναγνωρίσιμο, πλέον– ηλεκτρικό παίξιμο να συγκατοικήσει με ηλεκτρονικά στοιχεία.

Στους Βορεάδες, λοιπόν, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος είναι το απόσταγμα όλων των παραπάνω, μα την ίδια στιγμή και κάποιος άλλος· μια καινούρια εκδοχή του καλλιτέχνη που ξέρουμε. Εκείνος επενδύει μια παράσταση σύγχρονου χορού της Creo Dance Company (χορογραφία-έρευνα: Πωλίνα Κρεμαστά) με 5 ορχηστρικές συνθέσεις συνολικής διάρκειας 54 λεπτών, κι εμείς έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε την ηλεκτρική του κιθάρα να ψηλαφεί τη θέση της σε ένα αρκετά πυκνό ηλεκτρονικό τοπίο, αρθρωμένο με λούπες, λογιών-λογιών εφέ και samples.

Αν κάτι πρέπει να τονιστεί με έμφαση, είναι ότι η κιθάρα του Παπαδόπουλου δεν ψάχνει απλά να χωρέσει ή να βολευτεί έστω και τσίμα-τσίμα, ώστε να πετύχει η επιδιωκόμενη συμπόρευση. Ίσα-ίσα, αναζητεί το πώς θα συνυπάρξει ουσιαστικά. Και αν εξαιρέσεις την επαναληπτική τροχιά του "Αέναος", η οποία ίσως δοκιμάζει την υπομονή σου από τη στιγμή που υπερβαίνει το 8ο/9ο λεπτό, τους βρίσκει τους τρόπους, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα κομμάτια "Στην Κοσμόπολη" και "Περιπλανώμενος".

Κάτι εξίσου σημαντικό, όμως, είναι ότι όλα τα ηλεκτρονικά που ακούμε εδώ προέρχονται από τον ίδιο τον Παπαδόπουλο. Πρόκειται για σημείο-κλειδί, αφενός γιατί δεν έχουμε κάποιο δεύτερο πρόσωπο να κομίζει το εν λόγω σύμπαν των ήχων, αφετέρου γιατί όλες αυτές οι λούπες, τα samples και τα εφέ δεν εδράζονται στη νοσταλγία για τα 1980s ή τα 1990s την οποία κουβαλούν πολλά από τα «μπλιμπλίκια» που κυριαρχούν εκεί έξω, δεχόμενα μάλιστα και επιβράβευση για την αμετροεπή τους ρετρομανία. Αντιθέτως, ο χαρακτήρας τους είναι σύγχρονος· κάτι που και την κεντρική ιδέα των Βορεάδων υπηρετεί έξοχα (το χτίσιμο δηλαδή μιας νέας κοινότητας, βάσει παλαιότερων «υλικών»), μα και το αυτί ιντριγκάρει, ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα ωραία που προκύπτουν από την εμπλοκή της ηλεκτρικής κιθάρας.

Ασφαλώς, κάθε κριτική σε soundtrack που αγνοεί το έργο για το οποίο αυτό έχει εξαρχής γραφτεί (όπως η παρούσα), υπόκειται σε μια σημαντική έλλειψη: διαφεύγει η λειτουργική σύνδεση της μουσικής με τα δρώμενα. Εν προκειμένω, μπορείς ίσως να φανταστείς ότι μια σύνθεση σαν την "Απόγειο" θέλει να εκφράσει τα παλλόμενα βήματα των χορευτών και την κίνηση εκείνη που ξεκινά από τη γη και πορεύεται ανοδικά· όμως λείπει η από πρώτο χέρι εμπειρία και ελλοχεύει έτσι εκείνο το φριχτό, αγοραίο τσιτάτο «σου δημιουργεί εικόνες στο μυαλό». Ευτυχώς, η δουλειά του Μπάμπη Παπαδόπουλου διαθέτει επαρκή αυταξία, ώστε να μπορεί να ακουστεί –άρα και να αποτιμηθεί– (και) ανεξάρτητα από την παράσταση της οποίας υπήρξε οργανικό μέρος. Είναι ένα χάρισμα που το διακρίναμε και στο παρελθόν, με το soundtrack του για την ταινία του Γιάννη Οικονομίδη Το Μικρό Ψάρι (2014).

Σε κάθε περίπτωση, άλλωστε, οι Βορεάδες θα ξαναπαιχτούν στην Αθήνα τον Φεβρουάριο (θέατρο Ροές, για 4 παραστάσεις), δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε όσους ενδιαφέρονται να διαπιστώσουν τι πέτυχε το score του Παπαδόπουλου και ως προς τη λειτουργικότητά του.

Ακούστε το "Περιπλανώμενος" μέσω SoundCloud, πατώντας εδώ